Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 159

ตอนที่ 159 ลูกศิษย์เต็มบ้านเต็มเมือง

สองชั่วโมงผ่านไป เซวียเหลียงกลับไปยังแผนกประพันธ์เพลงด้วยความสับสน บรรดาเพื่อนร่วมงานต่างก็เข้ามาห้อมล้อมเซวียเหลียง พร้อมกับสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

“ตัวแทนหลินเรียกนายไปด่าเหรอ”

“ไปนานขนาดนี้เชียว?”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ตัวแทนหลินเรียกคนของแผนกประพันธ์เพลงเราไปเข้าเฝ้าเลยนะ!”

“ตัวแทนหลินไม่ใช่ฮ่องเต้สักหน่อย จะใช้คำว่า ‘เข้าเฝ้า’ ทำไม”

“ฉันรู้สึกว่าเข้าเฝ้าเหมาะจะตายไป เข้ากับสถานะของตัวแทนหลินมากเลย”

“จะว่าไปก็จริง”

“…”

หลังจากซักไซ้อยู่หลายประโยค ผู้คนก็มองไปยังเซวียเหลียง “อาเหลียง ทำไมไม่พูดไม่จาล่ะ”

“ผม…”

เซวียเหลียงมองไปยังฝูงชน อ้าปากพะงาบอยู่นาน กว่าจะเอ่ยขึ้นว่า “ผมเรียนแต่งเพลงกับอาจารย์ครับ”

ผู้คนพากันตกตะลึง “อาจารย์?”

เซวียเหลียงคล้ายกับว่ายังไม่ได้สติกลับมา “ตัวแทนหลินเป็นอาจารย์ของผม เขาบอกว่าหลังจากนี้จะชี้แนะการเรียนแต่งเพลงให้ผม…”

“พูดจริงหรือจ้อจี้?”

“ถึงว่าสิไปนานตั้งนาน”

“ตัวแทนหลินสอนนายแค่สองชั่วโมง?”

นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิด

แต่เซวียเหลียงกลับยิ่งไม่คาดคิดขึ้นไปอีก แต่ตอนนี้มาหวนระลึกถึงบทเรียนเมื่อครู่ ก็รู้สึกตื่นตะลึงอยู่เหมือนกัน “ตัวแทนหลินน่ะ…”

“ทำไม”

ทุกคนจ้องมองเซวียเหลียง

เซวียเหลียงขบคิดอยู่นานโข ก็ไม่สามารถสรรหาคำบรรยายที่เหมาะสมออกมาได้ จนกระทั่งเมื่อผู้คนกำลังจะแยกย้ายกันไปด้วยความรำคาญใจ จู่ๆ เขาก็โพล่งขึ้นมาว่า “ผมคิดว่าบนโลกนี้ไม่มีใครรู้เรื่องการแต่งเพลงดีไปกว่าตัวแทนหลินแล้วล่ะครับ!”

ทุกคน “…”

หลังจากนั้น ก็ระเบิดหัวเราะกันออกมา

หัวหน้าแผนกประพันธ์เพลงตบบ่าเซวียเหลียงเบาๆ “นายเป็นคนที่ค่อนข้างพิเศษในหมู่พวกเรา เพราะนายไม่ได้เรียนแต่งเพลงมาจากมหาวิทยาลัย ความรู้เฉพาะทางของนายอาจน้อยกว่าคนอื่น ตัวแทนหลินเป็นนักแต่งเพลงมือทอง ความรู้ด้านการแต่งเพลงของเขาต้องล้ำเลิศกว่าพวกเราทุกคนตรงนี้อยู่แล้ว แต่นายจะบอกว่าบนโลกนี้ไม่มีใครรู้เรื่องการเขียนเพลงดีไปกว่าเขาก็ออกจะเว่อร์ไปหน่อยนะ นอกจากพ่อเพลงแล้ว ไม่มีใครกล้าบอกว่าตัวเองมีความรู้เรื่องการเขียนเพลงมากที่สุดหรอก”

เซวียเหลียงยังคงนิ่งเงียบ

เขาอยากบอกคนพวกนี้ว่า ตนหาความรู้เรื่องการประพันธ์เพลงเพิ่มเติมทุกวัน บทเรียนของมหาวิทยาลัยเหล่านี้ เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองได้แทบจะทั้งหมดแล้ว

เขาอยากบอกว่า

ตัวแทนหลินเป็นบุคคลระดับพ่อเพลงเชียวนะ!

แต่เขารู้ว่าตนพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ มีเพียงตัวเซวียเหลียงเองที่รู้ว่าตนเรียนกับตัวแทนหลินเวลาสั้นๆ เพียงสองชั่วโมง ก็ได้ความรู้มหาศาล!

“ฉันว่าตัวแทนหลินแกงเซวียเหลียงแล้วล่ะ” นักประพันธ์เพลงหนึ่งในนั้นหัวเราะเยาะ

ทันใดนั้นเซวียเหลียงก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เขามองอีกฝ่าย เอ่ยว่า “นั่นก็เป็นเพราะพวกพี่ไม่เข้าใจตัวแทนหลินไงล่ะ!”

“คงงั้นแหละมั้ง” เพื่อนร่วมงานคนนี้ยิ่งหัวเราะลั่นเข้าไปใหญ่

เซวียเหลียงกำหมัดแน่น ทันใดนั้นก็เยือกเย็นลง มองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ต่อไปก็จะรู้เองแหละครับ”

“อะไรวะเนี่ย”

อีกฝ่ายก็หัวเสียขึ้นมาแล้ว สายตาของเซวียเหลียงทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เอ่ยกระทบกระแทกแดกดันขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “นายเรียนกับตัวแทนหลินแค่ไม่กี่วันก็จะสำเร็จเป็นยอดฝีมือหรือไง อ้อ หรือนายก็ทำออเดอร์ราคาสามล้านของธันเดอร์เอนเตอร์เทนเมนต์สำเร็จแล้วเหมือนกัน? นายมียอดความสำเร็จของออเดอร์เป็นอันดับหนึ่งของบริษัท แต่ถ้าฉันจำไม่ผิดละก็ ออเดอร์ใหญ่ที่สุดของนาย ก็น่าจะราคาสองแสนหยวนได้ล่ะมั้ง”

“ล้อเล่นก็ส่วนล้อเล่น นายก็เกินไปแล้วนะ”

หัวหน้าขมวดคิ้วมุ่น ถลึงตาใส่เพื่อนร่วมงานที่ทะเลาะกับเซวียเหลียง จากนั้นก็ตบบ่าเซวียเหลียง “ตั้งใจเรียน โอกาสหายาก ตัวแทนหลินเลือกนาย เห็นได้ชัดว่าเขาเห็นแววนาย”

“ครับ”

เซวียเหลียงพยักหน้ารัว

เพื่อนร่วมงานซึ่งปะทะฝีปากกับเซวียเหลียงเมื่อครู่เบ้ปาก แต่ก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดอีก