เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 377

ตายอยู่ในเงื้อมมือของหยางเฟิงเช่นนี้นะเหรอ?

"เป็นไปไม่ได้!"

"นี่เป็นไปไม่ได้!"

เหอเซิ่งหงพูดพึมพำกับตนเอง ราวกับเสียสติไปแล้ว!

เขาจะเชื่อได้อย่างไร ว่าผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์ทั้งสิบคน จะต้องมาตายเช่นนี้!

ยังฆ่าด้วยกระบี่เล่มเดียวอีกด้วย!

ต้องรู้ว่า นี่คือผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์ทั้งสิบ และไม่ใช่สุนัขสิบตัวนะ!

ทำไมหยางเฟิงจึงน่าหวาดกลัวเช่นนี้?

ในชั่วพริบตา

เหอเซิ่งหงเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปยังหยางเฟิงด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

อยู่ในสายตาของเขา

หยางเฟิงเวลานี้ไม่ใช่มนุษย์แล้ว

เขาเป็นปีศาจ!

เขาคือปีศาจที่คืบคลานออกมาจากขุมนรก!

ในฉับพลัน

หยางเฟิงจ้องมองเหอเซิ่งหงด้วยสายตาเย็นชา และพูดคำต่อคำว่า : "ตอนนี้ก็ถึงตาคุณแล้ว!"

มองเห็นหยางเฟิงดวงตาไร้อารมณ์ และเต็มไปด้วยความดุร้าย

ในทันที

เหอเซิ่งหงก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เขากัดฟันกล่าวว่า : "แกคิดจะฆ่าฉัน! แกฝันไปเถอะ!"

คำพูดจบลง

เหอเซิ่งหงชักปืนDesert Egleหนึ่งกระบอกออกมาจากเอว

"ฮ่าๆๆ!"

เหอเซิ่งหงแสยะยิ้ม : "หยางเฟิง ถึงแม้แกจะเก่งทางด้านศิลปะการต่อสู้เป็นอย่างยิ่ง แต่แกจะเร็วกว่ากระสุนเลยเหรอ?"

ต้าเซี่ยมีข้อห้ามเรื่องปืน!

ปืนDesert Egleกระบอกนี้ เป็นเหอเซิ่งหงที่ฝากเพื่อนนำกลับมาจากต่างประเทศเมื่อหลายปีก่อน

หลังจากนำกลับมา เขาก็ถือเป็นสมบัติอันล้ำค่า และตลอดมาไม่เคยได้ใช้มันเลย

ตอนนี้ ได้เวลาออกมาแสดงความสามารถแล้ว!

มองเห็นปืนDesert Egleในมือของเหอเซิ่งหง

ใบหน้าของหยางเฟิง ก็แสดงความเหยียดหยามออกมา

สำหรับนักบู๊ทั่วๆ ไปแล้ว

ความน่ากลัวของปืนสั้นคงไม่มีอะไรมาเทียบได้!

แต่สำหรับหยางเฟิงนั้น

ปืนผาหน้าไม้ ก็เป็นเพียงแค่ของเล่นเด็กเท่านั้น!

หยางเฟิงกล่าวอย่างเย้ยหยัน : "นี่ก็คือไพ่ไม้ตายสุดท้ายของคุณอย่างนั้นหรือ?"

พูดตามความจริงแล้ว

หยางเฟิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เดิมทีเขายังคิดว่าเหอเซิ่งหงจะซ่อนไพ่ไม้ตายอะไรเอาไว้?

แท้จริงแล้วก็เป็นเพียงของเล่นเด็กเท่านั้น!

เผชิญหน้ากับการเหยียดหยามของหยางเฟิง

เหอเซิ่งหงรู้สึกโกรธแค้น!

เขากล่าวอย่างหน้าถอดสี : "หยางเฟิง แกอย่ากำเริบเสิบสานไปเลย วันนี้ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้!"

คำพูดจบลง

นี่เป็นปืนDesert Egleอันสูงส่ง!

พลานุภาพมหาศาล!

อัตราการยิ่งรวดเร็วมาก!

เป็นราชาในปืนสั้น!

ถึงแม้ว่าเด็กอายุสามขวบจะเป็นคนถือมัน ขอเพียงแค่เล็งเป้าเอาไว้ ก็จะสามารถฆ่าปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่งได้เลย!

แต่หยางเฟิง......

คาดไม่ถึงว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย!

หยางเฟิงคนนี้ ท้ายที่สุดแล้วเป็นผีปีศาจอะไรกัน?

คาดไม่ถึงว่าจะน่ากลัวเช่นนี้!

ในชั่วพริบตา

ใบหน้าของเหอเซิ่งหง แก้มทั้งสองข้างก็สั่นเทาขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว

"คุณจะยอมแล้วหรือยัง?"

หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น แววตาเยือกเย็น มองลงไปยังเหอเซิ่งหง

"ฉัน......ยอมแล้ว!"

เหอเซิ่งหงกัดฟันแน่น แววตาเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู!

เจ้าพนันผู้สง่างาม อยู่บนความสูงส่ง ตอนนี้กลับได้รับความอัปยศอดสู และต้องเสียหน้าเช่นนี้ ทำไมต้องยอม? จะยอมได้อย่างไร?

แต่หากไม่ยอม จะทำอย่างไรได้?

"ในเมื่อยอมแล้ว......" จู่ๆ หยางเฟิงก็ยิ้มและกล่าวว่า : "เช่นนั้นคุณก็ไปตายซะเถอะ!"

คำพูดจบลง

ทั้งตัวของหยางเฟิง ก็พุงเข้ามาราวกับสายฟ้าก็ไม่ปาน

เขายื่นมือออกไปหนึ่งข้าง คว้าคอของเหอเซิ่งหงเอาไว้