Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 156
สรุปบท ตอนที่ 156 ภารกิจใหม่: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 156 ภารกิจใหม่ – Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดย Internet
บท ตอนที่ 156 ภารกิจใหม่ ของ Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน ในหมวดนิยายการเงิน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่ 156 ภารกิจใหม่
เมื่อกลับถึงบ้าน
หลินเยวียนเห็นเจี่ยนอี้ขลุกอยู่ในห้องครัวอีกครั้ง ในห้องก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอันแปลกประหลาด
เจี่ยนอี้ตะโกนบอกเขา “นี่เป็นอาหารเย็นของพวกเรา”
หลินเยวียนอ้าปากพะงาบ ก่อนจะรีบปิดปากลง กลิ่นนี้รุนแรงเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเจี่ยนอี้กำลังทำอะไร
กำลังทำตดตุ๋นอยู่หรือยังไงกัน
เขากลับเข้าห้องไป ก่อนจะปิดประตูลงจนสนิท โดยไม่พูดจาทำร้ายจิตวิญญาณพ่อครัวที่ถือกำเนิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้ในตัวเจี่ยนอี้
“ติ๊งต่อง”
ทันใดนั้นระบบก็ปรากฏขึ้น “ยินดีด้วยที่โฮสต์ทำออเดอร์ชิ้นที่สองได้สำเร็จ มอบหมายภารกิจใหม่”
[ชื่อภารกิจ: หาปลามาให้ไม่สู้สอนจับปลา]
[เนื้อหาภารกิจ: ในอนาคตหลังจากที่โฮสต์ไปจากที่นี่ บริษัทย่อยก็จะกลับสู่สภาวะเฉกเช่นก่อนหน้านี้ได้ง่าย ขอให้โฮสต์เลือกสามคนจากสตาร์ไลท์มิวสิกได้ตามใจชอบ และพัฒนาความสามารถด้านการประพันธ์เพลงของพวกเขา ก่อนที่โฮสต์เรียนจบชั้นปีที่สาม]
[รางวัลภารกิจ: สามารถใช้การ์ดตัวละครของหยางจงหมิงได้สองชั่วโมงต่อวัน]
[หมายเหตุภารกิจ: คลังความรู้ด้านการประพันธ์เพลงและประสบการณ์ในการสร้างสรรค์ผลงานเพลงของหยางจงหมิงนั้นลึกล้ำมาก เนื่องจากนี่ไม่ใช่คลังความรู้ของตัวโฮสต์เอง ถ้าหากโฮสต์มีไอเดียอยากสร้างสรรค์ผลงานต้นฉบับของตนเอง การ์ดตัวละครหยางจงหมิงก็จะใช้การไม่ได้ ทำได้เพียงใช้ความรู้และความสามารถของตัวโฮสต์เองมาเป็นพื้นฐานในการผลิตผลงาน]
หลินเยวียนอึ้งไป
หลังจากคิดวิเคราะห์ไปเล็กน้อย เขาก็พอจะเข้าใจเจตนาของระบบแล้ว
ระบบให้ตนใช้การ์ดตัวละครของหยางจงหมิง เพื่อบ่มเพาะลูกศิษย์ในบริษัทย่อยออกมา
ทว่าระบบก็กลัวว่าตนจะหยิบยืมคลังความรู้ของหยางจงหมิงเขียนเพลงออกมา
ถึงอย่างไรด้วยระดับของหยางจงหมิง เมื่อเขาตั้งใจเขียนเพลงออกมา คุณภาพก็ไม่ได้ด้อยไปว่าผลงานเหล่านั้นจากระบบเลย
ฉะนั้นแล้วระบบจึงสร้างข้อจำกัดไว้
“รับ”
หลังจากการแจ้งเตือนของระบบ ในคลังไอเท็มของหลินเยวียนก็มีการ์ดตัวละครเพิ่มขึ้นมาหนึ่งใบ
“ใช้การ์ดตัวละคร”
หลินเยวียนหัวใจกระตุกวูบ การ์ดตัวละครเปิดใช้งาน
หลินเยวียนคิดว่าตนอาจกลายเป็นหลิน-จงหมิง-เยวียน ทว่าในความเป็นจริงแล้วบุคลิกและนิสัยของหยางจงหมิงไม่ได้มีอิทธิพลใดๆ ต่อหลินเยวียน
เขาเพียงแต่รู้สึกว่าจู่ๆ ในสมองของตนก็ปรากฏมวลความรู้ด้านการประพันธ์เพลงขึ้นมามหาศาล
ในนั้นมีความรู้จำนวนมากที่นับว่าอยู่นอกเหนือขอบเขตความรู้จากการเรียนการสอนในมหาวิทยาลัยไปไกล
ในตอนนั้นหลินเยวียนถึงรับรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วพ่อเพลงแข็งแกร่งมากแค่ไหน!
ในแง่หนึ่ง หยางจงหมิงเรียกได้ว่าเป็นตำราความรู้ด้านการประพันธ์เพลงในรูปแบบมนุษย์เลยก็ว่าได้!
ในห้วงสำนึกของเขามีแต่ความรู้ด้านการประพันธ์เพลงบรรจุไว้ ชวนให้รู้สึกขนหัวลุกสุดๆ!
เขาถึงขั้นรู้สึกว่าตนไม่จำเป็นต้องใช้แรงบันดาลใจมากมาย ก็ทำเพลงที่นับว่าอยู่ในระดับใช้ได้ออกมาได้เลย
อย่างไรก็ดี ในชั่วขณะที่เขาเกิดไอเดียในการเขียนเพลง ความทรงจำซึ่งมาพร้อมกับการ์ดตัวละครของหยางจงหมิงก็จะอันตรธานหายไปในชั่วพริบตา
ปริมาณความรู้ด้านการประพันธ์เพลงของหลินเยวียน ก็จะหวนคืนสู่ระดับ ‘คอร์ดในการประพันธ์เพลงขั้นสูง’ ที่หลินเยวียนเพิ่งเรียนมาในระยะนี้
หลินเยวียนพยายามหาคำอธิบายที่ตรงตามความหมาย
‘ถ้าฉันอยากแปลงร่าง ระบบก็จะยกเลิกเอฟเฟ็กต์ของการ์ดตัวละคร ถ้าไม่มีเอฟเฟ็กต์เสริมของการ์ดตัวละคร ฉันก็ไม่มีวันแปลงร่างได้’
คำอธิบายนี้ไม่นับว่าตรงตามความหมาย
จนกระทั่งหลินเยวียนยกเลิกการแปลงร่าง
จนกระทั่งหลินเยวียนยกเลิกความคิดที่จะหยิบยืมความรู้เหล่านี้มาเขียนเพลง ความรู้เหล่านี้จึงจะปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ดังนั้นความรู้สึกและข้อสรุปของการใช้การ์ดตัวละครก็คือ
ระบบค่อนข้างช่ำชองเรื่อง 404 NOT FOUND[1]
หลินเยวียนฉุกคิดขึ้นมาทันใด “ถ้าใช้เขียนเพลงไม่ได้ งั้นฉันจะใช้เวลาที่เปิดใช้การ์ดตัวละคร มาเรียนความรู้พวกนี้ได้มั้ย”
“ได้สิ นี่เป็นวิธีพิเศษในการใช้การ์ดตัวละคร”
ระบบสอบถาม “ไม่ทราบว่าโฮสต์จะเรียนเลยไหม”
“เริ่มเลยแล้วกัน”
หลินเยวียนตอบด้วยความรู้สึกคาดหวัง
ชั่วขณะนั้น ความรู้สึกของเขา สภาพแวดล้อมโดยรอบล้วนบิดเบี้ยวและพร่าเลือนขึ้นมา
ยามที่เขาได้สติกลับมา ตนก็มาอยู่ในห้องเรียนขนาดเล็กแลดูสะอาดสะอ้านแล้ว
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่า ตนเป็นขอนไม้ที่โง่งม ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง
นั่นทำให้หลินเยวียนเกิดความรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน หากว่ากันตามระดับความสามารถที่แท้จริงแล้ว เขากับหยางจงหมิงนั้นยังห่างกันอีกหลายโยชน์
ทว่าประสิทธิภาพของการเรียนสองชั่วโมงนั้นน่ากลัวเหลือเกิน
หลินเยวียนรู้สึกว่าต่อให้ตนเรียนที่วิทยาลัยครึ่งเดือน ก็ตามบทเรียนสองชั่วโมงของหยางจงหมิงไม่ทัน!
เขาถึงกับอยากเรียนกับหยางจงหมิงต่อ
แต่น่าเสียดาย การ์ดตัวละครได้เข้าสู่สภาวะแช่แข็งแล้ว ต้องรอพรุ่งนี้กว่าจะใช้ได้อีกครั้ง
“ขออนุญาตเตือนไว้ก่อน”
ระบบบอก “ถ้าหากภารกิจการสอนของโฮสต์ไม่สำเร็จภายในเวลาที่กำหนด การ์ดตัวละครของหยางจงหมิงจะหมดประสิทธิภาพ”
“เข้าใจแล้ว”
ภารกิจนี้ หลินเยวียนตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องทำให้สำเร็จ เพราะเขายังอยากเรียนกับหยางจงหมิงต่อ!
ด้วยประสบการณ์และความรู้ของหยางจงหมิง กอปรกับผลของเอฟเฟ็กต์อาจารย์ หลินเยวียนคิดว่าการสอนนักประพันธ์เพลงสามคนที่มีความสามารถไม่เลวอยู่เป็นทุนเดิมนั้นไม่ใช่เรื่องยาก
หลินเยวียนถาม “เกณฑ์ในการทำภารกิจสำเร็จคืออะไร”
ระบบตอบ “ระบบมีเกณฑ์ตัดสินของตัวเอง โฮสต์เพียงแค่ตั้งใจทำภารกิจไปก็พอแล้ว เมื่อลูกศิษย์สามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเองแล้ว ระบบจะแจ้งเตือน”
“เข้าใจแล้ว”
หลินเยวียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ส่งข้อความหากู้ตง ‘รบกวนช่วยส่งข้อมูลของนักแต่งเพลงทั้งหมดในบริษัท รวมไปถึงผลงานเพลงที่พวกเขาเคยทำมาให้ผมชุดนึงนะครับ’
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ หลินเยวียนก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ชั่วขณะนั้นกลิ่นเหม็นคลุ้งก็ทะลวงเข้าสู่โพรงจมูก
“พอดีเลย กินข้าวได้แล้ว” เจี่ยนอี้พูดอย่างยิ้มแย้ม
หลินเยวียนผงะถอยไปหนึ่งก้าว “นายทำอะไรน่ะ”
เจี่ยนอี้ตอบ “หลัวซือเฝิ่น[2]”
……………………………………………….
[1] 404 Not Found หรือ Error 404 คือหน้าที่แจ้งเตือนว่าไม่พบข้อมูลอยู่ใน Server ของเว็บไซต์นี้ หรือไม่พบ URL ของหน้าเว็บไซต์นี้
[2] หลัวซือเฝิ่น เป็นบะหมี่ชนิดหนึ่ง มีต้นกำเนิดจากเมืองหลิ่วโจว ได้ชื่อว่าเป็นอาหารที่มีกลิ่นแรงมาก
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...