เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 511

จมูกของหยางช่างเหมือนจมูกของสุนัขจริงๆ

"หึหึ!"

เย่เทียนยิ้มแล้วกล่าวว่า: "หยางเฟิง คุณหมายถึงคำพูดไหนเหรอ? ฉันอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว มีคนเข้ามาที่ไหนกันล่ะ?"

"อย่างนั้นเหรอ?"

หยางเฟิงค่อนข้างไม่เชื่อ อมยิ้มแล้วกล่าวถาม

"แน่นอน นั่งๆๆ!"

เย่เทียนรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ยิ้มแล้วกล่าว

หยางเฟิงนั่งลงไปบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าบนพื้นที่มีเก้าอี้สำหรับเอนแตกหักอยู่ เขาจึงกล่าวถามด้วยความสงสัยว่า: "คุณปู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

เย่เทียนทำเป็นไม่รู้ ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ไม่มีอะไรหรอก คุณภาพของเก้าอี้ตัวนี้มันไม่ค่อยดี เมื่อกี้จู่ๆ มันก็พังลงไปโดยไม่มีสาเหตุอะไร"

หยางเฟิงทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่

เย่เทียนเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย

อะไรคือคุณภาพของเก้าอี้ไม่ดี?

ล้วนพูดจาไร้สาระทั้งสิ้น!

ด้วยแววตาที่โหดเหี้ยมของหยางเฟิง

เพียงแค่มองเขาก็สามารถมองออก

เก้าอี้ตัวนี้ ชัดเจนว่าถูกคนใช้แรงภายในทำให้สั่นคลอน!

หรือว่าตาเฒ่าเย่เทียนผู้นี้ ยังเป็นปรมาจารย์บู๊อีกด้วย?

คิดถึงจุดนี้แล้ว

ภายในใจของหยางเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะระมัดระวังตัวขึ้นมา

ในขณะเดียวกัน ก็ชำเลืองมองเย่เทียนด้วยสายตาที่ลุ่มลึก

เมื่อเห็นสายตาของหยางเฟิง

เย่เทียนจึงรู้สึกขนพองสยองเกล้าทันที

ราวกับว่าบนร่างกายของตนเองถูกเขามองจนทะลุปรุโปร่ง

"หึหึ!" หยางเฟิงหัวเราะแล้วกล่าวว่า: "เก้าอี้คุณภาพไม่ดี วันหลังฉันจะให้คนส่งตัวใหม่เข้ามาให้!"

เห็นว่าหยางเฟิงไม่ได้ซักถามต่อไป

ภายในใจของเย่เทียนก็โล่งอกขึ้นมาทันที

เขาโบกมือแล้วกล่าวว่า: "ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก ก็แค่เก้าอี้ตัวหนึ่งเท่านั้น พังก็พังไปเถอะ!"

พูดจบ

เย่เทียนก็ไม่พูดไร้สาระอีก แล้วกล่าวถามอย่างตรงไปตรงมา: "หยางเฟิง ไม่ทราบว่าคุณเข้ามาหาฉันดึกดื่นขนาดนี้มีธุระอะไรเหรอ?"

คำพังเพยกล่าวเอาไว้ว่า ไม่มีเรื่องก็คงจะไม่มา

หยางเฟิงเพิ่งจะออกมาจากทางด้านบ้านของหลันเจิ้น ก็เข้ามาที่บ้านตนเอง

หรือว่าพบเบาะแสร่องรอยอะไร?