เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 46

หม่าตงชี้ไปยังด้านหลังวิลล่าแล้วพูดว่า “ดูทางนั้น นั่นคือป่าท้อที่โด่งดังที่สุดในวิลล่าหยุนติ่ง เนื่องจากวิลล่าอยู่บนระดับที่สูงมาก ฉะนั้นดอกท้อจึงบานสะพรั่งตลอดทั้งปี สวยงามยิ่งนัก"

เมื่อหยางเฟิงและคนอื่นๆมองไปแน่นอนว่าเป็นป่าท้อที่เจิดจรัส

เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “สวยมาก!”

หม่าตงมองหยางเฟิงและถามว่า “คุณหยาง มีตรงไหนที่ไม่พอใจหรือเปล่า? หากมีตรงไหนไม่พอใจ ผมจะสั่งให้คนไปแก้ไขทันที”

หยางเฟิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่เลว แม้จะเทียบไม่ได้กับบ้านพักสำนักงาน แต่หากเป็นในเมืองตงไห่ก็ถือว่าพอใช้ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิงเย่เมิ่งเหยียนและคนอื่น ๆก็ตกใจ

คฤหาสน์ที่สง่างามเป็นอันดับหนึ่งในเมืองตงไห่

วิลล่าหยุนติ่ง!

หยางเฟิงกลับบอกว่าพอใช้ได้

ช่างกล้ายิ่งนัก!

พวกเขาไม่เคยเห็นวิลล่าที่สวยงามเช่นนี้มาก่อนในชีวิต

นอกจากนี้บ้านพักสำนักงานที่หยางเฟิงพูดถึงคืออะไร?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หม่าตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันใด

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเขาตัวสั่นคลอนกลัวว่า หยางเฟิงจะไม่พอใจกับวิลล่า

“ขอบคุณคุณหยาง ผมได้สั่งให้ที่พักเพิ่มระบบรักษาความปลอดภัยของวิลล่า เพื่อรับรองความปลอดภัยของครอบครัวคุณ และผมได้ส่งคนใช้บางส่วนให้ดูแลชีวิตประจำวัน ทำความสะอาดวิลล่าและอื่นๆ ! "

ในวิลล่าหลังใหญ่เช่นนี้ หากไม่มีคนใช้และมีเพียงครอบครัวของหยางเฟิงเท่านั้น การทำความสะอาดก็คงเป็นปัญหาใหญ่

อย่างไรก็ตามหม่าตงคิดไว้แต่เนิ่นๆแล้ว

หยางเฟิงมองมาที่หม่าตงและพูดด้วยรอยยิ้ม: "คุณช่างใส่ใจยิ่งนัก ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว คุณกลับก่อนได้แล้ว!"

หม่าตงพยักหน้าและกล่าวว่า “ครับคุณหยาง หากคุณมีปัญหาอะไร คุณสามารถติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ”

พูดจบหม่าตงก็จากไป

หยางเฟิงยิ้มและพูดกับเย่เมิ่งเหยียนและคนอื่นๆว่า "ไป เราไปดูบ้านใหม่ของเรากันเถอะ"

จากนั้นหยางเฟิงและคนอื่นๆ ก็เดินเข้าไปในวิลล่า

“คารวะนายท่าน!”

“คารวะนายหญิง!”

“คารวะคุณหญิง!”

“คารวะคุณหนู!”

เมื่อเข้าไปในวิลล่า เห็นคนใช้หลายร้อยคนเข้าแถวเป็นสองแถวและกล่าวด้วยความเคารพ

หลันซินและคนอื่นๆตะลึง

เย่ไห่อ้าปากกว้างและพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน!”

ในฐานะลูกชายคนโตของตระกูล เย่ไห่พบว่าวิลล่าตระกูลเย่ในอดีตเมื่อเทียบกับวิลล่าหยุนติ่งก็เป็นวิลล่าหญ้าคาอย่างสิ้นเชิง

“คุณตบฉันที!”

ทันใดนั้นหลันซินก็พูดกับเย่ไห่

เย่ไห่ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณจะทำอะไร?”

หลันซินกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา: "บอกให้ตบฉัน จะพูดมากทำไม?"

“คุณบอกเองนะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่ไห่ก็ลงมืออย่างซื่อๆ

มาหลายปีที่ผ่านมานี้หลันซินแข็งกร้าวมากและเย่ไห่ก็มีชีวิตอยู่ในเงาของเธอโดยสมบูรณ์

แม้ว่าเย่ไห่คิดจะทวงตำแหน่งช้างเท้าหน้ากลับมาอีกครั้ง แต่ว่าเขาไม่มีความกล้านั้นเลย

ในเมื่อตอนนี้หลันซินไขอให้ตัวเองตบเธอสักที

ข่าวดีอันยิ่งใหญ่ที่ตกลงมาจากฟากฟ้า ทำให้เย่ไห่ไม่อยากจะเชื่อ

เย่ไห่กัดฟัน ใบหน้าเคร่งขรึมและง้างมือขึ้น

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก