Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1134

ตอนที่ 1134 ถ้วยอัคนีมาแล้ว

การจัดแสดงนิทรรศการศิลปะให้เกิดขึ้นก่อนสิ้นปี

เป็นผลจากการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนของหลินเยวียน

สาเหตุหลักคือเขาไม่มีเวลาพอจะแยกร่างไปทำทุกอย่างได้

ยังไม่ต้องพูดถึงว่า ซุนเย่าหั่วเองก็ต้องใช้เวลาในการเตรียมงานด้านฉู่ขวงก็ยังต้องเขียนนิยายชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์ต่อส่วนอิ่งจือก็ยังต้องค่อยๆ คัดเลือกผลงานที่จะนำไปจัดแสดงในนิทรรศการ

นอกจากนี้

หลินเยวียนยังไม่คิดจะให้อิ่งจือเข้าสู่วงการจิตรกรรมดั้งเดิมอย่างเต็มตัวแล้ว ละทิ้งงานด้านการ์ตูนหรือแอนิเมชันโดยสิ้นเชิง อะไรที่ควรทำก็ยังต้องทำต่อไป

นี่คือหนทางสู่ความนิยมในหมู่มหาชนอย่างแท้จริง

ก็เหมือนกับที่เซี่ยนอวี๋ไม่มีทางเลิกแต่งเพลงพ็อป แล้วหันไปมุ่งทำแต่ดนตรีระดับสูงเพียงอย่างเดียว

ต้องทำสิ่งที่ทุกคนเข้าถึงได้

ประโยคนี้คือหลักการที่หลินเยวียนยึดมั่นอยู่เสมอ

รวมถึงฉู่ขวงเอง หลินเยวียนก็มีแผนการจัดเตรียมไว้เป็นชุดเช่นกัน

เพราะหลินเยวียนเคยศึกษาข้อมูลของนักเขียนซึ่งอยู่ในต้นๆ ของบลูสตาร์มาแล้ว และพบว่า พวกเขาเหล่านั้นล้วนมีวรรณกรรมเป็นของตัวเอง

วรรณกรรมแนวคลาสสิกอะไรทำนองนั้นน่ะ

ส่วนฉู่ขวง ที่ผ่านมาเขาเขียนแต่นิยายแนวกระแสหลักมาตลอด

งานแนวกระแสหลักเขียนแล้ว

จะขาดแนวคลาสสิกไปได้ยังไง?

หากต้องการก้าวขึ้นเป็นนักเขียนระดับปรมาจารย์ของบลูสตาร์ ในอนาคตฉู่ขวงก็ต้องลองเขียนวรรณกรรมคลาสสิกดูบ้าง

แต่คุณค่าของผลงานก็ไม่ใช่อยู่ที่ยอดขายตั้งแต่แรกแล้ว

เช่นเดียวกับเรื่องเฒ่าผจญทะเลนั่นแหละ

ผลงานเหล่านี้สืบทอดผ่านกาลเวลา ไม่ใช่เพราะขายดีสักหน่อย

อีกอย่าง

ผลงานแนวนี้บนโลกเดิมจริงๆ แล้วก็ใช่ว่าจะขายไม่ดี เพียงแต่ไม่สามารถเทียบยอดขายกับนิยายชุดชื่อดังระดับโลกอย่างแฮร์รี่ พอตเตอร์เท่านั้นเอง

คิดถึงตรงนี้

หลินเยวียนก็ก้มหน้าลงมือเขียนแฮร์รี่ พอตเตอร์กับถ้วยอัคนีต่อทันที

นี่คือภาคที่สี่ของนิยายชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์ มีเนื้อหายาวกว่าห้าแสนตัวอักษร ซึ่งหลินเยวียนเขียนไปแล้วครึ่งหนึ่ง หากไม่มีอะไรผิดพลาด สิ้นเดือนนี้ก็น่าจะได้เผยแพร่อย่างเป็นทางการแล้ว

…

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากวางสายกับหลินเยวียน

ซุนเย่าหั่วก็เข้าไปพูดคุยในกลุ่มแช็ตของราชวงศ์ปลา เกี่ยวกับแผนขยายสาขาโรงแรมไปยังทวีปอื่นๆ

‘จริงๆ แล้ว ฉันมีความฝันตั้งแต่เด็กว่า อยากมีบ้านเป็นของตัวเองสักหลังในทุกเมืองบนบลูสตาร์ แบบนี้ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะมีที่พักเป็นของตัวเอง เพราะงั้นฉันถึงอยากเปิดโรงแรมราชวงศ์ปลาในแต่ละทวีป พวกเราจะได้ไม่ต้องไปอาศัยบ้านใครเวลาเดินทางอีกต่อไป’

แช็ตก็เริ่มคึกคักขึ้นมาทันที

เฉินจื้ออวี่ตอบ ‘ช่างเป็นความฝันที่เรียบง่ายอะไรขนาดนี้’

เจียงขุย ‘ฉันว่าใช้ได้เลยนะ’

จ้าวอิ๋งเก้อ ‘นักลงทุนอัจฉริยะว่าไง ฉันก็ว่างั้น’

เว่ยห่าวอวิ้น ‘ต้องใช้เงินเท่าไหร่ บอกมาเลย ฉันลงทุนด้วย’

ซย่าฝาน ‘ลุยเลย!’

โรงแรมราชวงศ์ปลานับเป็นทรัพย์สินร่วมของพวกเขาทุกคน

การตัดสินใจของซุนเย่าหั่ว จึงไม่มีใครคัดค้าน

ในความเป็นจริง

ผลกำไรจากการถือหุ้นของโรงแรมราชวงศ์ปลาในฉินโจวตลอดสองปีที่ผ่านมา ก็ทำให้เงินเข้ากระเป๋าทุกคนเป็นกอบเป็นกำ

เพราะฉะนั้นถ้าจะลงทุนตามซุนเย่าหั่ว ไม่มีทางผิดหวังแน่นอน

ในสายตาของทุกคน ความสามารถด้านธุรกิจของซุนเย่าหั่วแทบจะเทียบเคียงได้กับความสามารถของเซี่ยนอวี๋ในวงการดนตรีเลยทีเดียว!

…

หลังจากบอกกล่าวกับสมาชิกในราชวงศ์ปลาเสร็จ ซุนเย่าหั่วก็รีบติดต่อเพื่อนคนหนึ่งทันที

“พี่หวัง ว่างไหมครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

“โหย เย่าหั่วน้องพี่ ว่างอยู่แล้ว เมื่อวานเพิ่งนั่งคุยกับเพื่อนเก่า ยังพูดถึงนายอยู่เลย นายขึ้นไปติดห้าสิบอันดับแรกของเศรษฐีฉินโจวแล้วนี่!”

“สู้พี่หวังไม่ได้หรอกครับ พี่น่ะติดร้อยอันดับแรกของเศรษฐีระดับบลูสตาร์เลยนะ!”

“อีกหน่อยก็ตามทันฉันแน่ ฉันอายุมาก สู้ไม่ไหวแล้ว แต่นายยังหนุ่มแน่น วี รบุรุษรุ่นเยาว์ชัดๆ แถมบริษัทนายยังไม่เข้าตลาดหลักทรัพย์ ถ้าเข้าเมื่อไหร่ละก็ ทรัพย์สินนายเพิ่มอีกหลายเท่าแน่!”

เศรษฐีแซ่หวังผู้นี้เป็นคนใหญ่คนโตของจงโจว

เมื่ออยู่ต่อหน้าซุนเย่าหั่ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยความรู้สึกออกมามากมาย ซึ่งไม่ได้มีแค่เพื่อการยกยอปอปั้นกันในเชิงธุรกิจเท่านั้น

“ยังจำได้ว่าสองปีก่อน นายเพิ่งจะติดร้อยอันดับแรกของเศรษฐีฉินโจวเอง ราวสองปีมานี้ก็ขึ้นมาทะลุห้าสิบอันดับแรกแล้ว ร้านอาหารในเครือนายก็เปิดสาขามาถึงจงโจวแล้วด้วยนะ ไม่ไกลจากบ้านฉันแค่สามกิโลก็มีร้านหม้อไฟอยู่ ขายดีมากเลยละ แล้วได้ข่าวว่า นายเปิดโรงแรมในทวีปอื่นด้วยใช่ไหม หรือว่ากำลังเตรียมเอาภาพชุดจิตรวิญญาณไปวางในโรงแรมนั่น?”

“พี่หวังอย่าเพิ่งเค้นผมเลยครับ”

เหล่าเพื่อนมหาเศรษฐีของซุนเย่าหั่วมักจะซักไซ้เขาเรื่องภาพชุดจิตรวิญญาณอยู่บ่อยครั้ง “มีแน่นอนครับ แต่จะเอาจากฝั่งฉินโจวไป ไม่มีผลงานใหม่ให้จริงๆ ครับ”

“ก็ได้” เศรษฐีแซ่หวังพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความผิดหวังเล็กน้อย

อันที่จริง หนึ่งในเหตุผลที่หลายคนอยากคบหากับซุนเย่าหั่ว นอกจากเพราะเห็นว่าเขามีอนาคตไกล ก็คือเขาสามารถติดต่อกับอิ่งจือได้

ทุกคนต่างก็อยากครอบครองภาพชุดจิตรวิญญาณกันทั้งนั้น

แต่งานประเภทนี้ ทั่วทั้งบลูสตาร์กลับมีแค่เจ็ดภาพทั่ว!

ถึงแม้เศรษฐีแซ่หวังจะเป็นถึงหนึ่งในร้อยเศรษฐีอันดับต้นๆ ของจงโจว ทว่าทั่วทั้งบลูสตาร์ยังมีคนที่รวยกว่าเขาอีกเป็นร้อย การจะแข่งขันแย่งชิงภาพเหล่านี้โดยไม่มีคอนเนกชันกับซุนเย่าหั่วนั้นยากมาก

ว่าไงนะ?

อิ่งจือวาดภาพชุดจิตรวิญญาณไม่ได้อีกแล้ว?

เรื่องนี้เหล่ามหาเศรษฐีเริ่มไม่เชื่อกันแล้ว

ก็ในเมื่อวาดได้หนึ่ง ก็ย่อมวาดได้สอง อีกทั้งตอนนี้อิ่งจือวาดไปแล้วถึง เจ็ดภาพ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน