Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1003

ตอนที่ 1003 การคัดเลือกโดยไม่เปิดเผยชื่อ (1)

สามสิบเพลง พร้อมทั้งโน้ตเพลงสำหรับการบรรเลง…

ดูเหมือนจะมาก แต่เมื่อเทียบกับจำนวนรายการแข่งขันในมหกรรมเพลงบลูสตาร์แล้ว หลินเยวียนกลับรู้สึกว่ายังไม่มากพอ

มหกรรมเพลงบลูสตาร์มีการแข่งขันทั้งหมด 108 รายการ!

แต่ละรายการคงไม่แข่งแค่รอบเดียวหรอกล่ะมั้ง?

ใครจะรู้ว่าความต้องการด้านดนตรีของแต่ละภูมิภาคนั้นมากแค่ไหน?

ยิ่งไปกว่านั้นกฎของมหกรรมเพลงบลูสตาร์กำหนดไว้ว่าต้องใช้ผลงานใหม่ทั้งหมด

เพลงที่เคยถูกเผยแพร่แล้ว จะไม่สามารถนำมาใช้ได้

หลินเยวียนพอจะเดาเหตุผลได้ เพราะมหกรรมเพลงบลูสตาร์ไม่ได้เป็นเพียงเวทีแข่งขันของนักร้องเท่านั้น แต่มันคือเวทีแข่งขันของเหล่าพ่อเพลงจากแต่ละทวีปด้วย!

การประชันระหว่างพ่อเพลงของทั้งแปดทวีป!

เพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่พลาดโอกาสในการแข่งขัน และเพื่อรับประกันว่าผลงานของเขาจะพร้อมที่สุด หลินเยวียนจึงซื้อเพลงสำรองเพิ่มเติมจากระบบ

‘รอบนี้มั่นใจได้เลย’

เขาคิดในใจ

ถึงแม้หลินเยวียนจะซื้อเพลงสำเร็จแล้ว แต่เขายังต้องเรียบเรียงดนตรีทุกเพลงใหม่ด้วย

เรื่องนี้ต้องใช้เวลา

โชคดีที่ทุกคนต้องใช้เวลาเหมือนกัน

หยางจงหมิงไม่ได้เร่งรัดนักประพันธ์เพลงเลย

เพราะยังมีการคัดเลือกภายในอีกสองรอบสำหรับผู้เข้าแข่งขันที่กำลังฝึกซ้อมในศูนย์ดนตรี

…

หลายวันต่อมา

การคัดเลือกรอบที่สองเริ่มต้นขึ้น

ยังคงเป็นเวทีเดิม ที่นั่งเดิม คณะกรรมการกว่าร้อยคนก็ยังเป็นชุดเดิมกับครั้งก่อน

“เริ่มได้”

หยางจงหมิงประกาศเริ่มการแข่งขัน นักร้องที่เข้ารอบทั้งหมดทยอยเดินขึ้นเวที

สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจคือนักร้องคนแรกที่ขึ้นเวทีในวันนี้คือเฟ่ยหยาง

เขาเป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันที่แข็งแกร่งที่สุดของฉินโจว

เพลงที่เฟ่ยหยางเลือกใช้ในการทดสอบร้องคือเพลง ‘ชาด’ หนึ่งในผลงานชิ้นเอกของเจิ้งจิง

นี่เป็นเพลงที่มีร้องยากมาก ทว่าสำหรับนักร้องระดับราชาเพลงหรือราชินีเพลงแล้ว การรับมือกับเพลงนี้ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เฟ่ยหยางไม่ได้พูดให้มากความ เมื่อเสียงดนตรีเริ่มขึ้น เขาก็เริ่มขับขานบทเพลงในทันที

ช่วงแรกทุกคนฟังแล้วก็รู้สึกว่าใช้ได้

แต่ยิ่งฟังไปเรื่อยๆ สีหน้าของกรรมการก็เริ่มเปลี่ยนไป

ไม่ใช่ว่าเฟ่ยหยางร้องไม่ดี

ตรงกันข้าม

เขาร้องได้ดีเหลือเกิน…

ในแถวหน้าสุด

อิ่นตงดวงตาเบิกกว้างจ้องมองเวทีด้วย!

เขานับว่าเป็นหนึ่งในพ่อเพลงที่เคยร่วมงานกับเฟ่ยหยางบ่อยครั้ง จึงรู้ความสามารถของเขาดี ทว่าตอนนี้เขากลับตกตะลึงจนพูดไม่ออก!

เฟ่ยหยางพัฒนาขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?

ฝีมือของเขาถึงขั้นนี้แล้ว ยังสามารถการพัฒนาทักษะในการร้องเพลงได้อีกหรือ แม้แต่ข้อบกพร่องอย่างการถ่ายทอดอารมณ์ก็ได้รับการเติมเต็มจนสมบูรณ์แบบแล้ว?

“ให้ตายเถอะ!”

“พัฒนาขึ้นเยอะมาก!”

“สมแล้วที่เป็นตัวเต็งของฉินโจว!”

“ฝีมือระดับนี้ไม่ด้อยไปกว่าพวกนักร้องจากจงโจวเลย!”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“เขาเก่งได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!?”

ความดีใจแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของกรรมการ

ยิ่งนักร้องจากฉินโจวแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งมีโอกาสชนะมากขึ้นเท่านั้น!

เพลงยังไม่ทันจบถึงครึ่งหนึ่ง หลินเยวียนก็พูดขึ้นมาว่า

“พอแล้วครับ”

หัวหน้าโค้ชมีสิทธิ์หยุดการแสดงได้

โดยทั่วไปมีสองกรณีที่ต้องหยุดการแสดง

กรณีแรกคือนักร้องร้องได้แย่มากจนหัวหน้าโค้ชไม่อยากให้เสียเวลาต่อ

กรณีที่สองคือนักร้องร้องดีมากจนไม่จำเป็นต้องร้องต่อ เพราะถึงอย่างไรก็ผ่านเข้ารอบแน่นอน กรณีของเฟ่ยหยางเป็นแบบที่สอง

เวลามีจำกัด

ด้านหลังยังมีผู้เข้าแข่งขันอีกหลายร้อยคนรอคิวขึ้นเวที

แต่ถึงกระนั้นอิ่นตงก็ยังอดไม่ได้ที่จะใช้เวลาอีกสักหน่อยเพื่อถามเฟ่ยหยางก่อนที่เขาจะลงจากเวที

“คุณพัฒนาขึ้นทุกด้าน ได้รับแรงบันดาลใจจากไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า”

เฟ่ยหยางหันไปมองทิศทางของหลินเยวียน เอ่ยพร้อมรอยยิ้มว่า “อาจารย์เซี่ยนอวี๋สอนได้ดีครับ”

พูดจบ เฟ่ยหยางก็พยักหน้าให้ทุกคน ก่อนจะเดินลงจากเวทีไป

ทันใดนั้น

สายตาของกรรมการทุกคนพุ่งตรงไปที่หลินเยวียน

แต่มันพุ่งไปที่ด้านหลังศีรษะของเขา

ทุกคนมองเห็นแค่ด้านหลังของเขา

ทว่าสายตาของกรรมการทุกคนก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง!

หยางจงหมิง และหัวหน้าโค้ชคนอื่นๆ ซึ่งนั้งอยู่ในแถวหน้าหันไปมองหลินเยวียนทันที

คลาสเรียนของเซี่ยนอวี๋เป็นที่รู้กันว่าได้รับความนิยมในศูนย์ฝึกซ้อม

ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่า นักร้องทุกคนชื่นชอบการเรียนการสอนของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน