เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 42

หยางเฟิงมองหลันซินและพูดว่า "แม่ไม่ต้องกังวลผมไม่ให้แม่ไปนอนในห้องใต้ดินแน่นอน ไปกันเถอะ!"

"ไป ไปไหน？"

หลันซินจ้องไปที่หยางเฟิงอย่างไม่พอใจและพูดว่า: "หยางเฟิงแกบอกว่าจะเตรียมคฤหาสน์หรูให้พวกเราไม่ใช่เหรอ นี่ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว ไหนคฤหาสน์หรูที่แกว่า？"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลันซินเต็มไปด้วยความโกรธ

ถ้าไม่ใช่เพราะความไร้ประโยชน์ของหยางเฟิงเขาคงไม่ต้องมาอยู่ในบ้านตระกูลหลันอย่างไร้ยางอาย

หยางเฟิงยิ้มและพูดว่า “แม่ครับ วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อรับแม่ไปอยู่คฤหาสน์หรู ผมลืมบอกแม่ว่าผมใช้เงิน 1 พันล้านหยวนเพื่อซื้อคฤหาสน์หลังแรกในตงไห่ วิลล่าหยุนติ่ง!"

ได้ยินสิ่งนี้

ทันใดนั้น

บรรยากาศเงียบสงบ

ทุกคนมอง หยางเฟิงด้วยความตะลึงงัน

ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ราวกับกลายเป็นรูปปั้น

ฮ่าๆๆๆ!

ผ่านไปครู่หนึ่ง ตระกูลหลันก็มีปฏิกิริยาตอบสนองและทุกคนก็หัวเราะ

หลันจื่อหัวเราะออกนอกหน้า: “หยางเฟิงฉันได้ยินผิดหรือเปล่า？แกใช้เงินหนึ่งพันล้านซื้อวิลล่าหยุนติ่ง แกคิดว่าตัวเองเป็นแม่ทัพเทพมรณะจริงๆหรือ?”

หลันเฟิงกลอกตาความเย้ยหยันที่สายตาไม่สามารถพูดออกมาได้ เขาหัวเราะและพูดว่า: "ตลกจริงๆ หยางเฟิงแกเป็นประสาทหรือไม่ ฉันเคยพูดไปนานแล้ว สมองของแกไม่ปกติ ดูจากตอนนี้น่าจะจริง พูดจาเหลวไหลทั้งวัน บ้า!"

หลันเจิ้นชี้นิ้วไปที่ หลันซินและด่าทอด้วยความโกรธ: "หลันซินดูสิ! ดูลูกเขยของแก! ครอบครัวของแกเป็นบ้ากันไปหมดแล้ว! รีบไสหัวไป! อย่าสร้างความอับอายให้ตระกูลหลันของฉัน ไปไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!"

“พวกท่านหัวเราะกันพอหรือยัง”

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยของตระกูลหลัน ใบหน้าหยางเฟิงไร้ความรู้สึก

“หยางเฟิง แกพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไง แกคิดว่าตัวเองเป็นคนใหญ่คนโต เป็นแม่ทัพเทพมรณะหรือ?” หลันจื่อเยาะเย้ย

หยางเฟิงอย่างเฉยชา : “แน่นอน เดิมทีผมเห็นแก่ความเป็นญาติของทุกท่าน จึงอยากจะให้โอกาสทุกท่านอีกท่าน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกท่านทุกคนหมดทางจะช่วยเหลือแล้วจิรงๆ”