เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 780

"มาสิ! ตีฉันให้ตายเลย!"

"ตีฉันตายแล้ว พวกแกก็อย่าคิดที่จะมีชีวิตอยู่!"

ฟ่านเจี้ยนในเวลานี้

ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน จู่ๆ ก็ตะโกนร้องขึ้นมา

ใบหน้าที่บิดเบี้ยว กลายเป็นดุร้ายอย่างมาก

ฟ่านเจี้ยนรู้ว่า

คุณหยางเข้ามาช่วยเขาแล้ว!

คุณหยางไม่ได้ทอดทิ้งตนเอง!

คิดถึงจุดนี้แล้ว

น้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลออกมา!

เฉินเฉิงหันหน้ากลับมา ดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็งมองฟ่านเจี้ยน

"ไม่ต้องลำพองใจไป! แกอยากตายไม่ใช่เหรอ?"

"ดี กูจะทำให้มึงได้สมปรารถนา!"

สิ้นเสียงคำพูด

เฉินเฉิงชักกริชอันแหลมคมเล่มหนึ่งออกมา แล้วเดินทีละก้าวๆ เข้าไปหาฟ่านเจี้ยน

เห็นเช่นนี้ ฟ่านเจี้ยนก็ตกใจจนฉี่ราด

เมื่อครู่นี้เขาเพียงแค่พลั้งปากพูดออกไปด้วยความโกรธก็เท่านั้น!

เขาไม่ได้อยากตายจริงๆ ซะหน่อย!

"ช่วยด้วย!"

ปัง!

มีเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง

ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ ถูกคนถีบเปิดออกอีกครั้ง

ชั่วพริบตา ประตูใหญ่ก็แตกออกเป็นชิ้นๆ!

เฉินเฉิงหันหน้าไปมอง

ก็เห็นหยางเฟิงเดินนำหน้าเข้ามา

ด้านหลังของเขา มีหงส์แดง เสือขาวรวมทั้งองครักษ์มังกรจำนวนมากตามมา

"คุณหยาง!"

"คุณหยางของฉัน!"

"ราชาตงไห่ของฉัน!"

เมื่อเห็นหยางเฟิง ฟ่านเจี้ยนก็ตะโกนร้องเรียกอย่างตื่นเต้น

เดิมทีเขาคิดว่าตนเองจะต้องตายเสียแล้ว

แต่ในช่วงจุดเป็นจุดตาย

หยางเฟิงก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาราวกับเป็นเทพเจ้า

หยางเฟิงในเวลานี้

ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่อย่างมาก จึงถูกตราตรึงภายในใจของฟ่านเจี้ยนทันที

หยางเฟิงหันหน้าไปมองฟ่านเจี้ยนเล็กน้อย

เมื่อเขาเห็นรอยแผลนับไม่ถ้วนบนร่างกายของฟ่านเจี้ยน ดวงตาทั้งคู่ก็ปรากฏความเยือกเย็น

"แกเป็นคนของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปเหรอ?"

เฉินเฉิงเอ่ยปาก

เขาจ้องเขม็งมองหยางเฟิง

หยางเฟิงไม่ได้ตอบกลับเฉินเฉิง แต่เดินมายังโซฟา และหย่อนก้นลงนั่ง

เขาหยิบซิการ์ขนาดใหญ่จากบนโต๊ะขึ้นมาสูบอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

"คุณก็น่าจะเป็นเฉินเฉิงลูกชายของเฉินเป่ยเสวียน ใช่ไหม?"

"แกรู้จักฉันได้อย่างไร?"

เฉินเฉิงหรี่ตาแล้วกล่าวถาม

"หึ!" หยางเฟิงหัวเราะอย่างเหยียดหยาม แล้วกล่าวว่า: "ไม่รู้จักหรอก! เศษสวะอย่างแก ไม่มีคุณสมบัติที่จะให้ฉันรู้จักหรอก!"

"แก....."

ได้ยินเช่นนี้ เฉินเฉิงก็โมโหทันที

เขาเป็นถึงคุณชายตระกูลเฉิน

คาดไม่ถึงว่าหยางเฟิงจะบอกว่าตนเองไม่มีคุณสมบัติที่จะทำให้เขารู้จักเช่นนั้นเหรอ?

"ตกลงแกเป็นใครกันแน่?"

เฉินเฉิงกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วกล่าวถาม

"หยางเฟิง!"

"คุณก็คือหยางเฟิงนั่นเองเหรอ?"

ได้ยินคำพูดนี้

สีหน้าของเฉินเฉิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

"คือแกใช่ไหมที่ฆ่าผู้อาวุโสใหญ่ของตระกูลเฉินของฉัน?"

หยางเฟิงชื่อนี้

เฉินเฉิงคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นหยางเฟิงตัวจริง

แต่เขาเคยได้ยินพ่อของตนเองพูดว่า เฉินเป่ยเหอผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเฉินตายด้วยน้ำมือของหยางเฟิง

เฉินเป่ยเหอเป็นผู้นำคนที่สองของตระกูลเฉินรองจากเฉินเป่ยเสวียน

สามารถพูดได้ว่า

การตายของเฉินเป่ยเหอ เป็นความกระทบกระเทือนอยู่หนักหน่วงต่อตระกูลเฉิน

"ฮ่าๆๆ!"

ทันใดนั้น

เฉินเฉิงก็หัวเราะเสียงดัง: "เส้นทางสวรรค์แกไม่ไป นรกไม่มีประตูก็ยังดื้อรั้นจะเข้าไป"

พูดคำนี้จบ

สีหน้าของเฉินเฉิงก็โหดเหี้ยมขึ้นมา

"หยางเฟิง วันนี้เป็นวันตายของแก!"

"คนเข้ามา! เข้ามา....."

ร้องเรียกอยู่หลายรอบ

ก็ไม่มีใครเข้ามาเลยสักคน

เฉินเฉิงรู้สึกว่าเรื่องราวค่อนข้างผิดปกติ

หยางเฟิงกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "ไม่ต้องเรียกหรอก คนของแกตายหมดแล้ว!"

"เป็นไปไม่ได้! นี่มันเป็นไปไม่ได้!"

"คฤหาสน์ของฉันมีบอดี้การ์ดเป็นพัน จะถูกแกฆ่าตายหมดได้อย่างไร?"

เฉินเฉิงตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

เขาไม่เชื่อโดยสิ้นเชิงว่า

บอดี้การ์ดของตนเองนับพันคนจะถูกหยางเฟิงฆ่าจนไม่มีเหลือเช่นนี้