ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง นิยาย บท 12

อวี่เหวินฮ่าวกลับไปที่จวน ยิ่งเขาคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น

เขาเห็นนางเอาเข็มแทงเสด็จปู่ ไม่รู้ว่านางฉีดอะไรเข้าไป เป็นยาพิษหรืออะไรก็ไม่รู้เลย

แม้ว่าเสด็จปู่จะมีอาการดีขึ้นเล็กน้อย แต่ว่าในเมื่อพิษนั่นสามารถทำให้เขาสูญเสียสติสัมปชัญญะไปและอาจมีผลกระทบอื่นๆ ต่อผู้คน อย่างเช่นการควบคุมจิตใจ

เดิมทีหยวนชิงหลิงไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ เป็นไปได้ไหมว่ามีใครสอนนางอยู่เบื้องหลัง?

หรือจะเป็นบิดาของนาง จิ้งโหวหยวนปาหลง?

เขาไม่มีความกล้าหาญเช่นนี้แน่ หยวนปาหลงเป็นเพียงคนชั้นต่ำที่รู้จักแต่ประจบสอพลอผู้มีอิทธิพล

อวี่เหวินฮ่าวคิดไปถึงผลที่ร้ายแรงกว่านั้น หยวนชิงหลิงเป็นชายาของเขา ทุกสิ่งที่นางทำกับอดีตจักรพรรดิ หากถูกเปิดเผยเข้า เขาจะกลายเป็นผู้ยุยงอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอนและจะไม่มีใครเชื่อว่าเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ยิ่งคิดเรื่องนี้เขาก็ยิ่งไม่อาจอยู่เฉยได้จึงสั่งให้ทังหยางเรียกลู่หยาและฉีมามามาหาเขา

พวกเขาสองคนรับใช้หยวนชิงหลิงอย่างใกล้ชิด หากนางมีพฤติกรรมอะไรที่ผิดปกติก็คงไม่อาจเล็ดลอดสายตาของฉีมามาไปได้

เดิมลู่หยาตามนางเข้าวังไปด้วย แต่ยามออกจากวังกลับได้รับแจ้งว่าหยวนชิงหลิงจะอยู่ที่วังเฉียนคุนเพื่อดูแลอาการป่วยของอดีตจักรพรรดิ พอกลับมาบอกฉีมามา ฉีมามาก็ตกใจมากเช่นกัน

เมื่อได้ยินว่าท่านอ๋องเรียกพบ ทั้งสองจึงไปอย่างรวดเร็ว

"ท่านอ๋อง!" เมื่อเข้ามาในห้องหนังสือแล้ว ทั้งสองก็ย่อกายคำนับ

อวี่เหวินฮ่าวเหลือบมองฉีมามาและนึกขึ้นได้เรื่องหลานชายของนางจึงถามนางขึ้น "หั่วเกอเป็นยังไงบ้าง?"

"ขอบพระทัยที่ท่านอ๋องทรงใส่ใจเจ้าค่ะ ตอนนี้เขาไม่เป็นอะไรมากแล้ว"

อวี่เหวินฮ่าวประหลาดใจเล็กน้อย "ดูแล้วหมอลี่ฝีมือด้านการแพทย์ไม่เลวเลย"

"ใช่... ใช่เพคะ!" ฉีมามาตอบอย่างลังเล

อวี่เหวินฮ่าวเชี่ยวชาญในด้านอ่านใจคน เขาเหลือบมองนางอย่างเฉยเมย "ฉีมามากำลังปิดบังอะไรข้าอยู่หรือเปล่า?"

ฉีมามาตกใจและรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว "ข้าไม่บังอาจเจ้าค่ะ"

"เจ้ารับใช้ข้างกายข้ามาตั้งแต่ข้ายังเล็ก จงรักภักดีต่อข้ามาตลอด ข้าคิดว่าไม่ว่าเรื่องใดก็คงจะไม่ปิดบังข้า" เสียงและใบหน้าของเขาต่างเย็นชา

ฉีมามาในใจเย็นวาบ นางคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว "ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดเรื่องนี้"

มุมหางตาของอวี่เหวินฮ่าวเลิกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเปล่งประกายเย็นเยียบ "พูดมา!"

ฉีมามาจึงต้องพูดออกไป "รายงานท่านอ๋อง หั่วเกอไม่ใช่ถูกหมอลี่รักษาหายเจ้าค่ะ แต่เป็นพระชายารักษาให้ เพียงแต่พระชายากำชับข้าไว้ไม่ให้ข้าบอกเรื่องนี้กับคนอื่น"

ทังหยางที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นด้วยความข้องใจ "พระชายา? พระชายาเข้าใจการแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ตอนนั้นพระชายาใช้มีดกับหั่วเกอจึงถูกท่านอ๋องลงโทษโบยสามสิบครั้ง"

ฉีมามาเล่าเรื่องที่หั่วเกอพูดในคืนนั้นและเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังหั่วเกออยู่ในอาการวิกฤต จากนั้นก็พูดอย่างละอายใจว่า "เป็นข้าเองที่เข้าใจพระชายาผิดไป"

อวี่เหวินฮ่าวและทังหยางสบตากัน สายตาของพวกเขาต่างก็มีแววตกใจ

"ข้าขอถามเจ้า เคยเห็นว่านางมีกล่องกล่องหนึ่งหรือไม่? กล่องนั้น... " จู่ๆอวี่เหวินฮ่าวก็ตะลึงไป ตอนที่เข้าไปในม่าน นางไม่ได้ถือกล่องเข้าไป แต่หลังจากเข้าไปแล้ว ไม่รู้ว่ากล่องนั้นโผล่ออกมาจากไหน ต่อมาเมื่อเห็นนางที่ตำหนักด้านข้าง กล่องนั่นก็ไม่ได้อยู่กับนางอีก

"มีอยู่กล่องนึงเจ้าค่ะ!" ลู่หยารีบพูด "กล่องนั้นเต็มไปด้วยยา เพียงแต่ยาเหล่านั้นข้าเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนและก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเห็นกล่องนั้นมาก่อน"

อวี่เหวินฮ่าวจึงถามอีกครั้ง "เมื่อเร็วๆนี้มีใครมาหานางหรือเปล่า? หรือนางออกไปหาใครหรือไม่?"

ฉีมามาส่ายหัว "ตั้งแต่พระชายาแต่งเข้ามาก็มีคนมาเยี่ยมนางน้อยมากและในไม่กี่เดือนมานี้นางก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านนางเลยเจ้าค่ะ"

ทังหยางยังกล่าวอีกว่า "เป็นเช่นนั้นจริงๆ การเข้าออกของพระชายาต่างก็มีการบันทึกไว้ ข้าเห็นว่าครั้งสุดท้ายที่นางกลับไปที่บ้านเดิมคือเมื่อสามเดือนที่แล้ว หลังไปมาครึ่งวัน นางก็กลับมาด้วยความโกรธ"

ฉีมามารู้สึกว่าเมื่อครู่นางได้ทรยศหยวนชิงหลิง ในใจรู้สึกเสียใจและเมื่อคิดถึงสถานการณ์ของพระชายาแล้ว นางก็กังวลมากจึงกล่าวว่า "ตั้งแต่พระชายาถูกโบย นางก็ไม่ได้ออกไปไหน ท่านอ๋องสั่งให้เราไม่ต้องสนใจนาง ดังนั้นอาการบาดเจ็บของนางจึงเป็นตัวนางเองที่เป็นคนจัดการ ก่อนที่จะดื่มน้ำแกงจื่อจินนางก็มีไข้สูง ตอนนี้ฤทธิ์ของน้ำแกงจื่อจินน่าจะหมดแล้ว ไม่รู้ว่าอยู่ในวังนางจะทนไหวหรือไม่"

อวี่เหวินฮ่าวนึกถึงตอนที่นางป้องโจ๊กให้เสด็จปู่ นางกำลังกลั้นความเจ็บปวดและตัวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ตอนนั้นฤทธิ์ยาของน้ำแกงจื่อจินคงจะหมดไปแล้ว

เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับหยวนชิงหลิง แต่เขากลัวว่านางจะเสียมารยาทตอนอยู่ในตำหนักและก่อให้เกิดอันตรายต่อจวนอ๋องและท่านแม่ของเขา

ทังหยางเงียบไปชั่วขณะและกล่าวขึ้นว่า "ท่านอ๋อง ความจริงแล้วที่โบยไปสามสิบทีนั้นออกจะร้ายแรงไปสักหน่อย"