Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1000

ตอนที่ 1000-2 ศิษย์มากมายในใต้หล้า (2)

ไม่ใช่แค่ฉินโจวเท่านั้น

รายชื่อคร่าวๆ ของทวีปอื่นๆ ก็ถูกประกาศออกมาแล้วเช่นกัน

แต่ทั้งหมดนี้ยังเป็นเพียงรายชื่อรอบคัดเลือก

รายชื่อผู้เข้าแข่งขันตัวจริง ยังคงต้องรอการคัดเลือกอย่างละเอียดอีกครั้ง

เช่นเดียวกับกับการแข่งขันมหกรรมกีฬาบลูเกมส์ทั้งในประเภทเดี่ยวและประเภทคู่ ทีมจากแต่ละทวีปมีผู้เล่นตั้งมากมาย จะให้ลงแข่งกันทุกคนก็คงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?

ทว่าเรื่องนี้ก็ไม่ได้ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการจัดทีมและวางกลยุทธ์ของแต่ละทวีป

บางทวีปถึงขั้นเริ่มศึกษาคู่แข่งที่แข็งแกร่งที่สุดล่วงหน้าแล้ว

เพราะมีนักร้องระดับสูงบางคนจะต้องได้ลงแข่งอย่างแน่นอน

อย่างฝั่งฉินโจว

ทั้งเฟ่ยหยางทั้งซูอวี๋ ย่อมเป็นเป้าหมายหลักของการศึกษาจากแต่ละทวีป

เพราะคนสองคนนี้จัดอยู่ในกลุ่มที่จะได้ลงแข่งอย่างแน่นอน

นอกจากนี้

แม้แต่เจียงขุยและซุนเย่าหั่ว ซึ่งอยู่ในระดับราชาราชินีเพลง ก็ยังกลายเป็นจุดสนใจของทวีปอื่นๆ ด้วย

“ผู้เข้าแข่งขันตัวเต็งจากแต่ละทวีปเก่งๆ กันทั้งนั้น”

“อย่างคนจากจ้าวโจวคนนี้ มีข่าวว่าเคยคว้าแชมป์จากการแข่งขันใหญ่ในจงโจวมาแล้ว ถึงจะไม่ค่อยมีชื่อเสียง แต่ฝีมือน่ากลัวมาก”

“ส่วนจินหมี่น่าจากเว่ยโจวก็สุดยอดเหมือนกัน”

“จินหมี่น่าเก่งก็จริง แต่ซูอวี๋จากฉินโจวเก่งกว่าแน่นอนนะ พวกเขาเคยแข่งกันในสังเวียนดนตรี แล้วซูอวี๋เป็นฝ่ายชนะ”

“นั่นก็ไม่แน่หรอก การป้องกันแชมป์ในสังเวียนดนตรีเป็นรูปแบบเวียนกันน่ะ คุณเข้าใจคอนเซ็ปต์นี้ไหม”

“ที่จริงก็พูดยาก”

“ปัจจัยที่มีผลต่อการแข่งขันมีตั้งเยอะ เช่นอาจมีพ่อเพลงที่แต่งเพลงเทพๆ หรือเจอนักร้องที่เสียงดีแบบเหลือเชื่อ”

“ทวีปที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่จงโจวเหรอ?”

“ทีมจงโจวน่ะ มีแต่ตัวท็อปทั้งนั้น ไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับพวกเขาหรอก แค่สู้กับมาตุภูมิแห่งดนตรีได้ก็เก่งแล้ว”

“ก็จริงนะ ไม่ต้องไปเทียบกับจงโจวหรอก ยังไงก็ไม่มีทางชนะได้ แต่ถ้าเป็นมาตุภูมิแห่งดนตรีอย่างฉินโจว พวกเรายังมีหวังอยู่บ้าง!”

…

รอบคัดเลือกของมหกรรมเพลงบลูสตาร์จะเริ่มขึ้นในวันที่ 15 เมษายน!

แต่ละทวีปมีเวลาซ้อมเพียงสองเดือนเศษๆ ซึ่งนับว่าค่อนข้างกระชั้นชิด

หยางจงหมิงรับหน้าที่รวบรวมนักร้อง

และจัดให้แต่ละคนเข้าสู่หมวดหมู่ที่ถนัด เพื่อเข้ารับการฝึกภายในอย่างเข้มข้น

ในช่วงแรกจะมีเพียงโค้ชที่นำทีม

แต่หลังจากไม่กี่วัน เหล่าหัวหน้าโค้ชจะเริ่มถูกจัดตารางให้ไปสอนตามกลุ่มต่างๆ ด้วยเช่นกัน

ในฐานะหนึ่งในเก้าหัวหน้าโค้ชของทีม หลินเยวียนก็ย่อมไม่ใช่ข้อยกเว้น

และคลาสแรกที่เขาต้องสอนก็คือทีมเพลงพ็อป

ก่อนหน้าเขา ลู่เซิ่งและคนอื่นๆ ได้มาสอนในทีมนี้ไปแล้ว

เพราะแนวพ็อปเป็นหมวดหมู่ขนาดใหญ่ ผู้เข้าร่วมจึงมีจำนวนมาก

เมื่อหลินเยวียนกวาดตามองไปทั่วห้องเรียน

มีคนจำนวนไม่ต่ำกว่าร้อยคนจับจ้องมาที่ตนอย่างตั้งอกตั้งใจ

ในจำนวนนั้น

สมาชิกของราชวงศ์ปลาก็อยู่กันครบ

นอกจากนั้นก็ยังมี เฟ่ยหยาง ซูอวี๋ และคนอื่นๆ รวมอยู่ด้วย

หลินเยวียนไม่พูดพร่ำทำเพลง เปิดใช้งานเอฟเฟ็กต์อาจารย์ในทันที

ด้านล่างเวที

ด้านข้างของเว่ยห่าวอวิ้น นักร้องคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคยหันมากระซิบถามอย่างตื่นเต้น

“อาจารย์เซี่ยนอวี๋เวลาสอนน่ะ นุ่มนวลสุดๆ เลยใช่ไหม?”

สีหน้าของเว่ยห่าวอวิ้นเปลี่ยนเล็กน้อย

ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่ฟังดูแปลกประหลาด “เมื่อก่อนน่ะ อาจจะใช่”

เมื่อก่อน?

นักร้องคนนั้นชะงักไปเล็กน้อย แต่กลับถูกหลินเยวียนเรียกชื่อออกมาโดยตรง “เว่ยห่าวอวิ้น หลิวเยี่ยน ถ้าพวกคุณสองคนจะคุยกันก็ออกไปคุยกันข้างนอกเลยดีไหม?”

น้ำเสียงเย็นชา

สีหน้าเคร่งขรึม

หลินเยวียนจ้องทั้งสองคนโดยไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า

หลิวเยี่ยนแลบลิ้นออกมาอย่างกระดากอาย ส่วนเว่ยห่าวอวิ้นก็ยกมือขึ้นปิดปาก ยอมรับผิดอย่างว่าง่าย

บรรยากาศในห้องเกิดความโกลาหลขึ้นเล็กน้อย

ทุกคนไม่คาดคิดว่าคนอย่างเซี่ยนอวี๋จะดูจริงจังขนาดนี้

เขาเรียกชื่อเว่ยห่าวอวิ้น สมาชิกจากราชวงศ์ปลา ซึ่งเป็นคนที่สนิทกันโดยตรง

ทั้งยังตำหนิหลิวเยี่ยนที่ไม่ค่อยรู้จักกันด้วยตั้งแต่เริ่มแรก

แต่หลายคนไม่รู้ว่า

ที่จริงแล้วช่วงนี้สมาชิกกลุ่มราชวงศ์ปลากำลังอยู่ในช่วงฝึกพิเศษกับหลินเยวียนซึ่งเข้มงวดมาก จนเรียกได้ว่าแทบจะอาบเหงื่อต่างน้ำ!

ทันทีที่เขารับบทเป็นผู้สอน เขาก็ราวกับกลายเป็นคนละคน

ทั้งเคร่งขรึม เย็นชา และเอาจริงเอาจังถึงขีดสุด!

แต่อย่างไรก็ตาม…

ไม่รู้ว่าเว่ยห่าวอวิ้นนึกถึงอะไรขึ้นมา

แววตาของเธอกลับเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

ไม่มีวี่แววของความหดหู่หรือผิดหวังจากการถูกเรียกชื่อเลย

ตรงกันข้าม หลิวเยี่ยนกลับไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

“เริ่มเรียนได้”

สายตาของหลินเยวียนกวาดมองไปรอบๆ ห้อง

ก่อนจะเริ่มการสอนอย่างเป็นทางการ

…

เฟ่ยหยางมองเซี่ยนอวี๋ที่อยู่บนเวทีด้วยแววตาซับซ้อน

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่งตนเองจะนั่งอยู่ด้านล่างเวทีในฐานะนักเรียน แล้วฟังอีกฝ่ายสอนหนังสือเช่นนี้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เฟ่ยหยางคงไม่มีทางยอมรับได้แน่

แต่ในเวลานี้ เขากลับไม่รู้สึกต่อต้านแม้แต่น้อย นอกจากเรื่องอันดับในฤดูกาลเพลงแล้ว เซี่ยนอวี๋ดีกับเขามาโดยตลอด

แทนที่จะรู้สึกขุ่นข้องหมองใจ

เฟยหยางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเสียมากกว่า

เขาอยากรู้ว่า การสอนของเซี่ยนอวี๋จะเป็นอย่างไร

ในจินตนาการของเขา

ฝีมือทางดนตรีของเซี่ยนอวี๋ยอดเยี่ยมปานนั้น การสอนของเขาก็น่าจะเก่งเหมือนกันใช่ไหม?

ต้องมีมุมมองที่แปลกใหม่ไม่เหมือนใครแน่ๆ

ต้องมีอะไรที่ทำให้เขาได้ขบคิดและทบทวนอะไรบางอย่างแน่ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน