หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 188

ตอนที่ 188 เขาเป็นคนที่อ่อนโยน

เขาเป็นคนที่อ่อนโยนคนหนึ่ง แต่เมื่อมีเรื่องที่ต้องตัดสินใจก็จะใจเย็นมาก

เขาอยากให้วรินทรไปอยู่ฝรั่งเศสด้วยกัน ไปอาศัยอยู่กับพวกเขา แต่วรินทรก็ปฏิเสธทั้งหมด

ด้วยเหตุนี้ ทำให้คนรักห่างไกลกันมาก

“คุณพ่อบ่นคิดถึงคุณทุกวันเลย อยากให้คุณกลับมา พวกเราคิดถึงคุณจนป่วยเลย” ฐานทัตพูดด้วยความรู้สึกผิด

“อะไรนะ? พวกคุณป่วยหรอ?” พอวรินทรได้ยิน มือที่จับมือถืออยู่ก็สั่นขึ้นมา อดเป็นห่วงไม่ได้

“จะป่วยได้ไง มันคือ ไข้ใจ จากในนิยายไม่ใช่หรอ? ” ฐานทัตก็สงสัย คิดแล้วคิดอีก ว่ามันเรียกว่า ไข้ใจ ใช่มั๊ย?

วู้！

วรินทรก็หัวเราะขึ้นมา พี่ชายคนนี้ เป็นคนที่ลิงจ้างมาแกล้วเธอหรอ?

“พี่ ไข้ใจมันใช้กับความสัมพันธ์ระหว่างหนุ่มสาวค่ะ” วรินทรก็อธิบายอย่างอดทน

“ระหว่างหนุ่มสาว? พี่เป็นผู้ชาย เธอเป็นผู้หญิง มันจะมีปัญหาอะไรอีก?” ฐานทัตพูดพร้อมคำถาม

“เอ่อ......”

วรินทรโดนพูดใส่มาแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ทำได้แค่พูดคล้อยๆตาม “อืมใช่ นี่ก็คือไข้ใจ......”

“วริน ถ้าเกิดมีเองอะไร อย่าต่อสู้คนเดียวนะ พี่มีคนรู้จักอยู่ที่นั่น มีปัญหาอะไรมาบอกพี่ได้” น้ำเสียงของฐานทัตก็อ่อนลง แล้วพูดกำชับวรินทรอย่างละเอียด

“พี่คะ พี่บอกได้มั๊ยว่าคนๆนั้นคือใคร?” วรินทรก็เดินมาถึงห้างสรรพสินค้า แต่ยังไม่เข้าไป ยืนอยู่ข้างนอก เพื่อจะคุยกับฐานทัตต่อ

เธอมองไปรอบๆด้วยความเคยชิน แต่ดูเหมือนจะตาฝาด เพราะเหมือนจะเห็นธารี

จนอดความสงสัยไม่ได้ วรินทรจึงเดินไปที่ตรงนั้น

“เรื่องนี้อ่ะหรอ เป็นความลับนะ ถ้าเธออยากจะรู้เธอก็จะต้องพบเอง” ฐานทัตก็รักษาความลับเหมือนที่เคยทำมาตลอด

“......” วรินทรก็พูดไม่ออก การที่ฐานทัตไม่พูดออกมาคือความตั้งใจของเขาจริงๆ

คุยกันพักหนึ่ง วรินทรได้วางสายและยังคงเดินเข้าใกล้ตำแหน่งของธารีขึ้นเรื่อยๆ ใครจะไปรู้ว่าจะมีรถขับผ่าน พอมองไปอีกครั้ง ตรงนั้นกลับไม่มีใครอยู่

“แปลกนะ แสดงว่าฉันจะมองผิด?” วรินทรคิดว่าตัวเองตาฝาดไปจริงๆ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

ธารีก็ออกมาพร้อมกับจันทร์ทรา แต่ไม่ทันไรจันทร์ทราก็ถูกเธอสั่งให้ไปซื้อของที่ร้านๆหนึ่ง ธารีไม่อยากรอเธอ จึงเข็นรถเข็นด้วยตัวเองไปเดินในห้าง

ที่เธอไม่รอจันทร์ทรา ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่น แค่เพื่อให้ไปตามนัดหมายเท่านั้น

ธารีเข็นรถเข็นมาถึงทางแยก ขณะที่กำลังจะเลี้ยวกลับ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนเดินมา ด้วยความไม่ระวังจึงชนเข้าไปเต็มๆ

“อ๊า！”

คนทั้งสองชนเข้าไปด้วยกัน แต่ยังโชคดีที่คนๆนั้นรู้ตัวพอดี จึงดันรถเข็นไว้ ธารีเลยไม่ล้มลงจากรถเข็น

ธารีตกใจจนไม่มีสติ แต่กลิ่นน้ำหอมเข้มข้นที่แผ่ซ่านมานั้น ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ

“อ้า！ทวิติยา！เธอไม่เป็นไรใช่มั๊ย?” ผู้หญิงที่ใส่ชุดลำลองคนหนึ่งรีบวิ่งมาถาม

ทวิติยาลุกขึ้นมา มองไปที่ธารีแล้วพูดว่า “คุณผู้หญิงคะ ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ธารีรู้สึกคุ้นเคยมาก จึงมองทวิติยาอย่างละเอียด

ผู้หญิงคนนี้ เหมือนจะเป็นจะเป็นนางแบบของแบรนของบริษัททาวัต

“คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ นี่นามบัตรของดิฉัน ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็ติดต่อดิฉันได้นะคะ” ทวิติยายื่นนามบัตรของตัวเองให้ธารีหนึ่งใบ

ธารีไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าตอบรับ