Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 175

ตอนที่ 175 มีอะไรก็เผากระดาษมา

ช่วงเย็นของวันต่อมา หลินเยวียนก็ออกเดินทางไปยังฉีโจว

คนจากจากบริษัทย่อยก็เดินทางกลับเช่นกัน

ทุกคนต้องไปปรึกษากับครอบครัวก่อน เพราะถึงอย่างไรก็ต้องมีพนักงานจำนวนหนึ่งในอนาคตต้องทำงานที่สตาร์ไลท์

และเรื่องนี้ ส่งผลให้คนจากบริษัทย่อยไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน

ช่วงนี้หลินเยวียนเองก็ยังรับงานใดๆ ไม่ได้เช่นเดียวกัน เพราะการอัปเกรดใหม่ของระบบยังไม่เสร็จสมบูรณ์ เขาเปิดกล่องสมบัติไม่ได้ด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฟังก์ชันสั่งทำเพลงจากระบบ

ในความจริงแล้ว

ไม่ใช่แค่คนในบริษัทย่อยหรอก ตอนนี้คนในแต่ละสาขาอาชีพก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานกันทั้งนั้น

ตอนนี้ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับการดึงตัวบุคลากรและวางแผนกลยุทธ์ ทำได้เพียงรอให้เหตุการณ์นี้สงบลงสักหน่อย การแข่งขันอันดุเดือดในตลาดถึงจะเปิดฉากอย่างเป็นทางการ

ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจนี่ไม่เลวดีเหมือนกัน

หลินเยวียนดื่มด่ำกับชีวิตมหาวิทยาลัยในฉีโจวอยู่เงียบๆ เป็นครั้งสุดท้าย

และยามที่เดือนธันวาคมกำลังจะผ่านพ้นไป ชั้นเรียนที่หลินเยวียนอยู่นั้น ก็มีนักศึกษาใหม่ย้ายมา!

นี่เป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

กำลังจะจบเทอมแล้ว ยังมีคนย้ายมาอีกเหรอ

แต่เรื่องแบบนี้ก็ดันเกิดขึ้นแล้ว

หนำซ้ำตอนที่นักศึกษาคนนี้ย้ายมา หลินเยวียนก็พบว่าอีกฝ่ายถึงกับเป็นคนที่ตนรู้จัก

กู้ซี?

หลินเยวียนจำได้ว่ากู้ซีเหมือนจะเป็นนักศึกษาของสาขาเครื่องบรรเลง จะย้ายมาที่วิทยาลัยศิลปะฉีโจวตอนนี้ได้ยังไง

แถมยังมาที่แผนกประพันธ์เพลงด้วย?

หลินเยวียนยังรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

และเมื่อเทียบกับความสงสัยของหลินเยวียนแล้ว นักศึกษาในชั้นเรียนกลับตื่นเต้นกันถ้วนหน้า

โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินอาจารย์กล่าวแนะนำ “กู้ซีเป็นนักศึกษาสาขาเครื่องบรรเลงจากวิทยาลัยศิลปะฉินโจว ขณะเดียวกันก็เป็นนักเปียโนเปี่ยมพรสวรรค์ซึ่งเคยขึ้นเวทีการแสดงเปียโนระดับสูง กู้ซีไม่ได้เป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน เพียงแต่สนใจการประพันธ์เพลง ก็เลยย้ายมาที่วิทยาลัยเรา…”

ไม่มีคำอธิบายโดยละเอียดถึงวิธีการย้ายมาของกู้ซี เพราะปกติแล้วก็มักจะมีคนที่ย้ายมาผ่านช่องทางพิเศษกันทั้งนั้น

อาจารย์เพียงแค่เอ่ยถึงผลงานความสำเร็จของกู้ซีรอบหนึ่ง

และคงไม่มีใครไปตามสืบสาวราวเรื่องหรอก ทุกคนรู้แค่ว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ในเซคจะมีเทพธิดานักเปียโนซึ่งสวยพริ้งเพราเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง!

มีผู้ชายบางคนที่คิดว่าตนโดดเด่นพอดูก็เริ่มแผนการแล้ว

ส่วนผู้หญิง พวกเธอถึงขั้นที่รู้สึกริษยาไม่ออกเสียด้วยซ้ำ

ความริษยาอาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าทุกคนไม่ได้ห่างไกลกันมากถึงขนาดนี้

แต่เมื่อมาเจอกับนักศึกษาระดับตำนานอย่างกู้ซี เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงทำได้เพียงอิจฉาระคนชื่นชม

ฉะนั้นแล้ว

ทันทีที่เลิกเรียน ผู้ชายหลายคนต่างจัดเสื้อผ้าหน้าผม เตรียมตัวเข้าไปสร้างความประทับใจให้กู้ซีแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น ก่อนที่ทุกคนจะเคลื่อนไหว กู้ซีกลับออกตัวนำหน้าไปก้าวหนึ่งแล้ว เธอถึงกับเดินตรงไปหาหลินเยวียน

ชั่วขณะนั้นเอง หัวใจของผู้ชายหลายคนก็พลันแตกเป็นเสี่ยงๆ

ส่วนผู้หญิงกลับเกิดความความรู้สึกว่ามีศัตรูร่วมกันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ทว่าทุกคนก็ไม่ได้ถึงกับตื่นตะลึงกันมากนัก เพราะหลินเยวียนเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากวิทยาลัยศิลปะฉินโจว กู้ซีก็มาจากวิทยาลัยศิลปะฉินโจวเหมือนกัน เธอรู้จักหลินเยวียนก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องไร้เหตุผล

“เพื่อนนักเรียนหลิน!”

ในตอนนี้กู้ซีแลดูประหลาดใจ จ้องมองหลินเยวียนตาไม่กะพริบ เอ่ยว่า “สวัสดี บังเอิญมากเลย นึกไม่ถึงว่านายจะอยู่เซคนี้ด้วย!”

แน่นอนว่าเธอแสร้งทำท่าทางประหลาดใจ

มีแค่สวรรค์ที่รู้ดีว่าราคาที่กู้ซีต้องจ่ายนั้นมากมายแค่ไหน เพียงเพื่อให้ได้ย้ายมาที่วิทยาลัยศิลปะฉีโจว!

เดิมทีกู้ซีสามารถใช้ช่องทางการเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนเพื่อย้ายมาที่วิทยาลัยศิลปะฉีโจวนี้

แต่เพราะในตอนแรกกู้ซีกังวลว่าถ้าตนเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนก็จะไม่ได้เจอหลินเยวียนแล้ว ฉะนั้นจึงปฏิเสธโควตานักศึกษาแลกเปลี่ยนไป

ปรากฏว่าโชคชะตาเล่นตลก กู้ซีก็พบว่าหลังจากที่ตนบอกปัดโควตานักศึกษาแลกเปลี่ยนไปแล้ว หลินเยวียนกลับจะไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน!

ดังนั้นในตอนที่กู้ซีเปลี่ยนใจ และอยากกลับมาใช้โควตานักศึกษาแลกเปลี่ยนเพื่อย้ายมายังวิทยาลัยศิลปะฉีโจว

น่าเสียดายที่เวลานั้นสายเกินไปเสียแล้ว

‘เทอมหน้าผมจะกลับไปเรียนที่ฉินโจวแล้ว…’

‘ผมจะกลับไปเรียนที่ฉินโจวแล้ว…’

‘กลับไปเรียนที่ฉินโจวแล้ว…’

‘ฉินโจวแล้ว…’

น้ำเสียงของกู้ซีสั่นเทิ้ม “ทะ…ทำไมล่ะ…”

หลินเยวียนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของกู้ซีเลย เขายังคงอธิบายอย่างใจเย็น “ฉินโจวกับฉีโจวรวมกันแล้ว ระบบของทั้งสองที่ก็เปลี่ยนตามไปด้วย หลังจากนี้ระบบนักศึกษาแลกเปลี่ยนจะต้องถูกยกเลิก ดังนั้นเทอมหน้านักศึกษาแลกเปลี่ยนทั้งหมดก็ต้องกลับไปเรียนมหาวิทยาลัยเดิม”

กู้ซีรู้สึกว่าสมองของเธอส่งเสียงหวึ่งๆ

เธอถึงขั้นไม่รู้แล้วว่าตนเดินกลับไปยังที่นั่งได้อย่างไร รู้สึกเพียงว่าสติสัมปชัญญะได้หลุดลอยไปแล้ว

ท่ามกลางความมืดมิด ในตอนนั้นเองกู้ซีก็ถึงกับสัมผัสได้ถึงพลังแห่งโชคชะตา

“เพื่อนนักเรียนกู้ซี…”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ผู้ชายหลายคนประชิดเข้ามาพูดโน่นนี่สารพัด แต่กู้ซีฟังไม่ได้ยินเลย จึงฝืนตอบไปว่า “ฉันอยากอยู่เงียบๆ ค่ะ”

“…”

บรรดาผู้ชายที่เข้ามาต่างมองหน้ากัน ก่อนจะแยกย้ายกันเผ่นไป

กู้ซีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นิ้วมือเรียวของนักเปียโนกดพิมพ์ข้อความอย่างสั่นเทา ‘ปีหน้าฉันกลับไปที่วิทยาลัยศิลปะฉินโจวได้ไหม’

‘ไม่ได้!’

อีกฝ่ายพิมพ์ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ‘คนที่ร้องจะเป็นจะตายว่าต้องไปวิทยาลัยศิลปะฉีโจวให้ได้ก็คือเธอ! นี่เพิ่งถึงก็ร้องจะกลับแล้ว สองมหาลัยนี้บ้านเธอเป็นเจ้าของหรือไง เทอมหน้าต้องอยู่ฉีโจวต่อนั่นแหละ!’

กู้ซีได้ยินเสียงหัวใจของตนแตกร้าว

อีกฝ่ายถามซักไซ้ ‘มีเรื่องอะไร’

กู้ซีเค้นแรงพิมพ์กลับไป ‘หัวใจฉันตายแล้ว มีอะไรก็เผากระดาษมา’

……………………………………………

[1]ทุบหม้อข้าวจมเรือ เปรียบเปรยว่าสู้ถึงที่สุด ไม่ถอยหลังกลับ