Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1030

ตอนที่ 1030 ราชาเพลงพ็อป

เวลาสามทุ่ม

การแข่งขันสุดท้ายของวันกำลังจะเริ่มขึ้น

รายการนี้เป็นการแข่งขันในหมวดเครื่องดนตรี

การดวลกันของนักแซ็กโซโฟนจากสามทวีป

ในรอบนี้ ฉินโจวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแล้ว เพราะผู้เข้าแข่งขันของฉินโจวนั้นตกรอบทั้งหมดตั้งแต่รอบสอง

การดวลสามฝ่ายในรอบชิงชนะเลิศนี้ มาจากตัวแทนของหานโจว เว่ยโจว และจงโจว

และในเมื่อไม่ใช่เกมของฉินโจวอีกต่อไป ทีมโค้ชหลักของฉินโจวอย่างอิ่นตง เยี่ยจือชิว และคนอื่นๆ ก็พากันผ่อนคลาย นั่งคุยกันเล่นเพื่อรอผลการแข่งขัน

“รอบนี้หานโจวมีลุ้นมากเลยนะ”

“นักดนตรีของหานโจวคนนั้นเก่งจริง”

“ของจงโจวก็ดี แต่ยังด้อยกว่าหานโจวอยู่หน่อย”

“ส่วนผู้เข้าแข่งขันของเว่ยโจว รายนั้นน่าจะมาเล่นๆ มากกว่า”

“หวังว่าหานโจวจะได้แชมป์นะ”

“ทุกคนก็คงหวังแบบนั้นแหละ เพราะวันนี้จงโจวกวาดเหรียญทองไปเยอะมากแล้ว ถ้าได้เพิ่มอีกเหรียญ เราคงไล่ตามยากขึ้นเรื่อยๆ”

“อืม”

…

ในฐานะทวีปที่อยู่อันดับสองบนตารางเหรียญทอง ฉินโจวย่อมหวังเป็นธรรมดาว่าจงโจวจะพลาดเหรียญทองไปสักเหรียญ

แต่การแข่งขันย่อมเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนเสมอ

และแล้ว เมื่อถึงคิวของผู้เข้าแข่งขันจากจงโจว บนหน้าจอขนาดใหญ่บนเวทีก็ปรากฏข้อมูลของบทเพลงที่จะใช้ในการแสดง จู่ๆ เสียงร้องอุทานก็ดังลั่นไปทั้งสนามแข่งขัน!

“เพลงของอบิเกล?”

“นักดนตรีจากจงโจวคนนี้ ได้เพลงของอบิเกลมาเหรอ?”

“นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผลงานของอบิเกลปรากฏในงานมหกรรมดนตรีบลูสตาร์เลยสินะ?”

“ในที่สุดโค้ชใหญ่ของจงโจวก็ลงมือแล้ว!”

“มาลองฟังกันดู!”

ผู้ชมหลายคนเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที!

อบิเกลในฐานะหัวหน้าโค้ชของจงโจว

ถูกขนานนามล่วงหน้าว่าเป็น ‘พ่อเพลงที่แข็งแกร่งที่สุด’ ของมหกรรมดนตรีบลูสตาร์ในครั้งนี้ตั้งแต่ก่อนเริ่มแข่ง!

ถึงแม้หยางจงหมิง จากฉินโจวจะสร้างปรากฏการณ์ช็อกวงการจนสถานะพ่อเพลงที่แข็งแกร่งที่สุดเริ่มกลายเป็นประเด็นถกเถียง และถึงแม้จะมีข่าวลือว่าอบิเกลเคยแพ้ให้กับหยางจงหมิง แต่นั่นก็ไม่อาจกลบแสงของอบิเกลลงได้!

ทันใดนั้น

สีหน้าของทีมโค้ชแต่ละทวีปก็เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

รวมถึงฝั่งฉินโจวด้วย

แม้แต่หลินเยวียนเองก็ยังเผลอเหยียดหลังตรง

เขาเคยฟังผลงานของอบิเกลมาก่อนครั้งหนึ่งในงานโถงทองคำและรู้ดีว่าเพลงของชายคนนี้ทรงพลังมากแค่ไหน จนเขาเองก็ตกตะลึง

อีกฝ่ายสร้างสรรค์บทเพลงแซ็กโซโฟน จะน่ากลัวขนาดไหน!?

…

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นแล้ว

ผู้เข้าแข่งขันจากทวีปจงโจวเริ่มเป่าแซ็กโซโฟนอย่างสง่างาม

เสียงแซ็กโซโฟนละเมียดละไม อ่อนโยน และบางเบา

จังหวะที่ลื่นไหลถักทอเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างสมบูรณ์แบบ โทนเสียงอันไพเราะเปล่งออกมาอย่างนุ่มนวลกลมกล่อม

จากนั้นเสียงสูงใสก็ดังขึ้นตามมา ดุจละอองคลื่นที่กระเพื่อมบนผิวน้ำใสสะอาด แผ่ซ่านเข้าสู่หัวใจของผู้ชมนับไม่ถ้วน

แววตาของผู้ชมก็เริ่มปรากฏประกายแห่งความตะลึงทีละน้อย!

การแข่งขันก็ส่วนการแข่งขัน แต่เมื่อเจอเข้ากับดนตรีที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เหล่าผู้เชี่ยวชาญก็พร้อมจะมอบความเคารพอย่างเต็มที่

และเมื่อบทเพลงจบลง

เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งสนามแข่งขัน!

เสียงปรบมือนี้ จะว่าเป็นการปรบมือให้ผู้เข้าแข่งขันจากทวีปจงโจวก็ใช่ แต่หากจะบอกว่าเป็นการปรบมือให้กับอบิเกลก็คงจะถูกต้องกว่า

เพราะในแง่ของทักษะการบรรเลงเพลง นักดนตรีจากจงโจวเองก็ยังไม่ได้โดดเด่นกว่าผู้เข้าแข่งขันจากหานโจวมากนัก ที่เป็นต่อจริงๆ คือบทเพลงต่างหาก!

เสียงแห่งความคลาสสิก

คำคำนี้ผุดขึ้นมาในห้วงความคิดของหลินเยวียน แม้จะเป็นครั้งที่สองที่เขาได้ฟังผลงานของอบิเกลแบบสดๆ แต่ความรู้สึกตกตะลึงยังคงเหมือนเดิม!

…

ในห้องถ่ายทอดสดของแต่ละทวีป

‘นี่พลังของอบิเกลสินะ?’

‘บทเหมือนกับของหยางจงหมิงไม่มีผิด แค่ออกโรงครั้งแรกก็ถล่มคู่แข่งราบคาบ!’

‘เพลงนี้มันทำให้หมดหวังเลยจริงๆ !’

‘นี่คือพลังการครองสนามระดับเดียวกับหยางจงหมิงเลยนะ!’

‘ต้านไม่ไหวแน่ๆ แบบนี้!’

‘อาจารย์อบิเกลนี่มีพลังสร้างสรรค์ที่น่ากลัวจริงๆ !’

‘สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะเป็นพ่อเพลงระดับธรรมดา หรือแม้แต่ระดับหัวหน้าโค้ชของแต่ละทวีป เมื่อเจอกับยอดฝีมืออย่างอบิเกลหรือหยางจงหมิง ก็ไม่มีใครเทียบได้อยู่ดี!’

‘อืม’

‘ขีดจำกัดของพ่อเพลงระดับสูงนี่น่ากลัวมาก ฉันไม่เคยฟังไวโอลินด้วยซ้ำ แต่ดันหลงรักผลงานของหยางจงหมิง แซ็กโซโฟนฉันยิ่งไม่อินเลย แต่เพลงของอบิเกลนี่ ทำให้คนที่ไม่เคยฟังต้องถอนตัวไม่ขึ้น!’

นี่แหละคือฝีมือของพ่อเพลงระดับสูง!

และเป็นไปตามที่คาดหมาย การปรากฏตัวครั้งแรกของผลงานจากอบิเกลในเวทีมหกรรมดนตรีบลูสตาร์ ก็ทำให้พวกเขาคว้าเหรียญทองกลับบ้านได้ไปแบบไร้ข้อกังขา!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน