Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 121

ตอนที่ 121 พรุ่งนี้กินซี่โครงกันดีกว่า

เป็นบรรณาธิการก็ชื่นชอบนิยายอยู่แล้ว

คนที่อ่านนิยาย ส่วนมากก็ชอบเพ้อฝันอยู่บ้าง

ยกตัวอย่าง ในนิยายของนักเขียนมักจะเน้นตัวละครที่หน้าตาหล่อเหลา จึงทำให้คนรู้สึกเข้าถึงและมีอารมณ์ร่วม

นั่นก็คือความเพ้อฝัน

ช่วงเลิกงานในตอนเย็น หลินเซวียนพอจะสงบจิตสงบใจลงได้แล้ว ไม่คิดฟุ้งซ่านต่างๆ นานาอีกต่อไป

เธอโทรศัพท์หาหลินเยวียนด้วยความดีใจ “น้องชาย นายเดาซิว่าพี่อยู่ที่ไหน!”

หลินเยวียนตอบ “เมืองซู”

หลินเซวียนอึ้งไปชั่วขณะ “นายรู้ได้ไง”

“ผมเดาเอา”

อันที่จริงหยางเฟิงบอกหลินเยวียนตั้งแต่ช่วงเที่ยงวันแล้ว

หลินเซวียนไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เธอเอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ตอนนี้พี่ได้ทำงานที่คลังหนังสือซิลเวอร์บลูแล้วล่ะ อีกไม่นานน่าจะได้เจอไอดอลของพี่แล้ว!”

หลินเยวียนชะงัก “ไอดอลพี่คือใคร”

พี่สาวรู้สึกแปลกใจ “นายควรจะถามพี่ว่าทำไมถึงได้ทำงานที่คลังหนังสือซิลเวอร์บลูไม่ใช่เหรอ”

หลินเยวียน “…”

หลินเซวียนหัวเราะได้ใจ “นายต้องอยากรู้แน่เลยสินะ พี่ไม่ได้ถูกไล่ออก หลังจากที่หลิงชวนถูกเทคโอเวอร์ไป พี่กับเพื่อนร่วมงานอีกหลายคนก็มาทำงานที่คลังหนังสือซิลเวอร์บลู อาจเป็นเพราะบริษัทเห็นความสำคัญของความสามารถพี่ล่ะมั้ง”

หลินเยวียนตอบแบบขอไปที “เก่งมากๆ”

หลินเซวียนเปลี่ยนหัวข้อทันใด “อันที่จริงพี่สงสัยมากกว่าบ.ก.จะหลงเสน่ห์ความงามของพี่…”

“เขากล้าทำอย่างนั้นเหรอ!”

หลินเยวียนเสียงสูงขึ้นมาทันที

หลินเซวียนหัวเราะคิดคัก “ล้อเล่นหรอกน่า บอกความจริงมานะ นายหวงพี่ใช่มั้ยล่ะ ขอโทษทีนะ พี่ไม่หวงน้องชายหรอก หวงน้องสาวมากกว่า พี่รักเหยาเหยาที่สุดเลย!”

หลินเยวียน “…”

อะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้ไปเรื่อย

หลินเซวียนพูดต่อ “ที่จริงพี่ก็ไม่รู้ว่าทำไม คลังหนังสือซิลเวอร์บลูดูแลพี่ดีมาก แต่ตอนนี้พี่อยู่เมืองซู ยังไม่ได้ลงหลักปักฐาน นายมีที่อยู่ใช่มั้ย”

คนในครอบครัวรู้ว่าหลินเยวียนออกไปอยู่ข้างนอก ตอนเดินเรื่องจำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากผู้ปกครอง

“มีครับ”

หลินเยวียนบอก “พี่ไม่ต้องไปเช่าห้อง หลังจากนี้พี่มาอยู่กับผมเลย ห้องหับมีพอ เดี๋ยวผมจะส่งที่อยู่ให้”

“งั้นก็ได้ นายยังไม่ได้ถามพี่เลยว่าไอดอลของพี่คือใคร”

หลินเยวียนถาม “คือใครอะ”

พี่สาวกล่าวกลั้วหัวเราะ “ฉู่ขวง!”

หลินเยวียนชะงัก “พี่ไม่ได้เกลียดเขาเหรอ”

หลินเซวียนกระแอม “ก่อนหน้านี้ก็เข้าข้างบริษัท แต่ผ่านไปเรื่อยๆ ตอนนี้ฉู่ขวงเป็นไอดอลของพี่แล้ว บางทีอีกไม่ นาน พี่อาจจะได้ลายเซ็นจากเขา!”

หลินเยวียนครุ่นคิด “การบ้านของผมตอนเด็กๆ มีชื่อเซ็นอยู่ แม่น่าจะยังไม่ได้เก็บทิ้ง อยู่ที่บ้านหลังเก่าน่ะ”

“พี่จะเอาลายเซ็นนายไปทำอะไร ขายไม่ได้สักหน่อย”

“…พี่อยากได้ลายเซ็นเพราะจะเอาไปขาย?”

“ไม่งั้นจะเอาไปทำอะไร”

“ขายได้ราคาเหรอ” หลินเยวียนสนอกสนใจขึ้นมา

หลินเซวียนครุ่นคิด “พี่ว่าอีกหน่อยน่าจะได้ราคา”

หลินเยวียน “…”

อย่างนั้นฉันสอนวาดรูปต่อไปก็แล้วกัน

หลินเซวียนพูดอย่างผ่อนคลาย “แบบนี้ก็แล้วกัน พี่จะโทรไปหาแม่ บอกแม่เรื่องงานสักหน่อย แม่จะได้ไม่กังวล”

“อื้ม”

หลินเยวียนวางสาย ส่งที่อยู่ให้กับพี่สาว

สำหรับเรื่องที่พี่สาวได้เข้ามาทำงานในเมืองซู หลินเยวียนนั้นดีใจมาก

คลังหนังสือซิลเวอร์บลูดีจริงๆ

นิยายสั้นเรื่องต่อไปตีพิมพ์กับคลังหนังสือซิลเวอร์บลูก็แล้วกัน

จะให้เงินเท่าไหร่ก็เท่านั้น ติดสินบนพวกเขาเยอะหน่อย พวกเขาจะได้ดูแลพี่ดีๆ

ขณะเดียวกันนั้น

คลังหนังสือซิลเวอร์บลู

ในออฟฟิศบรรณาธิการบริหาร หลี่ว์เป่ยกำลังฟังเพลงอย่างเพลิดเพลินใจ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

หลี่เป่ยพูด “เข้ามาได้”

หญิงสาวเดินเข้าประตูมา ก่อนจะค้อมกาย “ถ้าเป็นไปตามความคาดหมาย หลังจากที่กระบี่เทพสังหารปล่อยออกไป แต่ละสำนักพิมพ์รวมไปถึงเฟลอริชก็จะมาหาอาจารย์ฉู่ขวง พวกเขาสืบข่าวไปทั่ว ดูท่าน่าจะอยากดึงตัวค่ะ แต่ฉันได้ปกปิดข้อมูลส่วนตัวของอาจารย์ฉู่ขวงตามที่ท่านสั่งแล้วค่ะ”

“อยากดึงตัวคนของฉันเหรอ ฝันไปเถอะ”

หลี่ว์เป่ยแค่นเสียงขึ้นจมูก สีหน้ากลับไม่ทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย

หญิงสาวเอ่ยด้วยความวิตก “แต่ฉันจำเป็นต้องเตือนบ.ก.บริหารนะคะ ว่าจากวิธีการค้นหาของเขา การหาข้อมูลของอาจารย์ฉู่ขวงเป็นเพียงเรื่องของเวลา เมื่อถึงตอนนั้นพวกเขาอาจ…”

“วางใจเถอะ”

หลี่ว์เป่ยมองออกไปนอกหน้าต่าง “ตอนนี้ต่อให้ส่งข้อมูลของฉู่ขวงให้พวกเขา ก็ยากที่พวกเขาจะดึงตัวเขาไป”

“ทำไมล่ะคะ”

“คุณไม่ต้องสนใจหรอก”

หลี่ว์เป่ยยิ้มตอบ “ต่อไปคุณไม่ต้องทำเรื่องนี้แล้ว กลับไปที่ฝ่ายบริหารได้เลย อีกอย่างในฝ่ายบริหารมีพนักงานใหม่เพิ่มขึ้นมา คุณเป็นเลขาอันดับหนึ่งของฝ่ายบริหาร ต้องดูแลคนเขาให้ดี นี่เป็นหน้าที่หลักของคุณหลังจากนี้”

“ได้ค่ะ”

หญิงสาวพยักหน้า แต่กลับนึกประหลาดใจ พนักงานใหม่จากไหนกัน บรรณาธิการบริหารถึงได้ให้ความสำคัญขนาดนี้

……

หลินเซวียนเดินทางไปถึงที่พักของหลินเยวียน ดวงตาเบิกกว้างจ้องมอง “นี่คือบ้านที่นายเช่าอยู่เหรอ”

“ใช่”

หลินเยวียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม