Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1071

ตอนที่ 1071 ยังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

[ผลงานใหม่ของฉู่ขวงฮิตทั่วทั้งโลกออนไลน์!]

[เจ้าแก่ฉู่ขวงปล่อยนิยายใหม่! ชาวเน็ต: รสชาติที่คุ้นเคยกลับมาแล้ว!]

[เจ้าแก่ฉู่ขวงจรดปากกาสู่แนวไซไฟ!?]

[เล็งเป้านิยายไซไฟมีแนวไหนบ้างที่ฉู่ขวงเขียนไม่ได้?]

[ฉู่ขวงขยายขอบเขตอีกครั้ง: บุกวงการไซไฟ!]

[เลือกเขียนไซไฟหรือฉู่ขวงกำลังมุ่งเจาะตลาดเว่ยโจว?]

[ฉู่ขวงโพสต์บนบล็อก: ให้ผู้อ่านเลือกแนวเรื่องเอง แต่ก็มิวายโดนเจ้าแก่ตบหน้ากลับอีกแล้ว!]

วันรุ่งขึ้น

ทันทีที่หลินเยวียนเปิดมือถือ เขาก็เห็นพาดหัวข่าวเหล่านี้เต็มไปหมดการกลับมาของฉู่ขวง ดูเหมือนจะสร้างแรงสั่นสะเทือนมหาศาล จนแม้แต่สื่อยังสะดุ้ง

แต่หลินเยวียนไม่ได้ใส่ใจมากนัก

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ เขาก็ออกไปที่บริษัท

เพราะในช่วงที่เขาไม่อยู่ งานที่กองสุมอยู่ในบริษัทก็มีไม่น้อยเลยทีเดียว

แม้ว่างานของแผนกประพันธ์เพลงชั้นเก้าจะมีรองหัวหน้าอู๋หย่งเป็นผู้ดูแลหลัก แต่เอกสารบางอย่างก็ยังจำเป็นต้องใช้ลายเซ็นของหลินเยวียนโดยตรง

“ตัวแทนหลิน!”

ทันทีที่หลินเยวียนเดินเข้าบริษัท พนักงานทุกคนที่เห็นเขาต่างลุกขึ้นทักทายโดยอัตโนมัติ บนใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความเคารพและชื่นชม

“อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ”

หลินเยวียนทักทายตอบกลับพลางเดินผ่าน แต่ก็สังเกตเห็นว่าพนักงานบางคนที่ทักเขาอยู่นั้นในมือนี่ถือไข่ต้มอยู่

ถือไข่ต้มทำไมกัน?

กิจกรรมพิเศษของบริษัทหรือ?

เมื่อเดินเข้าไปในห้องทำงาน เสี่ยวกู้ตงก็วิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทีตื่นเต้น และหลินเยวียนก็เห็นว่าในมือของอีกฝ่ายก็ถือไข่อยู่เช่นกัน

จนสุดท้ายเขาก็อดถามออกมาไม่ได้ว่า

“เกิดอะไรขึ้น”

“คุณไม่รู้เหรอคะ?”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ กู้ตงก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที “โทษคนอื่นไม่ได้เลย ต้องโทษเพื่อนสุดที่รักของตัวแทนหลินอย่างฉู่ขวงนั่นแหละค่ะ เมื่อวานมีคนอ่านนิยายของฉู่ขวงแล้วร้องไห้ตาบวมกันทั้งบ้านทั้งเมือง เช้านี้โรงอาหารเลยขายไข่ต้มดีเป็นพิเศษทุกคนซื้อไปโปะตากันหมด!”

หลินเยวียน “…”

ต้องขนาดนี้เชียวหรือ?

เขาแอบรู้สึกผิดอยู่ในใจ จึงกระแอมออกมาหนึ่งที ก่อนจะสั่งให้กู้ตงเอาเอกสารที่ค้างทั้งหมดขึ้นมาให้ จากนั้นก็กระหน่ำเซ็นชื่อโดยไม่แม้แต่จะเปิดอ่าน

สำหรับหลินเยวียนแล้ว ตำแหน่งตัวแทนในบริษัทนี้ก็เหมือนเครื่องเซ็นเอกสารอัตโนมัติชัดๆ

งานในแผนกประพันธ์เพลง รองหัวหน้าอู๋หย่งก็ดูแลเองแทบทั้งหมด ไม่มีใครคาดหวังให้หลินเยวียนลงมาจัดการอะไรด้วยตัวเองอยู่แล้ว ถึงอย่างไรแผนกของหยางจงหมิงกับเจิ้งจิงก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน คนระดับพ่อเพลงล้วนแล้วแต่มีหน้าที่เซ็นชื่อ ไม่ต้องแตะอะไรให้เปลืองแรง ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นจริง คนที่โดนด่าคือรองหัวหน้า ไม่ใช่พวกเขาแน่นอน ไม่มีใครกล้าหาเรื่องกับพ่อเพลงทั้งสามหรอก!

หลังจากวุ่นวายอยู่ราวหนึ่งชั่วโมง

หลินเยวียนก็สะสางงานที่กองพะเนินมาหลายเดือนเสร็จเรียบร้อย

“เลิกงานได้แล้ว”

เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

กู้ตงซึ่งอยู่ด้านข้างถึงกับหนังตากระตุกตุบๆ “อย่าเพิ่งรีบขนาดนั้นค่ะ คุณเพิ่งมาแค่ชั่วโมงเดียวเอง งั้นดูวิดีโอนี้หน่อยไหมคะ ฉันดูเมื่อคืนกลางดึก รู้สึกว่าน่าสนใจมากเลย!”

“วิดีโออะไรครับ”

“หา?”

หลินเยวียนอึ้งจนพูดไม่ออก

วิดีโอประเภทนี้เหมือนว่าจะเป็นที่นิยมในแดนมังกรอยู่แล้ว อย่างพวก ‘ปฏิกิริยาของชาวต่างชาติเมื่อได้ฟังเพลงจีน’ อะไรทำนองนั้น

นึกไม่ถึงเลยว่าในดาวบลูสตาร์ก็ฮิตอะไรแบบนี้เหมือนกัน

กู้ตงจึงเปิดวิดีโอให้เขาดูแบบเจาะจง

ว่ากันว่าคนในวิดีโอนั้นเป็นนักดนตรีจากจงโจว สตรีมเมอร์ได้ถ่ายปฏิกิริยาของเขาขณะที่ได้ฟังเพลงเกินจริง ซึ่งหลินเยวียนขับร้องบนเวทีรายการราชาหน้ากากนักร้อง

ฟังไปได้ครึ่งเพลง ศิลปินจากจงโจวคนนั้นก็ถึงกับตะลึง!

อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น “เซี่ยนอวี๋น่ากลัวจริงๆ ผมไม่อยากจะจินตนาการเลยว่า หลังจากจงโจวผนวกรวมแล้ว พวกเราจะรับมือกับคู่แข่งที่แข็งแกร่งขนาดนี้ยังไง…”

คอมเมนต์บนหน้าจอก็พลันตื่นเต้นเช่นเดียวกัน

ผู้ชมนับไม่ถ้วนส่งข้อความกันกระหน่ำว่า ‘หลานหลิงอ๋อง เทพตลอดกาล’

สายตาหลินเยวียนเหลือบไปเห็นวิดีโอในเพลย์ลิสต์เดียวกัน อย่าง ‘ปฏิกิริยาของชาวจงโจวเมื่อได้ฟังเพลงต๋าลาเปิงปา’ เล่นเอาเขาแทบเป็นตะคริวที่ใบหน้าความเขินอายเลยทีเดียว

‘อย่าดูถูกเพลย์ลิสต์วิดีโอนี้เชียวนะคะ!’

กู้ตงพูดอย่างคึกคัก “วิดีโอพวกนี้น่ะคนจงโจวเองยังดูเลยนะคะ ก็เพราะตอนมหกรรมดนตรีบลูสตาร์นั่นแหละค่ะ คุณทำผลงานได้น่าทึ่งมากจนตอนนี้คนจงโจวอยากขุดกรุของคุณมาไล่ดูให้หมด!”

“ขุดกรุ?”

“ฮ่าๆๆๆ ใช่แล้วค่ะ ขุดกรุของจริง!”

“เข้าใจแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันครับ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน