Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1157

ตอนที่ 1157 จะทำอะไรต่อดีนะ

ผู้อ่านก่นด่ากันไม่หยุดตลอดทั้งวัน!

แม้จะมีความแตกต่างของเขตเวลา บางทวีปกำลังอยู่ในช่วงกลางคืนหรือย่ำรุ่ง ก็ไม่มีอะไรมาหยุดยั้งเสียงด่าที่พรั่งพรูได้เลย!

เรียกว่าใช้ดอกจันเซ็นเซอร์กันกระจาย!

‘ก่อนหน้านี้พวกเรายังพูดกันเล่นๆ เลยว่า ถ้าแต่ละเล่มมีตัวละครตายหนึ่งคน และน้ำหนักทางอารมณ์ของแต่ละคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ งั้นตอนจบจะต้องให้ใครตายถึงจะสะเทือนใจยิ่งกว่าการตายของดัมเบิลดอร์ ปรากฏว่ามาจริง ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่ตายเป็นกลุ่ม แบบนี้มันจงใจเปลี่ยนปริมาณให้กลายเป็นคุณภาพชัดๆ !’

ทั้งที่แค่สเนปคนเดียวก็พอแล้ว!

ใช่แล้ว

แค่สเนปก็มากพอแล้ว!

ถ้าพูดถึงความสะเทือนใจและความเจ็บปวดทางอารมณ์จากเนื้อเรื่อง

การหักมุมของสเนปเพียงคนเดียว

ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าการตายของดัมเบิลดอร์เลยแม้แต่น้อย!

โชคดีที่

หลังจากด่ากันมาทั้งวัน

ในที่สุดทุกคนก็เริ่มเหนื่อย!

บางคนก็เริ่มตั้งสติ แล้วหยิบตอนจบมาอ่านใหม่อีกรอบ

แน่นอนว่าไม่ใช่อ่านทั้งหมด

พวกเขากล้าอ่านแค่บทสุดท้ายเท่านั้น

ส่วนบทก่อนหน้า โดยเฉพาะบทของสเนป

ไม่มีใครมีความกล้าเปิดอ่านซ้ำได้ในเร็วๆ นี้เลย…

แค่เปิดอ่านก็แทบใจพัง!

ช่วงเวลานี้เอง อารมณ์ของผู้อ่านจึงค่อยๆ สงบลง

มนุษย์ก็เป็นแบบนี้แหละ

ไม่ว่าเจ็บปวดแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องเผชิญหน้า และสามารถตั้งสติกลับมาได้ในที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าแก่ฉู่ขวงก็ไม่ได้เพิ่งทำแบบนี้เป็นครั้งแรก

แล้วจะทำอะไรเขาได้ล่ะ?

มีคนตั้งปณิธานไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะไม่อ่านนิยายของเขาอีก แต่สุดท้าย พอถึงเวลาก็ยังตกหลุมพรางอยู่ดี

เมื่อจิตใจเริ่มสงบ

บรรยากาศในพื้นที่แสดงความคิดเห็นก็ค่อยๆ เย็นลง

‘แม้ว่าการตายจะเป็นของตัวละครต่างกัน แต่การตายของแต่ละคนก็มีความหมายที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง การตายที่งงที่สุดคือเซดริก การตายที่ทำให้เศร้าที่สุดคือด๊อบบี้ การตายที่น่าเสียดายที่สุดคือเฟร็ด การตายที่เงียบงันที่สุดคือลูปินกับท็องส์ การตายที่เรียบง่ายที่สุดคือโวลเดอมอร์ การตายที่ทำให้แฮร์รี่เสียใจที่สุดคือซิเรียส การตายที่ดูไร้ความหมายแต่กลับเจ็บลึกที่สุดคือสเนป และการตายที่ยิ่งใหญ่และมีเกียรติที่สุดคือศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์’

‘ที่จริงแล้วตอนจบมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก’

‘ประโยคที่คลังหนังสือซิลเวอร์บลูใช้โปรโมตทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ก็ปรากฏอยู่ในประโยคสุดท้ายของนิยายจริงๆ จะว่าเขาโกหกก็พูดได้ไม่เต็มบาง’

‘เจ้าแก่ฉู่ขวงคนนี้ จงใจฆ่าทุกคนที่คุณรักให้ตาย แล้วค่อยพูดส่งท้ายแบบผ่านๆ ว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่ที่น่าตลกคือ คุณก็ทำได้แค่กำหมัดแน่นๆ แล้วจำต้องยอมรับว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์กับคนอื่นๆ น่ะมีความสุขดีจริงๆ คนรุ่นก่อนล้มตายแทบหมดสิ้น ส่วนคนรุ่นใหม่ได้ต้อนรับรุ่งอรุณแห่งความหวัง’

‘ถึงจะเห็นประโยคว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่จิตใจฉันเนี่ยที่แย่’

‘ส่วนสเนป ฉันอยากพูดแค่ว่า ใครกันล่ะที่กล้าพูดว่า ฮีโร่จะต้องยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่างเท่านั้น?’

‘ตอนที่ฉันเห็นตัวละครที่ตัวเองรักค่อยๆ ตายไปทีละคน อาจเพราะฉันบ่อน้ำตาลึกก็ได้ ถึงในใจจะสะเทือนมาก แต่กลับไม่ร้องไห้ออกมาเลย แต่ตรงกันข้าม ตอนที่เห็นโวลเดอมอร์สลายกลายเป็นฝุ่นเถ้านั่นแหละ จู่ๆ เหมือนบางอย่างในใจพังครืนลงมา พ่อฉันหันมาถามว่า ลูกร้องไห้เหรอ ฉันตอบว่า เปล่า…เปล่าเลย โวลเดอมอร์ตายแล้ว โลกสงบสุขแล้ว แฮร์รี่ พอตเตอร์ก็จบลงแล้ว…หนู หนูดีใจนี่นา! แต่พอฉันเอานิ้วแตะเบาๆ ที่หน้ากระดาษสุดท้าย กลับร้องไห้ออกมาจนได้’

‘ฉากที่สเนปมองเข้าไปในดวงตาของแฮร์รี่น่ะ ผมไม่กล้ากลับไปอ่านซ้ำอีกเลย’

‘อย่างน้อยตอนจบที่เล่าถึงอีก 19 ปีต่อมาก็ช่วยเยียวยาฉันได้บ้าง หวังว่าบรรดาคนที่รอดชีวิตมา จะใช้ชีวิตให้ดียิ่งขึ้นไป เพื่อที่การเสียสละของคนก่อนหน้าจะได้มีคุณค่าและความหมายอย่างแท้จริง’

…

กล่าวโดยรวม ทั้งเรื่องนั้นช่างโหดร้ายบีบคั้นหัวใจ แต่ในบทสุดท้ายกลับอบอุ่นเหลือเกิน

แฮร์รี่กับจินนี่มีลูกด้วยกันสามคน

เฮอร์ไมโอนี่กับรอนก็ได้ลงเอยกันในที่สุด

ผู้คนที่รอดชีวิตมาได้ ต่างก็ได้พบกับแสงสว่างหลังผ่านพ้นความมืดมิด

และเมื่อรุ่งเช้ามาถึง

ยอดขายนิยายชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์ก็พุ่งทะยานขึ้นอีกครั้ง!

โดยเฉพาะเล่มสุดท้ายอย่างแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต ซึ่งมีผู้อ่านแห่มาซื้อกันแน่นร้าน!

ถึงขั้นที่

ยอดขายประจำเดือนของนิยายเรื่องนี้พุ่งขึ้นคว้าอันดับหนึ่งของบลูสตาร์ทันที และแซงหน้านิยายทุกเรื่องในตลาดหนังสือทั้งหมด!

แม้ว่าตามอินเทอร์เน็ตจะมีเนื้อหาสปอยล์อยู่เต็มไปหมด

แม้ว่าหลายคนจะรู้ตอนจบกันไปแล้ว

แต่ผู้อ่านทั้งหลายก็ยังคงมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนใจ!

ยอดขายระดับนี้เรียกได้ว่าเป็นการตอกหน้าผู้เชี่ยวชาญบางคนอย่างแรง!

ก็ใครล่ะที่เคยบอกว่าหลังจากดัมเบิลดอร์ตายแล้ว เนื้อเรื่องนั้นเศร้าเกินไป ผู้คนจะไม่อ่านต่ออีก?

ไม่มีหรอก!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน