เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 679

หลังจากนั้น

เฉินเป่ยเสวียนก็จากไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

มองไปที่แผ่นหลังที่กำลังจากไปของเฉินเป่ยเสวียน

มุมปากของหนิงชิงเฉิง ก็ปรากฏรอยยิ้มที่เย็นชาขึ้น

ในขณะเดียวกัน

พวกหยางเฟิงก็กลับมาถึงตงไห่

เขาไม่ได้ตรงกลับไปที่วิลล่าหยุนติ่งทันที

แต่พาพวกเสือขาว มาที่สถานพักฟื้นผู้ป่วยตงไห่

ภายในอาคารเล็กๆ สีขาวสองชั้นนี้

หลันเจิ้นอยู่ที่ประตูทางเข้า กำลังนอนอาบแดดอยู่บนเก้าอี้

รอบตัวเขา มีชายสวมชุดสูทดำรายล้อมอยู่หลายคน

คนพวกนี้ เป็นคนที่หม่าตงส่งมาเพื่อจับตาดูหลันเจิ้น

หลานเจิ้นในเวลานี้

ผมขาวไปหมดทั้งหัว และใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น

ทั้งตัวดูแก่ไปมากจนผิดปกติ

การตายของหลันเฟิงและหลันจื่อ มีผลกระทบกับเขาอย่างมาก!

ตั้งแต่หลันเฟิงสองพ่อลูกตายไป

หลันเจิ้นก็โดนจับตาเฝ้าดูตลอด 24 ชั่วโมง

ทั้งตัวเขา เปลี่ยนไปกลายเป็นคนพิการไปแล้ว!

“คุณตา เป็นยังไงบ้างครับ”

หยางเฟิงเดินเข้าไป และถามด้วยรอยยิ้ม

หลันเจิ้นค่อยๆ ลืมตาขึ้น และเหลือบตามองหยางเฟิง: "ไม่ต้องแกล้งทำมาเป็นเห็นใจมีเมตตา ไปให้พ้นหน้าฉันซะ!"

ความรู้สึกที่หลันเจิ้นมีต่อหยางเฟิงคือ

เกลียดเข้ากระดูกดำ

แต่ถึงยังไง ตอนนี้ตัวเองก็ไม่เหลืออะไรแล้ว

หยางเฟิงก็คงจะไม่ฆ่าเขา

และเขาก็ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำพูดดีกับหยางเฟิงอีกแล้ว?

เมื่อได้ยินคำพูดของหลันเจิ้น

หยางเฟิงไม่ได้โกรธอะไร

เขายิ้มและพูดเบาๆ ว่า “ในเมื่อคุณตากำลังอาบแดดอยู่ งั้นผมไม่รบกวนคุณตาแล้ว!”

พูดจบ

หยางเฟิงก็พาเสือขาวจากไปทันที

ขณะที่มองแผ่นหลังของหยางเฟิงค่อยๆ จากไป

แววตาของหลันเจิ้นก็ส่องประกายความคลุมเครือออกมา

เขาพึมพัมกับตัวเองว่า: "หยางเฟิง ไอ้เวรนี่ ต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีอีกแน่ ดูจากทางที่มันไป คือที่ที่ไอ้แก่เย่เทียนอยู่ ดูเหมือนว่าเย่เทียนจะถึงคราวซวยแล้ว!"

หยางเฟิงเป็นคนยังไง

หลันเจิ้นรู้ดีอยู่แล้ว

นั่นก็คือ ตัวซวย

ตราบใดที่หยางเฟิงปรากฏตัวขึ้น ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

เขามาหาเย่เทียน

งั้นเย่เทียน ก็ต้องโชคร้ายเป็นแน่!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น

แววตาของหลันเจิ้น ก็ปรากฏความดีใจในความซวยความเย่เทียน