Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1003

ตอนที่ 1003-2 การคัดเลือกโดยไม่เปิดเผยชื่อ (2)

ทั้งวันผ่านไปอย่างวุ่นวาย

ในที่สุดการคัดเลือกภายในรอบที่สองก็จบลง

ซย่าฝานมองหลินเยวียนด้วยท่าทางกระหยิ่มใจ “ฉันเข้ารอบที่สามแล้ว!”

จ้าวอิงเก๋อเห็นท่าทางอวดดีของเธอแล้วรู้สึกหมั่นไส้ “ทำเหมือนว่าไม่มีใครเข้ารอบอย่างนั้นแหละ”

“ฉันผ่านแบบสบายๆ ”

เจียงขุยเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับทำเป็นอวดบ้าง

เฉินจื้ออวี่และคนอื่นๆ ต่างดีอกดีใจ

แม้ทุกคนจะรู้ว่า ในรอบที่สามจะมีคนถูกคัดออกก็ตาม

หลินเยวียนยิ้มแล้วเอยบอก “รอบต่อไปสำคัญที่สุด เพราะจะเป็นตัวตัดสินว่าพวกคุณจะได้เป็นตัวแทนของฉินโจวหรือไม่ เรามาทำการฝึกซ้อมพิเศษกันเถอะ”

ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป!

ฝึกซ้อมพิเศษของหลินเยวียน หากจะให้สรุปสั้นๆ ก็คือ

น่า! กลัว! มาก!

ลองนึกถึงภาพหลินเยวียนเวลาสอนนักร้องนับร้อยคน

สิ่งที่เขาทำคือติดเครื่องด่าทั่วทั้งห้อง

และถ้าหากเป็นการฝึกซ้อมพิเศษสำหรับราชวงศ์ปลา นั่นยิ่งชวนสยองขวัญเข้าไปอีก!

เพราะคราวนี้จะไม่มีคนอื่นมารับแบ่งรับแรงกดดันกับพวกเขา เหลือกันอยู่เพียงไม่กี่คน มิหนำซ้ำยังต้องเผชิญหน้ากับหลินเยวียนในร่างจอมมาร!

“…”

หลินเยวียนรู้ดีว่าทำไมสีหน้าของพวกเขาถึงเปลี่ยนไป เพราะเอฟเฟ็กต์อาจารย์เวอร์ชันอัปเกรดของเขานั้นน่ากลัวจริงๆ

และเขาเองก็ควบคุมมันไม่ได้

เปิดใช้งานเอฟเฟ็กต์นี้เมื่อไหร่ เขาจะเข้าสู่โหมดครูสุดโหดโดยอัตโนมัติ

นั่นคือวิธีที่จะทำให้การสอนมีประสิทธิภาพสูงสุด!

ส่วนเรื่องที่ทำไมตอนนี้ถึงจัดการฝึกซ้อมพิเศษขึ้นมาน่ะหรือ?

เหตุผลหลักของเขาคือการใช้โอกาสนี้ เพื่อซื้อไอเท็มพิเศษจากระบบให้ทุกคนแบบเงียบๆ เพื่อช่วยเพิ่มทักษะในการร้องเพลงให้กับพวกเขาโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว

และแล้ว

ภายใต้ข้ออ้างเรื่องการฝึกซ้อมพิเศษ

ภายใต้ความตึงเครียดของราชวงศ์ปลา

หลินเยวียนได้ทำการยกระดับพลังการร้องของพวกเขาแบบลับๆ !

ในรอบคัดเลือกที่สาม เขามั่นใจว่าราชวงศ์ปลาจะต้องสร้างความตะลึงให้ทุกคนได้อย่างแน่นอน!

…

วันรุ่งขึ้น

การประชุมเช้าของทีมโค้ชเริ่มขึ้น

หยางจงหมิงกล่าวขึ้นว่า “นักประพันธ์เพลงหลายคนเริ่มส่งผลงานกันมาแล้ว มีใครที่ทำเสร็จแล้วบ้าง?”

“ผมก่อนแล้วกัน”

อิ่นตงหยิบกองเอกสารที่หนาพอสมควรออกมา “แนวโบราณหนึ่งเพลง เพลงร็อกสองเพลง ส่วนที่เหลือเป็นเพลงพ็อปฟังง่าย บางเพลงสามารถปรับให้เป็นเพลงคู่ชายหญิงได้ รวมทั้งหมดสิบสามเพลง นอกจากนี้ยังมีโน้ตสำหรับไวโอลิน ซึ่งสามารถเปลี่ยนเป็นเครื่องดนตรีอื่นได้ ผลลัพธ์ไม่ต่างกันมาก ใช้แข่งในรอบชิงไม่แน่ใจ แต่รอบคัดเลือกผ่านแน่นอน”

หยางจงหมิงยิ้มพลางเอ่ยว่า “ไม่เลวเลยนะ เพลงพวกนี้มีเนื้อร้องครบถ้วนแล้วด้วย”

ถ้านำผลงานเหล่านี้เผยแพร่ออกไป นักร้องระดับราชาเพลงและราชินีเพลงคงอิจฉายกใหญ่ เพราะนี่คือผลงานที่พ่อเพลงแต่งขึ้นมาเพื่อใช้แข่งมหกรรมเพลงบลูสตาร์โดยเฉพาะ คุณภาพเป็นอย่างไรไม่ต้องบอกก็รู้

ส่วนคำถามว่าทำไมถึงมีเพลงจำนวนที่มากมายเช่นนี้?

เรื่องนี้ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิด

พ่อเพลงหลายคนมีผลงานเก็บไว้มากมาย และบางเพลงก็เป็นผลงานชิ้นโบแดง

นอกจากนี้หยางจงหมิงยังตั้งมาตรฐานไว้อย่างชัดเจนว่า ทุกคนต้องส่งอย่างน้อยสิบเพลง!

เพราะในการแข่งขันแต่ละรายการจะไม่มีทางแข่งแค่รอบเดียวแน่นอน ต้องมีทั้งเพลงระดับโบแดง และเพลงคุณภาพสูงอยู่ในมือ

เพลงคุณภาพสูงใช้เพื่อการันตีการผ่านเข้ารอบ

เพลงระดับโบแดงต้องใช้ในรอบชิงชนะเลิศเพื่อชิงบัลลังก์แชมป์

แล้วทำไมไม่ใช้เพลงระดับโบแดงเพื่อผ่านเข้ารอบ?

คำถามไร้สาระ

ก็เพราะเพลงระดับนี้มีจำนวนจำกัด

ต้องใช้ให้เหมาะสมกับจังหวะที่สำคัญที่สุด

ในรอบนี้อิ่นตงไม่ได้กั๊กเลย เขาหยิบบทเพลงที่ดีที่สุดที่มีออกมาทั้งหมด

อันที่จริง ประพันธ์เพลงคนไหนที่เข้าร่วมมหกรรมเพลงบลูสตาร์ย่อมไม่คิดจะปิดบังผลงานของตนเอง

ไม่ว่าจะเป็นผลงานที่ภาคภูมิใจแค่ไหน พวกเขาก็จะนำออกมาเผยแพร่

เพราะนี่ไม่ใช่เพียงเรื่องของความรักที่พวกเขามีต่อฉินโจว

แต่พวกเขาเองก็อยากให้ผลงานของตนเองก้าวขึ้นไปสู่เวทีระดับบลูสตาร์ผ่านการแข่งขันในครั้งนี้!

ถ้าคว้าแชมป์ได้?

นั่นไม่ใช่เพียงเกียรติยศของนักร้อง แต่ยังเป็นเกียรติยศของนักประพันธ์เพลงด้วย!

หลังจากได้รับผลงานของอิ่นตง หยางจงหมิงพูดขึ้นว่า “ทำไมผมถึงขอให้ส่งอย่างน้อยคนละสิบเพลง นั่นก็เพราะนักร้องเป็นเหมือนนักรบที่ต้องออกไปรบ นักรบเมื่ออกสู่สนามรบย่อมต้องมีอาวุธ และหน้าที่ของพวกเรา ก็คือเขียนเพลงให้พวกเขา ให้แน่ใจว่าพวกเขามีคลังอาวุธที่อลังการมากพอ!”

“งั้นผมมีสไนเปอร์รุ่นท็อปอยู่พอดี”

เยี่ยจือชิวหัวเราะ ก่อนยื่นโน้ตเพลงออกมา “ยังไม่ได้ใส่เนื้อร้อง เดี๋ยวให้ฝ่ายแต่งเนื้อช่วยจัดการต่อให้ที มีสิบเพลงพอดี ส่วนเพลงที่สิบเอ็ดยังไม่เสร็จ ถ้าเรียบร้อยแล้วจะส่งเพิ่ม”

“ได้”

หยางจงหมิงมองผ่านๆ แล้วรับมาเก็บไว้

จากนั้น ทุกคนก็เริ่มทยอยส่งเพลงของตัวเอง ดูเหมือนว่าทุกคนจะเตรียมตัวมาค่อนข้างพร้อมแล้ว

เมื่อถึงตาของลู่เซิ่งเขาดูจะภูมิใจเป็นพิเศษ “เพลงของพวกเขาอาจเหมาะสำหรับรอบคัดเลือก แต่ของผมเหมาะกับรอบชิง ผมขอเรียกมันว่าอาวุธระดับปืนใหญ่ มีทั้งหมดยี่สิบเอ็ดเพลง! มีใครให้มากกว่านี้ไหม!?”

“ตัวเลขไม่ธรรมดา”

หยางจงหมิงตอบกลับอย่างเรียบเฉย “แต่เราต้องดูคุณภาพก่อน แล้วค่อยมาพูดถึงปริมาณ”

ลู่เซิ่งไม่สบอารมณ์ “ผมแต่งเพลงระดับไหนคุณไม่รู้หรือ ผมไม่เสียเวลาหยิบเพลงห่วยๆ ออกมาหรอก!”

“ดูเหมือนจะไม่เลวเลยนะ”

เจิ้งจิงหยิบโน้ตเพลงขึ้นมาดู เลิกคิ้วพลางเอ่ยว่า “แต่ใช้พลังเสียงหนักมาก ระดับความยากสูง คนที่ร้องได้ดีคงมีแค่เฟ่ยหยางกับนักร้องไม่กี่คน”

แน่นอน

เจิ้งจิงเพียงแค่ดูคร่าวๆ ผลลัพธ์ที่แท้จริงต้องรอฟังในการแสดงจริง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน