Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1100

ตอนที่ 1100 ฉันชิปคู่ของหุ่นยนต์ (2)

………………..

เมื่อเนื้อเรื่องดำเนินต่อไป เส้นเรื่องหลักก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

แท้จริงแล้ว อีฟคือหุ่นยนต์ที่มนุษย์ส่งมาจากยานแม่ เพื่อมาสำรวจและเก็บข้อมูลจากบลูสตาร์

เมื่อพบต้นไม้บนบลูสตาร์และยืนยันได้ว่าบลูสตาร์สามารถกลับมามีสิ่งมีชีวิตสีเขียวได้อีกครั้งอีฟก็เดินทางกลับไปยังยานแอ็กเซียมเพื่อรายงานภารกิจทั้งหมดนี้คือโปรแกรมที่ถูกตั้งไว้ล่วงหน้าแล้ว

ส่วนวอลล์อีก็มีโปรแกรมที่ตั้งไว้ล่วงหน้าเช่นกัน

มนุษย์กำหนดหน้าที่ให้มันอยู่เก็บขยะบนบลูสตาร์จนกว่าจะพังและไม่สามารถทำงานต่อได้

อย่างไรก็ตาม

ความรู้สึกและความคิดที่วอลล์อีสร้างขึ้นเองกลับบอกมันว่าจะเสียอีฟไปไม่ได้เด็ดขาด ต้องตามเธอไป ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

เพราะแบบนั้น

วอลล์อีจึงฝืนคำสั่งจากโปรแกรมที่ฝังอยู่ในตัวมันและในจังหวะที่ยานพาอีฟกำลังจะทะยานขึ้นฟ้ามันก็คว้าเปลือกนอกของตัวยานไว้ แล้วบินตามออกสู่ห้วงอวกาศ

ภาพของจักรวาลงามตระการตาวอลล์อีได้เห็นทิวทัศน์ที่ต่างจากบลูสตาร์โดยสิ้นเชิงเป็นครั้งแรก

วอลล์อีตะลึงกับความงามเหล่านั้น ยื่นมือออกไปเป็นระยะสัมผัสผ่านความว่างเปล่าและดวงดาวระยิบระยับ

ไม่รู้ว่าบินอยู่นานแค่ไหน

วอลล์อีก็เดินทางมาถึงยานอวกาศแอ็กเซียมซึ่งเป็นสถานที่ที่มนุษย์ใช้ชีวิตอยู่ในปัจจุบัน

เวลานั้นเอง ระบบตรวจสอบของยานตรวจพบต้นไม้ที่อีฟนำกลับมาจากบลูสตาร์จึงรีบส่งตัวอีฟไปยังห้องกัปตันและ คอมพิวเตอร์กลางก็ทำการปลุกกัปตันให้ตื่นขึ้นมาทันที

ขณะเดียวกันวอลล์อีก็เริ่มต้นการผจญภัยครั้งใหม่บนยานอวกาศ

ไม่ว่ามันจะเดินไปที่ไหนก็ทำให้เกิดความวุ่นวายไปหมด

แม้กระทั่งมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์บนยาน

รูปร่างที่ขึ้นสนิมเต็มตัวของวอลล์อี เดินไปทางไหนก็ทิ้งคราบฝุ่นจากบลูสตาร์ไว้ทุกที่

นั่นทำให้เขากลายเป็น ตัวปัญหาหมายเลขหนึ่งของหุ่นยนต์ทำความสะอาดบนยาน

ที่ไหนมีรอยเท้าสกปรกของวอลล์อีที่นั่นก็จะมีหุ่นยนต์ทำความสะอาดรีบตามไปเก็บกวาดทันที!

…

โรงภาพยนตร์แห่งหนึ่งในจ้าวโจว

ผู้ชมในโรงหัวเราะกันจนแทบกรามค้าง!

“พวกหุ่นยนต์ทำความสะอาดนี่น่าสงสารสุดๆ เลย วอลล์อีจากบลูสตาร์นี่มัน เดินไปที่ไหนก็เหมือนพกขยะติดตัวไปด้วย!”

“วอลล์อีนี่เหมือนบ้านนอกเข้ากรุงเลยนะ!”

“หุ่นยนต์ในยานอวกาศน่ะ เป็นของที่มนุษย์สร้างขึ้นจากเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าไปหลายร้อยปีเลยนะ”

“จะว่าไป ทำไมมนุษย์บนยานถึงได้อ้วนกันขนาดนั้น?”

“ฉากที่มีคนนึงล้มลง แล้วลุกขึ้นมาเองไม่ได้เลยน่ะ อย่างเว่อร์!”

“ก็คงเพราะอ้วนมาก แถมไม่ได้ออกกำลังกายเลยร่างกายก็เลยเสื่อมสมรรถภาพไปหมดน่ะแหละ”

“ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกว่าฉากพวกนี้มัน แอบเสียดสีบางอย่างอยู่นะ”

“ตอนแรกก็ เสียดสีว่ามนุษย์ไม่รู้จักดูแลสิ่งแวดล้อมของบลูสตาร์”

“ตอนนี้ก็กลายเป็น เสียดสีการพึ่งพาเทคโนโลยีอย่างเกินขนาดของมนุษย์ ไปแล้ว!”

…

เส้นเรื่องหลักดำเนินต่อไป

กัปตันของยานดีใจมากเมื่อได้รับข่าวดีจากอีฟ!

เมื่อมีต้นไม้สีเขียว นั่นหมายความว่ามนุษย์สามารถกลับไปใช้ชีวิตบนบลูสตาร์ได้อีกครั้ง!

แต่ทว่า

‘ออโต้’ คอมพิวเตอร์กลาง กลับยึดติดกับคำสั่งเก่าจากเมื่อ 700 ปีก่อนที่สั่งไว้ว่าห้ามมนุษย์กลับไปยังบลูสตาร์ เพื่อปฏิบัติตามคำสั่งนั้น ออโต้จึงสั่ง กักตัวกัปตัน ที่ตั้งใจจะนำยานกลับบลูสตาร์

อย่างไรก็ตาม

ก่อนจะถูกควบคุมตัวกัปตันได้มอบหมายภารกิจให้อีฟ “ขัดขวางแผนการของออโต้ และพายานกลับไปยังบลูสตาร์ให้ได้!”

อีฟเริ่มปฏิบัติภารกิจทันที!

ในที่สุดวอลล์อีก็ได้เจอกับอีฟอีกครั้งหุ่นยนต์ทั้งสองร่วมมือกันทำทุกวิถีทางเพื่อให้ยานกลับสู่บลูสตาร์

ในชั่วพริบตา

ยานทั้งลำตกอยู่ในความวุ่นวาย!

แม้แต่มนุษย์บนยานเองก็พลอยโดนลูกหลงไปด้วย

แต่ในท้ายที่สุด ความยุติธรรมย่อมต้องเป็นฝ่ายชนะ!

สุดท้ายแล้ว

ด้วยความร่วมมือของวอลล์อีและอีฟพวกเขาก็สามารถ เปิดใช้งานโปรแกรมคืนสู่บลูสตาร์ได้สำเร็จ!

มนุษย์ได้กลับมายังบลูสตาร์อีกครั้ง!

ทว่าในระหว่างกระบวนการนั้น วอลล์อีต้องเผชิญกับอุปสรรคนานัปการร่างกายที่เดิมทีก็จวนจะพังอยู่รอมร่อ ก็ใกล้ถึงจุดที่ไม่สามารถซ่อมแซมได้อีกต่อไป

หลังจากกลับมายังบลูสตาร์ อีฟรีบลงมือซ่อมแซมวอลล์อีทันที

วอลล์อีได้รับการซ่อมแซมจนกลับมาใช้งานได้แต่เขากลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป นิ่งเฉย ไร้แววซุกซนและดูเหมือนจะไม่รู้จักอีฟอีกแล้ว…

สุดท้าย หุ่นยนต์ก็คือสิ่งที่ประกอบขึ้นจากชิ้นส่วน

เมื่อทุกชิ้นส่วนในร่างกายถูกเปลี่ยนใหม่หุ่นยนต์ตัวนี้ ยังเป็นวอลล์อีตัวเดิมอยู่หรือเปล่า?

…

ภาพยนตร์ดำเนินมาถึงช่วงท้ายเรื่องแล้ว

ที่โรงภาพยนตร์แห่งหนึ่งในฉู่โจว ผู้ชมหลายคนน้ำตาคลอเบ้า

“วอลล์อีพังไปแล้วเหรอ?”

“อย่านะ!”

“วอลล์อี!”

“อีฟของนาย…กำลังรอนายอยู่!”

“ตอนแบบนี้ อย่าแทงใจเราด้วยฉากเศร้าเลยได้ไหม!”

“อิ่งจือฉันขอร้องละ!”

“ให้วอลล์อีของพวกเรามีตอนจบที่ดีเถอะ!”

“อีฟกำลังเศร้า ฉันเองก็รู้สึกอึดอัดในใจเหมือนกัน”

“จะจบแบบนี้จริงๆ หรือ?”

“เสียสละตัวเองเพื่อมนุษย์?”

“เก็บขยะให้มนุษย์มาตั้งหลายร้อยปี แล้วสุดท้ายได้แค่จบแบบนี้?”

หลายคนในโรงภาพยนตร์น้ำตาซึม

ความเข้มแข็งของวอลล์อี

ความมุ่งมั่นของวอลล์อี

ความไร้เดียงสาและหัวใจอันบริสุทธิ์ของวอลล์อี

ความรักที่มั่นคงไม่เสื่อมคลายของวอลล์อี

สิ่งเหล่านี้ได้สะกดหัวใจของผู้ชมทุกคนตลอดทั้งเรื่อง

และเมื่อวอลล์อีลืมอีฟไป กลายเป็นแค่หุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึกอีกต่อไปหัวใจของผู้ชมก็เหมือนถูกเข็มแทง เจ็บลึกจนพูดไม่ออก

…

และในขณะที่ความเศร้าปกคลุมอยู่

ภาพบนจอก็เปลี่ยนฉับพลัน

อีฟกำลังช่วยวอลล์อีกำจัดขยะ

ร่างกายสีขาวบริสุทธิ์ของเธอเปื้อนฝุ่นเปรอะไปหมด แต่เธอ ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่เดินตามหลังวอลล์อีอย่างเงียบๆ และดื้อดึง

เมื่อวอลล์อีเหนื่อย เธอก็หยุดพักด้วย ค่อยๆ เช็ดเหงื่อให้เขาอย่างอ่อนโยน

ตอนนั้นเอง อีฟนึกขึ้นได้ถึงหนังและเพลงที่วอลล์อีชอบ

เธอจับมือวอลล์อีแน่นขึ้น แววตาแน่วแน่

แต่สายตาวอลล์อีไร้แววเฉกเช่นหุ่นยนต์รุ่นเก่าธรรมดาไม่ต่างอะไรจากเครื่องจักรที่ผลิตเมื่อ 700 ปีก่อน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน