เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1012

เมื่อต้องเผชิญกับกริชอันเยือกเย็นของเย่หนาน

สีหน้าของเย่เมิ่งเหยียนในตอนนี้ตื่นตระหนกหวาดกลัว

ทันใดนั้นหยางเฟิงก็มองไปที่เย่เมิ่งเหยียนแล้วเอ่ย “ภรรยา คุณกลัวไหม？”

เย่เมิ่งเหยียนส่ายหัวแล้วเอ่ยเบาๆ “มีคุณอยู่ ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ！”

เมื่อได้ยินดังนั้น

หยางเฟิงนั้นพยักหน้าไม่ได้ส่งเสียงอะไร

ภายในใจของเขานั้นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “อือ อือ นี่ก็คือผู้หญิงของผม！”

แต่เมื่อได้มองถึงตอนนี้ หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนนั้นที่กำลังดูถูกตนเองอย่างเปิดเผย นี่เองทำให้เย่หนานนั้นโกรธจัด

“ในเมื่อเจ้าไม่กลัว งั้นจ้าก็ไปตายสะเถอะ！”

เสียงเอ่ยตะโกนดัง

กริชในมือของเย่หนานนั้น พร้อมที่จะกดเข้าไปที่ตรงหัวใจของเย่เมิ่งเหยียนอย่างแรง

ฟู่！

ทันใดนั้น

สายตาของเย่หนานเบิกกว้าง

ไม่รอให้เขารู้สึกตัว เขานั้นก็ได้ลอยตัวออกไปแล้ว

ตุ๊บ！

เสียงดังขึ้น

เย่หนานก็ได้ปลิวไปชนกับกำแพงอย่างแรง ก่อนที่จะค่อยๆร่วงลงมา

เลือดสดไหลออกจากปาก อดไม่ไหวถึงกับพ่นออกมา

สีหน้าของเขานั้นเปลี่ยนเป็นสีซีดแล้วดิ้นรนหลายครั้ง แม้แต่ยืนขึ้นเขานั้นก็ไม่อาจยืนขึ้นไหว！

หยางเฟิงนั้นไม่ได้สนใจเย่หนานขณะหนึ่ง ก่อนที่จะหันหน้าไปมองเย่เมิ่งเหยียน แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ภรรยา คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

เย่เม่งเหยียนนั้นยิ้มแล้วส่ายหัว“สามีคะ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ！”

หยางเฟิงไม่เอ่ยพร่ำ ก่อนที่จะรีบแกะเชือกที่มัดบนตัวของเย่เมิ่งเหยียนออก

“สามี！”

ในตอนที่เชือกนั้นได้หลุดออก

ในตอนนี้เย่เมิ่งเหยียนเองก็ได้เข้าไปกอดอยู่ในอ้อมอกของหยางเฟิง ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

ถึงแม้ว่าปากของเธอนั้นจะเอ่ยว่าไม่กลัว

แต่เธอนั้นก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเจอเรื่องเช่นนี้ จะไม่กลัวได้ยังไงกัน？

เธอไม่ได้กลัวที่จะตาย

แต่กลัวว่าตนเองนั้นจะต้องจากหยางเฟิงไปตลอดกาล！

แล้วก็ต้องจากหยางพั่นพั่นไปตลอดกาล ！

ฮือ ฮือ ฮือ……

จนตอนนี้

ได้พุ่งเข้าไปกอดในอ้อมอกของหยางเฟิง เย่เมิ่งเหยียนนั้นร้องไห้ออกมาอย่างสุดซึ้ง