เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 204

บริษัทอสังหาริมทรัพย์หม่าซื่อได้ล้มละลาย

สำหรับเรื่องนี้ ได้แพร่กระจายส่งต่อจนถึงหมู่บ้านตระกูลเย่

ในตอนแรก ผู้คนยังไม่เชื่อ

เพราะในเมื่อหม่าเถิงนั้นเป็นถึงตัวพ่อของเมือง ทำอาชญากรรมมาหลายปี และไม่มีใครกล้าจะยุ่ง

ได้แต่รอให้กรมตำรวจนั้นมีการประกาศออกมา

หยางเฟิงมาถึง การกลับมาอย่างปลอดภัย และลงจากรถ

ทุกคนจึงค่อยๆที่จะเชื่อ

หยางเฟิงพูดกับเย่หลง “ปู่น้อย ท่านอย่าเกรงใจเลย เรื่องพวกนี้คือสิ่งที่ผมควรทำ”

เมื่อพูดจบ เขาก็มองไปที่ชาวบ้าน “ทุกคนฟังผมนะ ตอนนี้หม่าเถิงได้ถูกจับตัวแล้ว และก็จะไม่มีใครกล้ามาทำลายบ้านของพวกคุณอีก”

“มันช่างดีจริงๆ!”

“ในที่สุดพวกเราก็สามารถกลับไปอยู่ในบ้านยุคสมัยของหมู่บ้านตระกูลเย่แล้ว!”

“ขอบคุณพวกท่านจริงๆ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชาวบ้านแต่ละคนก็ดีใจจนน้ำตาเอ่อล้นออกมา

ในช่วงเวลานี้

ในช่วงนี้พวกเขากำลังได้รับปัญญาอย่างหนักเกี่ยวกับการรื้อหมู่บ้าน

หยางเฟิงได้จัดการกับปัญหานี้ให้แล้ว ก็เท่ากับว่าได้ช่วยชีวิตผู้คนในหมู่บ้าน!

หลังจากนี้ทุกคนก็จะสามารถอยู่กันอย่างสงบสุข

จะไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ว่าตอนกลางคืนจะมีคนขับรถไถมาไถบ้านทิ้งอีกต่อไป

หยางเฟิงพูดต่อ “อีกอย่าง บริษัทอสังหาริมทรัพย์หม่าซื่อได้ล้มละลายไปแล้ว ที่เหลืออีกกี่ร้อยล้าน ผมจะเอาส่วนที่เหลือเอามาบริจาคให้กับหมู่บ้านตระกูลเย่ เพื่อรอปรับปรุงพัฒนาหมู่บ้าน แล้วก็จะมีกองทุนช่วยเหลือ สำหรับให้เด็กหมู่บ้านตระกูลเย่ได้เรียนหนังสือโดยฟรีค่าเล่าเรียนอีกด้วย”

ไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้คนทั้งหมู่บ้านต่างตกตะลึง

หลังจากนั้น ชาวบ้านถึงค่อยๆรู้สึกตัวอีกที

“โอ้พระเจ้า! ท่านคือพระเจ้าของพวกเรา!”

“คนดี พวกท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ!”

“พวกเราหมู่บ้านตระกูลเย่ขอบคุณพวกท่านมากๆ!”

……

โว้ โว้!

พวกชาวบ้านนั้นต่างก็ดีใจจนน้ำตาเอ่อล้น ก่อนจะทยอยคุกเข่ากันลง

ในระหว่างการทานข้าว ชาวบ้านมีความตื่นเต้นกระตือรือร้นอย่างมาก ช่วยกันจัดเตรียมงาน เพื่อรอต้อนรับหยางเฟิงเป็นอย่างดี

แต่ว่าอย่างนั้น ทุกคนต่างก็เข้ามาขอชนแก้วกับหยางเฟิง

แม้แต่เย่เมิ่งเหยียนที่ไม่ดื่มเหล้า ก็อดไม่ได้ที่จะดื่มสักแก้ว

ในขณะเดียวกัน เย่ไห่ก็ได้ประกาศออกมาว่า

บริษัท เฟิง เมิ่ง กรุ๊ปจะจัดสร้างโรงเรียนประถมศึกษาสังคมสงเคราะห์ เพื่อที่จะให้เด็กๆในหมู่บ้านตระกูลเย่ได้เรียนหนังสือ

เมื่อก่อน ที่หมู่บ้านตระกูลเย่นั้นไม่มีโรงเรียน เลยทำให้เด็กๆในหมู่บ้านไม่สะดวกในการเรียน เพราะต้องเดินทางไปนอกเมืองถึงสามสิบกิโลในการไปโรงเรียน

ตอนนี้พอมีโรงเรียน หลังจากนี้เด็กๆในหมู่บ้านก็จะได้สะดวกในการเรียนมากขึ้น

เมื่อได้ยินข่าวดังนั้น ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็ดีใจเป็นอย่างมาก และ กล่าวขอบคุณต่อคุณเย่ไห่ไปด้วย

เมื่อถึงช่วงเวลากลางคืน เย่ไห่ได้ดื่มเหล้าจนเมาหนัก

เย่เมิ่งเหยียนก็เมาจนกระทั่งเผลอหลับฟุบไปกับโต๊ะ

เมื่อมองเห็นเย่เมิ่งเหยียนสภาพนี้ หยางเฟิงก็หัวเราะก่อนจะเอาเสื้อคลุมไปคลุมบนไหล่ให้เย่เมิ่งเหยียน

ในสายตานั้น ที่เต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม!

เย่หลงมองหน้าแล้วพยัก พร้อมสายตาเปล่งประกาย ก่อนจะถือแก้วเหล้ามา และเอ่ยว่า “หยางเฟิง ข้าขอชนแก้วกับท่านหน่อย!”