“เหอะ เหอะ!”
เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจหยางเฟิง เย่หลงพูดพลางยิ้มเบาๆว่า “พ่อหนุ่ม คนมีความสามารถก็ต้องรับหน้าเยอะกว่าปกติ ข้าอายุมากขนาดนี้แล้ว จะให้คนแก่จัดการไปตลอดไม่ได้หรอก!”
“ฉันจะบอกอะไรให้ นักสู้เหล่านี้ล้วนแต่ชอบใช้ความรุนแรง… ถ้าทำให้พวกเขาโกรธ คนแก่อย่างฉันถูกฉีกเป็นชิ้นๆจะทำอย่างไร?”
อะไรกัน!
ทันใดนั้น
หยางเฟิงตระหนักถึงความจริงอีกอย่างหนึ่ง
นั้นก็คือ——
คนที่ไร้ยางอายเช่นนี้ก็สามารถอยู่คงกระพัน!
หยางเฟิงมั่นใจว่า
ต่อให้เขารับหน้าจัดการเมื่อครู่นี้
แค่เย่หลงคนเดียว ก็สามารถแก้ไขปัญหาเรื่องเมื่อครู่นี้ได้สบาย
เขาให้ตนเองรับหน้าแทน
ก็มีเพียงสองสาเหตุนี้เท่านั้น
1อยากหยุดพัก
2..อยากดูความสามารถของตนเอง
หยางเฟิงพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “เอาล่ะ! ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้แล้ว นายท่าน ชิ้นส่วนรูปภาพจักรพรรดิมังกรกำลังจะเกิด ท่านจะแก้ปัญหาอย่างไร? ท่านไม่ได้วางแผนที่จะสังหารผู้คนนับหมื่นใช่ไหม ? เช่นนั้นหมู่บ้านตระกูลเย่จะเป็นเช่นไร? "
ชิ้นส่วนของจักรพรรดิมังกรถือกำเนิดขึ้น
ก็จะต้องเกิดการแย่งชิงกันอย่างดุเดือด
เมื่อถึงเวลาที่ต้องรบราฆ่าฟัน พวกนักสู้เหล่านี้สามารถทำเรื่องใดก็ได้
ฆ่าคนพวกนี้ทิ้งทั้งหมด หยางเฟิงก็ไม่กลัว
อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนชั่วร้าย ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยฆ่าคนแบบนี้
แต่ชาวบ้านเหล่านั้นจะทำอย่างไร?
หยางเฟิงไม่สามารถดูแลทั้งหมดได้อยู่แล้ว
เผื่อมีคน2-3คนที่เล็ดลอดออกไปได้ จากความอับอายกลายเป็นความโกรธแค้น จนฆ่าล้างบางทั้งหมู่บ้านจะทำอย่างไร?
เมื่อได้ยินคำถามนี้
เย่หลงเริ่มหน้านิ่วคิ้วขวมด
เขาถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “ข้าก็กังวลเหมือนกัน! ถ้าเป็นแค่นักสู้สองสามคน ข้าก็ไม่กลัว!”
“แต่เจ้าก็เห็นว่า กลุ่มคนที่มาครั้งนี้ ไม่เพียงแต่เป็นนักบู๊ที่มาจากแต่ละสำนักใหญ่ ยังมีกลุ่มพันธมิตรโลกบู๊ กุ่ยเหมิน หรือแม้กระทั่งคนร่ำรวยแห่งจงโจว พวกคนเหล่านี้ต่างก็เจ้าเล่ห์ทั้งนั้น!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...