เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 135

เย่เมิ่งเหยียนไม่กล้าลังเลใจ อุ้มหยางพั่นพั่นแล้วรีบออกไป

เมื่อกี้ช่างอันตรายจริง ๆ

เพียงแค่ช้านิดเดียว

กระบี่แหลมก็แทงเข้าที่คอหยางพั่นพั่นแล้ว

เขาไม่อยากให้ลูกสาวตนเองเห็นฉากนองเลือด

ฟิ้ว！

ฟิ้ว！

ฟิ้ว！

ในเวลานั้น

เงาร่างหนึ่งผ่านมา

“ผมมาช้า โทษสมควรตาย！”

เสือขาวและคนอื่น ๆ คุกเข่าบนพื้น สีหน้าขาวซีด บนหน้าผากมีเหงื่อไหลหยดลงมาไม่หยุด

เมื่อกี้หยางพั่นพั่นเกือบจะถูกแทงตายแล้ว

ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริง ๆ

อย่างนั้นพวกเขาทุกคนตายก็ไม่เสียดาย

หยางเฟิงไม่ได้สนใจเสือขาวและคนอื่น ๆ เดินก้าวไปที่ชายชุดขาว

เสือขาวและคนอื่น ๆ ก้มหน้า ประโยคเดียวก็ไม่กล้าพูด

แค่กแค่ก！

ชายชุดขางปีนออกมาจากกองเศษหิน

ทั้งร่างมีรอยเลือดมากมาย ดูด้วยตาแล้วน่าหวาดกลัว

เมื่อกี้หยางเฟิงหมัดนั้น ได้ทำให้กระดูกซี่โครงหน้าอกด้านหน้าหักหมดแล้ว

เขามองไปยังหยางเฟิง สีหน้าหวาดกลัว

“แกเป็นใคร？ทำไมถึงได้มีความสามารถน่ากลัวแบบนี้？”

ชายชุดชาวหวาดกลัว

เขาเป็นปรมาจารย์ฮั่วจิ้งช่วงปลายเรียบร้อยแล้ว

แต่ต่อหน้าหยางเฟิง กลับอ่อนแอจนไม่อาจทนแรงได้โดยสิ้นเชิง หมัดหนึ่งก็ซัดจนลอยออกไปแล้ว

เขาในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีแรงต่อสู้อีกโดยสิ้นเชิง

มองหยางเฟิงที่เดินมาทีละก้าว

สีหน้าของชายชุดขาวก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด

หยางเฟิงเดินเข้าไป ถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เป็นใครที่ส่งแกมาฆ่าลูกสาวของฉัน！”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น

ชายชุดขาวก็เงียบไม่พูดไม่จา

หยางเฟิงยื่นมือไปจับชายชุดขาวขึ้นมา บีบคอเขาไว้ พูดด้วยใบหน้าเย็นชา “แกคิดว่า แกไม่พูด ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรแกได้แล้วเหรอ？”

สีหน้าชายชุดขาวเริ่มแดงขึ้น

เขารู้สึกว่าตนเองเริ่มใกล้หยุดหายใจแล้ว

ความรู้สึกหวาดกลัวความตายบังเกิดความรู้สึกบางอย่าง