เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 879

“ท่านปู่ ตระกูลหนิง หนิงเหลยถิงมาเยี่ยมเยียนครับ！”

ในเวลานี้เอง

พ่อบ้านนั้นได้รีบวิ่งแล้วเอ่ยเข้ามา

หยุนตงหยางได้หรี่ตามอง “มองแล้วเจ้านั่น ก็น่าจะนั่งไม่ติดเหมือนกัน ……อย่างว่า ชิงเฉิงกรุ๊ปนั้นถูกเขาทำหลุดมือไป หากไม่เอาชิง

เฉิงกรุ๊ปกลับมา เข้าบ้านั่นคงจะไม่หล่อยตระกูลหนิงไปแน่！”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้

หยุนตงหยางแอบยิ้มอย่างพอใจ

ในความเป็นจริง

ระหว่างสี่ตระกูลมหาเศรษฐี นั้นก็ได้แอบแฝงถึงการต่อสู้ที่ดุเดือด

หากไม่ใช่เป็นเพราะตระกูลหยาง

หยุนตงหยางนั้นคงจะดีใจที่ได้เห็นตระกูลหนิงที่โชคร้ายเช่นนี้

ที่น่าเสียดาย……

เมื่อเกิดเรื่องตระกูลหยาง ส่วนตระกูลหยุนนั้นจะไปอยู่ในเส้นเดียวกันกับตระกูลหนิงก็ไม่ได้！

“พ่อ เจ้าบ้านั่นคือใครกัน？”หยุนเฟยฉางเอ่ยด้วยความสงสัย

หยุนตงหยางจ้องไปที่เขา ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าไสหัวไปสะ！”

ห้ะ？

หยุนเฟยฉางชะงักครู่หนึ่ง

“จะมางงอะไรล่ะ？รีบไสหัวออกไปสะ！”

“หรือว่าจะต้องให้ข้านั้นตีเจ้าอีกรอบหนึ่ง！”

เห้！

เมื่อมองเห็นหยุนตงหยางโกรธ

หยุนเฟยฉางนั้นก็ได้รีบวิ่งออกไปทันควัน

“อ้า……”

มองไปที่ด้านหลังเงาของหยุนเฟยฉาง

หยุนตงหยางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

หากหยุนเฟยฉางไม่ใช่ลูกชายของตน เขานั้นคงอยากที่จะตีเขาให้ตาย！

“พอแล้ว ข้าทราบแล้ว เจ้าพาหนิงเหลยถิงไปรอที่ห้องรับรองเถอะ！”หยุนตงหยางเอ่ยยิ้มๆกับพ่อบ้าน

ตระกูลหยุน ณ ห้องโถง

ในตอนนี้หนิงเหลยถิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ อย่างไม่ใจร้อน

เวลาไม่นาน

พ่อบ้านเดินเข้ามา

“หยุนตงหยาง มาแล้วหรอ？”

เมื่อมองเห็นพ่อบ้านของตระกูลหยุน หยิงเหลยถิงเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ

หนิงเหลยถิงได้ใช้แรงตบไปที่โต๊ะ ก่อนจะเอ่ยตะโกน“ แม่มึงเถอะ จะให้ข้ารอไปจนถึงเมื่อไหร่กัน？หยุนตงหยางไอเจ้าบ้านี่

แกล้งที่จะทำให้ข้ารอจนแห้งหรอ？”

“งั้นท่านผู้นำตระกูลหนิง ท่านอย่ารีบไปเลย ท่านดื่มชาก่อนเถอะ……”

ไม่รอให้พ่อบ้านเอ่ยจบ

หนิงเหลยถิงได้ยืนขึ้น ก่อนที่จะเอามือบีบคอเขาไว้ แล้วยกเขาขึ้นทั้งตัว

“ดื่มดื่มดื่ม ！ดื่มอะไรนักหนา！ข้าดื่มจนท้องมีแต่น้ำชาแล้ว หากให้ข้าดื่มอีก ข้าจะฆ่าคนแล้วนะ！”

สีหน้าของพ่อบ้านค่อยๆแดงขึ้น ร่างกายนั้นก็ไม่หยุดที่จะดิ้น

ในตอนที่เขานั้นรู้สึกเหมือนจะขาดหายใจ ก่อนที่จะมีเสียงเอ่ยออกมา

“หนิงเหลยถิง เจ้านั้นก็ยังคือผู้นำตระกูลหนิงนะ แล้วทำไมถึงต้องมารำคาญใส่คนของข้าเช่นนี้ด้วย？”

เมื่อได้ยินเสียง

หนิงเหลยถิงหันหน้าก่อน ก่อนที่จะเห็นสีหน้าขี้เล่นของหยุนตงหยางเดินเข้ามา

“หึ！”

หนิงเหลยถิงเอ่ยหึเบาๆ ก่อนที่จะเอาพ่อบ้านนั้นโยนลงพื้น

อ้ายหย่า！

เสียงพ่อบ้านร้องเจ็บ ก่อนที่จะรีบลุกขึ้น แล้วเดินมายังด้านหน้าของหยุนตงหยาง แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าน้อยใจ “นายท่าน……”

หยุนตงหยางนั้นได้สะบัดมือ“ที่นี่ไม่มีเรื่องของเจ้าแล้ว ออกไปเถอะ！”