Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1052

ตอนที่ 1052-5 หยกเขาคุนซานและเสียงขับขานจากหงส์ฟ้า (2)

แน่นอนว่าเพลงนี้ชวนให้สะเทือนใจ!

เพราะนี่คือเสียงสูงระดับ D6 ในตำนาน!

ระดับเสียงสูงขนาดนี้เรียกได้ว่าเว่อเกินกว่าเพลงที่ชาวแดนมังกรคุ้นเคยเป็นอย่างดีอย่างเพลง ‘ที่ราบสูงชิงไห่ทิเบต’ เสียอีก!

แต่ที่สำคัญที่สุดคือ

เว่ยห่าวอวิ้นไม่ได้ใช้เสียงหลบหรือเสียงหวีดเลยแม้แต่น้อย!

โดยปกติ

คนที่ร้องเสียงระดับนี้ได้ ก็มีแค่พวกนักร้องโอเปราสายเบลคานโตเท่านั้น

แต่เว่ยห่าวอวิ้นกลับใช้เทคนิคการร้องแบบพื้นบ้านขนานแท้!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเสียงสูงนี้ถูกลากยาวได้นาน ไม่ใช่เพียงการลองแตะเสียงสูงแบบผิวเผินทั่วไป

การที่ใครสักคนจะร้องเสียงจริงในระดับสูงขนาดนี้ได้ แถมยังควบคุมให้มั่นคงไม่สั่นไหว เสียงไม่บาง ไม่ขาดห้วงแต่กลับใสกระจ่างน่าฟังถึงขีดสุด เพียงแค่นี้ก็เพียงพอที่จะบอกได้แล้วว่าระดับฝีมือของนักร้องคนนี้น่ากลัวถึงขนาดไหน!

หากพูดถึงเรื่องเทคนิค นี่คือระดับที่เรียกได้ว่าชำนาญถึงขั้นสุดยอด!

เมื่อเสียงจริงในระดับสูงพุ่งถึงจุดสูงสุด พลังที่เสียงหลบไม่มีวันเทียบได้นั้นก็ระเบิดออกมาอย่างเต็มที่

อารมณ์ที่แฝงอยู่ในบทเพลง ได้กระตุ้นจินตนาการของผู้คนให้ขยายออกไปอย่างไร้ขอบเขต

หากพูดถึงการถ่ายทอดความรู้สึก เสียงขับร้องในท่อนนี้ก็อัดแน่นไปด้วยอารมณ์ แถมยังเป็นธรรมชาติไม่ฝืน จนผู้ชมรู้สึกเหมือนจิตใจถูกพาโบยบินออกไปไกลแสนไกล…

ล่องลอย

ใสบริสุทธิ์

เริ่มจากเสียงกระซิบแผ่วเบา ค่อยๆ พัฒนาไปจนถึงเสียงที่สะเทือนอารมณ์

อารมณ์ของผู้ชมทุกคนในสนามต่างถูกเสียงสูงของเว่ยห่าวอวิ้นลากขึ้นลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับล่องลอยไปท่ามกลางขุนเขาและที่ราบกว้างใหญ่

บางคนรู้สึกราวกับสายลมแผ่วเบากำลังลูบไล้ใบหน้า

บางคนแววตาสั่นเครือและน้ำตาคลอ

นี่ไม่ใช่เพียงแค่ธารเล็กไหลรินอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือแสงดาวที่โปรยปรายลงมาจากกาแล็กซี สาดส่องทั่วท้องฟ้ายามราตรี!

…

สิ่งที่ผู้ชมไม่รู้เลยก็คือ ตอนที่เว่ยห่าวอวิ้นเพิ่งได้รับเพลงนี้มา เธอเคยพยายามซ้อมร้องกับเสียงเปียโนประกอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลับไม่สามารถหาแนวเสียงที่ถูกต้องเจอ และเคยรู้สึกหลงทางอยู่พักหนึ่ง

กระบวนการนั้นทำให้จิตใจเว่ยห่าวอวิ้นแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เพราะเพลงนี้มันยากเกินไป เส้นเสียงของเธอในช่วงแรกยังรับไม่ไหว ไม่สามารถเปล่งเสียงสูงขนาดนั้นได้ต่อเนื่องเป็นเวลานาน

เว้นแต่ว่าจะใช้เสียงหลบ

แต่สายน้ำน้อยไหลรินเป็นเพลงที่จำเป็นต้อง ร้องด้วยเฮดวอยซ์ และห้ามใช้เสียงหลบเด็ดขาด!

เว่ยห่าวอวิ้นจึงตะบี้ตะบันฝึกซ้อมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เพียงแค่ท่อนขับร้องช่วงกลางเพลง ถ้าเส้นเสียงล้าแม้เพียงนิดเดียว เสียงสูงก็จะแตกทันที!

ทว่าในตอนนี้

เมื่อได้ยินเสียงร้องของเว่ยห่าวอวิ้น

มุมปากของหลินเยวียนก็ค่อยๆ ยกยิ้มขึ้น

สำเร็จแล้ว

เว่ยห่าวอวิ้นสามารถกลับคืนสู่ฟอร์มที่ดีที่สุดของเธอได้ และร้องออกมาได้ดีกว่าการซ้อมครั้งไหนๆ ทั้งหมด

เป็นอิสระ

เป็นตัวของตัวเอง

เธอขัดเกลาบทเพลงนี้อย่างพิถีพิถัน

ขับน้ำเสียงของตัวเองไปจนถึงขีดสุด

ถ่ายทอดอารมณ์ออกมา จนกลายเป็นภาพวาดน้ำหมึกล้ำค่า ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยชีวิต

เว่ยห่าวอวิ้นล่องลอยอยู่ในเสียงดนตรี ธารสายน้อยยังคงไหลริน ค่อยๆ ไหลซึมเข้าสู่หัวใจของผู้ชมทุกคน

บนเวที

เมื่อการขับร้องดำเนินต่อไป

เสียงดนตรีประกอบก็ค่อยๆ จางหายไป

ช่องว่างของจังหวะ

ในท่ามกลางเสียงดนตรีที่ค่อยๆ เลือนหาย

อากาศเงียบสงัดราวกับหยุดนิ่ง

เสียงร้องปราศจากดนตรีตัดผ่านความเงียบนั้น ราวกับพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

“พี่ได้ยินไหมเสียงของน้อง…

ที่กำลังเรียกพี่ชาย…”

สายตาของเว่ยห่าวอวิ้นในตอนนี้ เต็มไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม

อย่างที่สัญญาไว้ จะไม่ให้ขาดแม้แต่คนเดียว

เว่ยห่าวอวิ้นแห่งราชวงศ์ปลา ได้ทำหน้าที่ของเธอสำเร็จ

…

ในสนามแข่งขัน

ท่ามกลางความเงียบที่เพิ่งแตกสลาย

เสียงปรบมือจากผู้ชมระเบิดขึ้นราวกับฟ้าถล่ม!

แม้ว่าเพลงนี้จะไม่ใช่เพลงสายเร้าใจหรือสายพลัง แต่ผู้ชมกลับลุกขึ้นยืนทั้งสนาม พร้อมเสียงกรีดร้องดังกระหึ่มไปทั่ว!

“เหนือชั้น!”

“เพลงนี้ทำลายภาพจำของฉันที่มีต่อเพลงพื้นบ้านไปหมดเลย!”

“แบบนี้แหละถึงจะเรียกว่าเพลงพื้นบ้านของจริง!”

“พี่ห่าวอวิ้นทำไมถึงเก่งขนาดนี้!”

“ใครหน้าไหนบอกว่าเว่ยห่าวอวิ้นไม่มีฝีมือ ต่อให้เป็นเจียงขุยมาร้องเพลงนี้ ก็ไม่กล้าพูดว่าเอาชนะเธอได้แน่นอน!”

“ทั้งโลกนี้ดูถูกพี่ห่าวอวิ้นกันหมดเลย!”

“เพลงนี้ดีจริงๆ ใครได้ฟังต้องรู้สึกหัวใจสั่นไหวแน่นอน!”

“ฉันขอโทษสำหรับคำพูดแย่ๆ ที่เคยพูดถึงเว่ยห่าวอวิ้นมาก่อน เป็นเพราะฉันไม่รู้จริงๆ ตอนนี้ฉันถูกพี่ห่าวอวิ้นพิชิตใจไปเรียบร้อยแล้ว!”

…

ห้องถ่ายทอดสดของแต่ละทวีป

ผู้ชมขนลุกซู่ไปทั้งตัว!

‘นี่มันเว่ยห่าวอวิ้นคนเดิมที่ฉันรู้จักจริงเหรอ!?’

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน