เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 474

“เมื่อก่อนนี้ฉันไม่ดีเอง ฉันมีตาหามีแววไม่ ฉันขอโทษพี่จริงๆ!”

ตูม!

ตูม!

ตูม!

หลันจื่อคุกเข่ากราบหยางเฟิงไม่หยุด

ภายใต้การข่มขู่ของความตาย

ศักดิ์ศรีอะไร?

ความภาคภูมิใจอะไร?

วินาทีนี้ ก็เป็นขี้หมาทั้งนั้น

มีแต่มีชีวิตอยู่ ถึงจะเป็นความจริงเท่านั้น!

กับความอ้อนวอนของหลันจื่อ

หยางเฟิงไม่สนใจอะไรเลย

หลันจื่อนี้เป็นคนจิตใจชั่วร้าย

ตอนนี้เธอขอร้องตัวเอง

นั่นเป็นเพราะเธอกลัวตาย

แต่เธอเคยคิดบ้างไหม

คนที่เธอฆ่าตาย ก็อยากมีชีวิตอยู่เหมือนกัน

แต่เธอได้ให้โอกาสคนเหล่านั้นไหม?

สุดท้ายแล้ว

ทั้งหมดนี้หลันจื่อทำตัวเองทั้งนั้น

เห็นหน้าหยางเฟิงที่เฉยเมย ไร้เยื่อใย

หลันจื่อหมดหวังอย่างสิ้นเชิง

ต่อมา

เธอสีหน้าบ้าคลั่ง ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “หยางเฟิง ไอ้สารเลวนี่! แกไม่ได้ตายดี! แกทำให้ตระกูลหลันพวกเรา บ้านแตกคนตาย! ไอ้ปีศาจชั่วร้าย! ไอ้คนไม่มีหัวใจไม่มีความรู้สึก! ฉันจะให้คนบ้านแกตายให้หมด!”

กับหยางเฟิงที่เป็นบ้าไปแล้ว

หยางเฟิงขี้เกียจสนใจ

หลันจื่อในตอนนี้ ก็แค่บ้าคลั่งก่อนตายเท่านั้น

เขามองหน้าที่ขาวซีดของโจวห้าว ถามเบาๆว่า “ทำไม ยังไม่ลงมือ? ต้องให้ฉันสอนไหม?”

โจวห้าวตกใจทั้งคน

เขาได้ยินถึงความไม่พอใจจากปากของหยางเฟิง!

เขามองไปที่หลันจื่ออย่างเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “หลันจื่อ อย่าโทษฉันนะ! จะโทษก็โทษเธอ ทำเรื่องชั่วร้ายเยอะเกินไป ทั้งหมดนี้เธอทำตัวเองทั้งนั้น!”

เสียงพูดจบลง

โจวห้าวลั่นไกปืน

“อย่า!”

หลันจื่อส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา

คลิก!

เสียงดังคมชัด

โจวห้าวมึนงงไปเลย

หลังจาหที่เขาลั่นไกปืน ไม่มีกระสุนยิงออกมา