เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 147

หยางเฟิงดึงเก้าอี้แล้วนั่งลง พูดเบาๆ “ไอ้หลานชาย ฉันเป็นปู่แก!”

“แก……”

เฉ่าปิงโกรธมาก เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฟิงจะไม่รู้จักการอยู่เป็นแบบนี้

“ไอ้น้อง แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นถึงนายน้อยแก๊งเขียว แกทำให้ฉันม่พอใจ ตายแน่” เฉ่าปิงขู่

ตูม!

หยางเฟิงขี้เกียจสนใจเฉ่าปิง ถีบลูกน้องแก๊งเขียวที่จับหลิวซิงบินออกไปทันที

หลังจากหลิวซิงได้รับการช่วยเหลือ ก็ถอยหลังไปทันที

เฟิงชิงหวูเดินไปถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้านาย คุณสบายดีมั้ย?”

หลิวซิงตบหน้าอกตัวเองแล้วพูดว่า “ฉันตกใจแทบตาย ฉันไม่เป็นไร! เธอไปเจอผู้ชายที่โหดขนาดนี้มาจากไหน?”

กล้าต่อรองกับเฉ่าปิง ในหู้ไห่นี้หาได้ไม่กี่คนหรอก!

หยางเฟิงดุร้ายขนาดนี้ แค่ออกมือก็จัดการลูกน้องของเฉ่าปิงบินออกไปหมด

“เจ้านาย พวกเราดูสถานการณ์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

เฟิงชิงหวูก็ไม่รู้จะพูดยังไง

เพราะเธอไม่ค่อยสนิทกับหยางเฟิง

ทั้งสองเพิ่งรู้จักกันวันนี้เอง

เฉ่าปิงกัดฟันแล้วพูด “ไอ้น้อง แกนี่จองหองมากนะ แม้แต่คนของฉันยังกล้าต่อย บอกชื่อแกมา แกเป็นใครมาจากไหน?”

ในสถานที่แบบหู้ไห่ ดีร้ายผสมรวมกันไปหมด

คนอะไรแบบไหนก็มีหมด และผู้คนจากกลุ่มต่างๆนั้นสลับซับซ้อน

โดยเฉพาะ พื้นที่สีเทาของหู้ไห่มีความนับถือเรื่องผู้หลักผู้ใหญ่เคร่งมาก

บางที อาจเป็นเผลอไปยั่วยุผู้ใหญ่คนไหนขึ้นมา งั้นก็เป็นเรื่องเศร้าเลย

ดังนั้นเฉ่าปิงเลยไม่ได้แสดงอาการโกรธทันทีกับการยั่วยุของหยางเฟิง

เพราะว่าสามารถเป็นนายน้อยแก๊งเขียว เขาก็ต้องไม่ใช่คนหุนหันไร้สติ

รู้ว่าคนอะไรที่สามารถยุ่งได้ คนอะไรที่ไม่สามารถยุ่งได้

หยางเฟิงพูดหน้าตาเฉย “นั่งไม่เปลี่ยนชื่อ ยืนไม่แก้นามสกุล ฉันคือปู่แก!”

“ไอ้สัตว์ แกรนหาที่ตาย!”

เฉ่าปิงโกรธขึ้นมาแล้ว

ไอ้นี่ พูดว่าตัวเองเป็นปู่ของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันทนไม่ไหวจริงๆ

“พวกแกไปจัดการ ฉันจะฉีกปากมันให้เละ!”