Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1167

ตอนที่ 1167 ซุ่มโจมตีสิบทิศของจริง (1)

งานแถลงข่าวภาพยนตร์ยังคงดำเนินต่อไป ทว่าการแสดงของหลินเยวียนได้สิ้นสุดลงแล้ว ของดีไม่มีใครเทหมดในคราวเดียว แค่นี้ก็ถือว่ามากพอแล้ว

ขณะนั้นเอง

เหล่าพ่อเพลงที่ได้รับเชิญมาเป็นแขกในงานก็ได้แต่แอบทอดถอนใจ แม้ว่าพวกเขาจะเดาออกว่าเจตนาของเซี่ยนอวี๋คืออะไร

อบิเกลเอ่ยเสียงเบา

“เซี่ยนอวี๋ดูเหมือนจะมาโปรโมตหนัง แต่แท้จริงแล้วเขาอยากให้ผู้คนได้เห็นศักยภาพในการแต่งเพลงของเขามากกว่าว่ามีความเป็นไปได้อีกแค่ไหน”

การจัดอันดับด้านดนตรียังไม่ออก

เรื่องที่ว่าทางการจะจัดอันดับพ่อเพลงอย่างไร เป็นประเด็นที่ผู้คนให้ความสนใจมาโดยตลอด

หลายคนเชื่อว่าเซี่ยนอวี๋น่าจะทะยานเข้าสู่สิบอันดับแรกได้

แต่ก็ยังมีบางเสียงที่คิดว่าเขายังขาดคุณสมบัติด้านอายุงานอยู่บ้าง

จนกระทั่งวันนี้

เซี่ยนอวี๋นับว่าได้ใช้เวทีงานแถลงข่าวภาพยนตร์และบทเพลงทั้งสามที่เขาแสดง ทำให้คนที่เคยตั้งข้อกังขาทั้งหลายเงียบลงไปโดยปริยาย

แค่เพลงซุ่มโจมตีสิบทิศ

แค่เพลงชุดสมาคมมีดสั้น

แค่บทเพลงแห่งผู้พเนจร

รวมถึงผลงานอัจฉริยะมากมายของเซี่ยนอวี๋ในอดีต

หากแม้แต่ผลงานเหล่านี้ยังไม่สามารถพาเขาเข้าสู่ระดับสิบอันดับแรกของวงการเพลงได้ละก็ บางทีผู้คนอาจต้องเริ่มตั้งคำถามถึงความน่าเชื่อถือของการจัดอันดับด้านดนตรีของบลูสตาร์กันแล้วล่ะ

หยางจงหมิงคลี่ยิ้มบาง “ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”

งานแถลงข่าวก็ยังคงดำเนินต่อไป

ไม่ว่าอย่างไรนี่คืองานเปิดตัวภาพยนตร์ของเซี่ยนอวี๋ ไม่ใช่งานแสดงดนตรี แม้ว่าดนตรีจะกลายเป็นจุดสนใจหลักของสาธารณชนไปแล้วก็ตาม

หลังจากนั้น

กิจกรรมต่างๆ

ดำเนินต่อเนื่องถึงสองชั่วโมง

ระหว่างนั้น เหล่านักร้องจากราชวงศ์ปลาก็ขึ้นเวทีสลับกันร้องเพลงหลายบท

จนกระทั่งเวลาสามทุ่มครึ่ง

งานแถลงข่าวภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดงานหนึ่งในประวัติศาสตร์ของบลูสตาร์

ก็ได้สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการ

…

ขณะผู้ชมเริ่มทยอยกันเดินออกมา

สื่อมวลชนจึงเข้าไปสัมภาษณ์แขกผู้มีเกียรติจากทุกทวีป

ในบรรดาพ่อเพลงทั้งหมด หยางจงหมิงกับอบิเกล เป็นผู้ที่ถูกนักข่าวจากแต่ละทวีปห้อมล้อมไว้แน่นหนาที่สุด

มีผู้สื่อข่าวถามว่า

“อาจารย์คิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเพลงชุดสมาคมมีดสั้นครับ?”

“เพลงนี้เหมาะอย่างยิ่งที่จะนำไปใช้เป็นเพลงประกอบละครระบำ โดยเฉพาะบทโหมโรงสมาคมมีดสั้นที่ใช้ปี่สั่วน่า นับเป็นหนึ่งในผลงานเพลงบรรเลงที่ปลุกเร้าอารมณ์ผู้ฟังได้ดีที่สุดก็ว่าได้ แต่ว่าสองเพลงถัดมานั้นน่ะยิ่งน่าทึ่งกว่านี้อีกครับ!”

ผู้ที่ตอบคำถามคือลู่เซิ่ง

ซึ่งในบรรดาพ่อเพลงที่มาร่วมงานวันนี้

เขาเป็นคนที่มีสถานะในวงการรองจากหยางจงหมิงกับอบิเกลเท่านั้น

“งั้นช่วยอธิบายให้ละเอียดได้ไหมครับ?”

“เรื่องนี้ต้องยกให้เหล่าหยางพูดน่าจะดีที่สุด”

เจิ้งจิงหันไปมองหยางจงหมิง

พร้อมรอยยิ้มเย้าแหย่

หยางจงหมิงไม่ได้ปฏิเสธ

เขายิ้มอย่างหาได้ยากและกล่าวว่า

“บนบลูสตาร์ของเรา ที่จริงแล้วก็มีบทเพลงไวโอลินที่น่าฟังอยู่มาก แต่บทเพลงที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นบทเพลงตัวแทนระดับสูงสุดนั้นกลับมีไม่มากนัก พวกคุณเข้าใจใช่ไหมว่าคำว่าบทเพลงตัวแทนระดับสูงสุดน่ะหมายถึงอะไร?”

ทุกคนแน่นอนว่าเข้าใจดี!

ความหมายของบทเพลงตัวแทนก็คือ

เมื่อพูดถึงเครื่องดนตรีชนิดนั้น ผู้คนจะนึกถึงเพลงไม่กี่เพลงที่โดดเด่นที่สุด

อย่างเช่น หากพูดถึงวงออร์เคสตรา แม้แต่คนที่ไม่ได้เข้าใจดนตรีคลาสสิกก็จะนึกถึงซิมโฟนีโชคชะตา หรือซิมโฟนีหมายเลขห้าในทันที!

รอยยิ้มของหยางจงหมิงค่อยๆ จางลง

สีหน้าของเขาจริงจังขึ้น

“บทเพลงแห่งผู้พเนจรของเซี่ยนอวี๋เพลงนี้ มีคุณสมบัติเพียงพอจะกลายเป็นหนึ่งในบทเพลงตัวแทนของไวโอลิน ต่อให้นำเพลงไวโอลินทั้งหมดในบลูสตาร์มาเปรียบเทียบกัน เพลงนี้ก็ติดยี่สิบอันดับแรกได้อย่างมั่นคง และถ้าเทียบเฉพาะผลงานไวโอลินร่วมสมัยในบลูสตาร์ เพลงนี้สามารถติดสิบอันดับแรกได้แบบไร้ข้อกังขา!”

สิบอันดับแรกของผลงานไวโอลินร่วมสมัย!?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน