ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง นิยาย บท 15

อย่างที่คิด ฉู่หมิงฉุ่ยเห็นใบหน้าของจักรพรรดิบึ้งลงไปอีก

ฉู่หมิงฉุ่ยวางใจแล้ว แม้ว่าอดีตจักรพรรดิจะโปรดปรานฉู่อ๋องมากและคงเป็นเพราะฉู่อ๋องจึงได้ให้นางมาดูแลรับใช้ น่าเสียดายที่หยวนชิงหลิงคิดว่าตนเองเก่งกาจและสำคัญตัวผิดไป

เมื่อหมอหลวงเห็นว่าสีหน้าของอดีตจกรพรรดิเริ่มแย่ลง เขาจึงรีบหันกลับไปยกยาออกไปด้านนอก

แต่อดีตจักรพรรดิกลับตรัสด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง "ยังไม่รีบเอามายามาอีก? ไม่ได้ยินว่าชายาฉู่อ๋องบอกว่าต้องกินยาหรือไง?"

ทุกคนตกตะลึงและมองไปที่หยวนชิงหลิง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉู่หมิงฉุ่ย สีหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน บางคนก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

หยวนชิงหลิงก้มหน้าลง แท้จริงแล้วนางไม่อยากพูดเช่นนี้ แต่หากอดีตจักรพรรดิไม่เสวยยา แต่กลับดีขึ้นจะทำให้คนอื่นสงสัยได้

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้สีหน้ายินดี "ยังไม่รีบยกมาอีก?"

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ จักรพรรดิหมิงหยวนตี้จึงได้มองหยวนชิงหลิงอย่างเต็มตา นอกจากนี้ยังแฝงไปด้วยความชื่นชม

อดีตจักรพรรดิดื่มยาหมดในรวดเดียว เห็นได้ว่าเขากลัวยาขมจริงๆ หน้าจึงบูดเบี้ยวไปหมด ไทเฮาจึงรีบยื่นผลไม้เชื่อมให้ สีหน้าของเขาจึงดูดีขึ้นมาหน่อย

อวี่เหวินฮ่าวมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาซับซ้อน สถานการณ์นี้ไม่ได้บรรเทาความกังวลของเขาเลยแต่กลับทำให้เขากังวลมากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ เสด็จปู่ยอมฟังนาง หรือว่าแผนร้ายของนางสำเร็จแล้ว?

อดีตจักรพรรดิดื่มยาแล้ว ไทเฮาก็ดีใจมาก นางเรียกหยวนชิงหลิงเข้าไปชมอยู่หลายประโยค แม้แต่รุ่ยชินอ๋องที่เงียบขรึมก็กล่าวชมนางเช่นกัน

แม้ว่าฮองเฮาจะยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มของนางกลับดูฝืนมาก ดูเหมือนว่าความกังวลของฉู่หมิงฉุ่ยจะไม่ได้ไร้เหตุผลไปเสียทีเดียว

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้วางงานราชงานไว้เพื่อมาดูแลเขาที่นี่ แม้ว่าอดีตจักรพรรดิจะเริ่มอาการดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่วางใจ อย่างไรเมื่อวานนี้ทั้งสำนักหมอหลวงต่างก็บอกว่าอดีตจักรพรรดิเป็นตะเกียงที่มันน้ำมันใกล้หมดแล้ว

อย่างไรก็ตามอดีตจักรพรรดิแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการให้พวกเขาคอยอยู่ปรนนิบัติและบอกให้ทั้งจักรพรรดิหมิงหยวนตี้และรุ่ยชินอ๋องกลับไป

ก่อนที่จักรพรรดิหมิงหยวนตี้จะจากไปในครั้งนี้ เขากล่าวกับหยวนชิงหลิงว่า "รีบใช้เวลาตอนที่มีคนมากมายในตอนกลางวันไปนอนสักหน่อยเถอะ"

"เพคะ!" หยวนชิงหลิงย่อกายคำนับ

นางออกไปที่ตำหนักนอก กำลังเตียมตัวจะนอนสักหน่อย ฉางกงกงก็เข้ามาบอกว่าจะจัดให้นางไปพักผ่อนที่หอซีนวลและสั่งให้นางกำนัลนำเสื้อผ้าไปให้นางเปลี่ยน รวมทั้งยาทำแผลและเตรียมน้ำอุ่นไปด้วย

หยวนชิงหลิงประหลาดใจเล็กน้อย

ฉางกงกงกล่าวอย่างนิ่งเรียบว่า "อดีตจักรพรรดิกำชับมา อีกสักครู่ซีมามาจะมาใส่ยาให้ ซีมามารับใช้อดีตจักรพรรดิมาหลายปี นางจะไม่พูดมาก พระชายาโปรดวางใจได้"

แม้ว่าท่าทางของฉางกงกงจะดูธรรมดา แต่หยวนชิงหลิงกลับมีความรู้สึกอยากจะร้องไห้

หลังจากไปที่หอซีนวลแล้ว ไม่นานนางกำนัลก็เข้ามาพร้อมกับน้ำอุ่น คนที่ตามเข้ามาเป็นผู้หญิงในชุดสีเทาอายุประมาณห้าสิบปี ม้วนผมเป็นมวยลายก้นหอย หางคิ้วและมุมปากของนางต่างก็ตกลง ทำให้นางดน่าเกรงขามมาก

"ซีมามา!" หยวนชิงหลิงย่อกาย บุคคลที่อยู่ข้างกายอดีตจักรพรรดิ อย่างไรก็เป็นเสมือนเจ้านายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

"เจ้าออกไปก่อน!" ซีมามากล่าวกับนางกำนัลที่อยู่ข้างๆ

"เจ้าค่ะ!" นางกำนัลย่อกายแล้วถอยออกไป

ซีมามาไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วกล่าวกับหยวนชิงหลิงว่า "ข้าจะช่วยพระชายาถอดเสื้อผ้าเจ้าค่ะ"

ขณะที่นางพูดก็หยิบขวดบรรจุผงยาออกมาจากแขนเสื้อสองสามขวดและวางไว้ที่ข้างเตียง

คนป่วยไม่มีศักดิ์ศรี หยวนชิงหลิงให้นางถอดเสื้อผ้าออกและนอนลงบนเตียง

นางได้ยินเสียงซีมามาถอนหายใจ

ได้ยินเสียงกรรไกร ซีมามากำลังตัดผ้าที่มัดแผลของนางออก ความเจ็บปวดแพร่มาจากหัวใจ นางอดไม่ได้ที่จะกำหมัดไว้แน่น

"หากพระชายาทนไม่ไหวก็กัดผ้านวมไว้เสียก็ได้เจ้าค่ะ" เสียงทุ้มของซีมามาแฝงไปด้วยความเศร้าและสงสาร