เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 472
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คนคนนี้ ยังเป็นพ่อตาของตัวเองด้วย!
“ไม่ฆ่าเหรอ?”
หยางเฟิงหรี่ตา พูดด้วยความอาฆาต “ไม่ฆ่า งั้นคนที่จะต้องตายก็คือแก!”
เสียงพูดจบลง
เสือขาวหยิบปืนของตัวเองออกมา จ่อบนหัวของโจวห้าว
ทันใดนั้น
โจวห้าวกลัวจนสีหน้าขาวซีด สั่นสะท้านไปทั้งตัว
ภายใต้การข่มขู่ของความตาย
โจวห้าวก้มลงไป หยิบปืนขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา
“โจวห้าว แน่จริงแกก็ยิงสิ!” หลันเฟิงตะโกนอย่างโมโห “ฉันก็อยากจะดูว่า คนขี้ขลาดอย่างแก จะกล้าฆ่าฉันไหม?”
ในใจของหลันเฟิง
เขาไม่เชื่อด้วยซ้ำ ว่าโจวห้าวกล้าฆ่าตัวเอง
โจวห้าวก็คือคนไร้ประประโยชน์คนหนึ่ง
คนไร้ประโยชน์ ก็กล้าฆ่าคนเหรอ?
ช่างเป็นเรื่องตลกจริงๆ!
“แก แก แก……”
กับการเยาะเย้ยของหลันเฟิง
มือของโจวห้าวยังคงสั่นไม่หยุด ถึงกับจับปืนไม่แน่นเลย
ความดูถูกบนใบหน้าของหลันเฟิง ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีก
เขาหันหัวกลับ มองหยางเฟิง พูดอย่างเย็นชาว่า “หยางเฟิง แกจะฆ่าก็ฆ่าเลย จำเป็นต้องให้คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งมาดูถูกเหยียบหยามฉันไหม?”
“หึหึ!”
หยางเฟิงหัวเราะเบาๆ พูดเยาะเย้ย “โจวห้าว นายได้ยินไหม? พ่อตานายด่านายว่าเป็นคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง!”
“ฉัน ฉัน ฉัน…….”
โจวห้าวหายใจอย่างหนักๆ
เขาไม่กล้าจริงๆ!
ฆ่าคน
สำหรับคนธรรมดานั้นแล้ว มันเป็นเรื่องที่ยากมากจริงๆ
นอกจากว่าจะเป็นคนโรคจิตที่บ้าคลั่งฆ่าคน
ไม่งั้นจะมีคนปกติสักกี่คน ที่อยู่ๆก็ไปฆ่าคน?
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เห็นโจวห้าวที่สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอันไร้ประโยชน์นั้น
หลันเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “โจวห้าว แกมันก็คือไอ้ขี้ขลาด ไร้ประโยชน์ ขยะ! คนอย่างแก ก็คือหมาตัวหนึ่ง! เหมาะแค่กระดิกหางต่อหน้าฉัน อยากจะฆ่าฉัน? แกรอชาติหน้าเถอะ……”
ปัง!
จู่ๆ เสียงปืนดัง
ร่างกายของหลันเฟิงแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง
เขาก้มหน้าลง มองดูหน้าอกตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ
เลือดแต่ละหยด หยดลงมาจากหน้าอกของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...