Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1041

ตอนที่ 1041 ทิวทัศน์ดั้งเดิมของบ้านเกิด (1)

ตอนนี้ยังไม่คู่ควรกับตำแหน่งสิบอันดับแรก?

งั้นก็ขอเป็นยี่สิบอันดับแรกไปก่อนแล้วกัน

หลินเยวียนต้อนรับการแข่งขันในวันถัดไปด้วยความคิดเช่นนี้

จังหวะของการแข่งขันยังคงรวดเร็วเช่นเคย

หลังจากที่การเปิดตัวทีมโค้ชหลักแต่ละทวีปและผู้เข้าแข่งขันเสร็จสิ้น การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของซอเอ้อร์หูก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

“ผมจะไปนั่งเล่นในห้องถ่ายทอดสดสักหน่อย”

เยี่ยจือชิวลุกขึ้นพูดว่า “ไม่รู้ว่าดูการแข่งขันในห้องถ่ายทอดสดจะรู้สึกยังไง”

ลู่เซิ่งหัวเราะแล้วพูดว่า “สนุกมากเลยละครับ”

ทุกคน “…”

คุณเล่นทิ้งระเบิดไว้ในห้องถ่ายทอดสดแบบไม่ยั้งมือ จะไม่สนุกได้ยังไง ดูเอาเถอะ

การประเมินคุณที่คุณพูดถึงสิบอันดับแรกของพ่อเพลงน่ะ ทำให้เซี่ยนอวี๋กลายเป็นที่ถกเถียงขนาดไหนแล้ว!

ในเวลานี้

บนเวทีเริ่มจับสลาก

ซูเลี่ยนจับได้หมายเลขหนึ่ง

วันนี้เธอจะได้ขึ้นแสดงเป็นคนแรก

เมื่อซูเลี่ยนขึ้นไปบนเวที กู่หลิงพยายามให้กำลังตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่เป็นไร!

ต้องไม่เป็นไรแน่!

เพลงของฉันไม่ได้ด้อยไปกว่าเพลงแข่งม้าเลย!

บางทีอาจเป็นเพราะคำให้กำลังใจตัวเองนั้นได้ผล ดวงตาของกู่หลิงจึงเปล่งประกายความมั่นใจขึ้นมา แม้แต่สายตาที่มองไปยังซูเลี่ยน ก็ไม่ต้องหลบเลี่ยงอีกต่อไป!

…

บนโลกออนไลน์

ชาวเน็ตจากแต่ละทวีปกำลังพูดคุยกันอย่างคึกคัก

‘เพลงในรอบชิงของซอเอ้อร์หู น่าจะเป็นผลงานที่เซี่ยนอวี๋แต่งล่ะมั้ง?’

‘เป็นไปได้มากเลยละ’

‘ก่อนนอนเมื่อคืน ฉันยังเปิดเพลงแข่งม้าฟังเป็นร้อยรอบเลย’

‘เพลงแข่งม้าทำให้ผมตกหลุมรักซอเอ้อร์หูเข้าเต็มๆ ’

‘หวังว่าวันนี้พ่อเพลงอวี๋จะยังสร้างเซอร์ไพรส์ให้เราได้อีกครั้งนะ!’

‘เริ่มแล้ว เริ่มแล้ว!’

‘เป็นเพลงที่พ่อเพลงอวี๋แต่งจริงๆ ด้วย!’

‘ชื่อเพลงฟังดูมีความหมายดีจัง’

‘จันทร์ส่องสองบ่อน้ำ?’

หน้าจอบนเวทีปรากฏข้อมูลของบทเพลง

ผลงาน: จันทร์ส่องสองบ่อน้ำ

ทำนอง: เซี่ยนอวี๋

บรรเลง: ซูเลี่ยน

การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น ไฟแห่งการต่อสู้พร้อมปะทุได้ทุกเมื่อ!

…

จงโจว

ซงเต่าอวี่เดินวนไปวนมาในห้องอย่างกระวนกระวาย

อีเถิงเฉิงเริ่มรำคาญใจ “คุณนั่งลงฟังเพลงให้ดีๆ ได้ไหม?”

ซงเต่าอวี่ขมวดคิ้ว “ฉันร้อนใจ นั่งนิ่งๆ ไม่ได้หรอก คุณว่าทำไมเซี่ยนอวี๋ถึงกล้าปล่อยเพลงแข่งม้าตั้งแต่รอบสอง?”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง”

อีเถิงเฉิงกลอกตาอย่างหงุดหงิด

ซงเต่าอวี่หัวใจเต้นแรงขึ้น “เมื่อคืนฉันนอนคิดทั้งคืน รู้สึกว่าความเป็นไปได้มีแค่อย่างเดียวเท่านั้น”

“ความเป็นไปได้อะไร”

“เขาต้องมีผลงานที่ดีกว่านั้นซ่อนอยู่!”

“ไม่มีทาง!”

“งั้นเขาจะหยิบเพลงแข่งม้า ออกมาตั้งแต่รอบสองทำไมล่ะ!”

“คำถามคือ…”

อีเถิงเฉิงกำลังจะเถียงกลับ แต่เสียงของเขากลับหยุดชะงักกลางคัน

เพราะในขณะนั้นเอง เสียงซอเอ้อร์หูที่แช่มช้า ลึกซึ้ง ดังก้องขึ้นมาจากลำโพงในห้อง ทำให้กระแสเลือดในร่างกายพลันชะลอลงในทันที

ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง

ซงเต่าอวี่ชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน

สายตาจ้องเขม็งไปยังหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังถ่ายทอดสดการเล่นซอเอ้อร์หูของซูเลี่ยน

ในขณะเดียวกัน อีเถิงเฉิงก็เผลอสูดหายใจเย็นวาบ มองหน้าจออย่างตกตะลึง

เสียงดนตรีดังแว่วมา

แตกต่างจากเพลงแข่งม้า

บทเพลงจันทร์ส่องสองบ่อน้ำนี้ ราวกับถ่ายทอดความรู้สึกนับไม่ถ้วน ผ่านการสั่นสายและการควบคุมลมหายใจของซูเลี่ยน หลอมรวมลงในทุกตัวโน้ตได้อย่างเหมาะเจาะพอดี

ไม่ร้อนแรง

ไม่เร้าใจ

แต่กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

บทเพลงนี้ตรงกับภาพจำของผู้คนที่มีต่อซอเอ้อร์หูทุกประการ!

ความโศกเศร้าที่ปะปนกับความคับแค้น

ความคับแค้นที่แฝงไว้ด้วยความอับจนไร้หนทาง

พานให้ผู้ฟังเผลอหวนนึกถึงอดีตอันเจ็บปวดของตนเองโดยไม่รู้ตัว

แต่ในขณะที่คุณคิดว่าความเศร้าและความสิ้นหวังคือทำนองหลักของบทเพลงนี้ แสงแห่งความหวังกลับค่อยๆ ซึมแทรกออกมา

ราวกับแสงสว่างที่สาดเข้ามาในความมืดมิด

อารมณ์ความรู้สึกระเบิดออกมาอย่างรุนแรงในช่วงหนึ่งของท่วงทำนอง

ว่ากันว่าวาทยกรชื่อดังระดับโลกอย่างโอซาวะ เซย์จิ ก็เคยหลั่งน้ำตาด้วยความประทับใจ เมื่อได้ฟังบทเพลงนี้เป็นครั้งแรก ผ่านการบรรเลงด้วยซอเอ้อร์หู และเอ่ยคพำพูดอันลือลั่นออกมาว่า

‘ดนตรีเช่นนี้ ควรคุกเข่าฟัง’

แม้จะดูเกินจริงไปบ้าง ทว่าคำพูดนี้ก็สะท้อนความสำเร็จของบทเพลงได้เป็นอย่างดี

จุดนี้เอง ย่อมมีความคล้ายคลึงกับเพลงแข่งม้าอยู่บ้าง

ไม่ว่าคุณจะฟังซอเอ้อร์หูเป็นหรือไม่ แต่เมื่อได้ฟังเพลงจันทร์ส่องสองบ่อน้ำ ย่อมยากที่จะไม่รู้สึกสะเทือนใจ

คุณสมบัติเช่นนี้ มักปรากฏอยู่ในผลงานอันยอดเยี่ยมทั้งหลาย รวมไปถึงเพลงบรรเลงไวโอลินของหยางจงหมิง และเพลงแซกโซโฟนของอบิเกล

…

ภายในสนามแข่งขัน

ผู้ชมต่างสงบลง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน