Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 23

ตอนที่ 23 มังกรมัจฉาเริงระบำ

ไม่มีใครรู้ว่าจ้าวเจวี๋ยใช้เวลาไปนานแค่ไหนว่าจะเข้าใจความหมายของคำพูดที่หลินเยวียนทิ้งไว้ก่อนออกไป ชั่วขณะนั้นทั้งน่าขันทั้งซาบซึ้งใจ

ที่น่าขันก็คือ…

หลินเยวียนฟังเข้าใจจริงๆ เหรอว่าเธอต้องการเพลงระดับไหนกันแน่

ซาบซึ้งใจก็ตรงที่…

หลินเยวียนไม่อยากเห็นเธอกระวนกระวายใจขนาดนี้ ฉะนั้นจึงอยากช่วยเธอสักตั้ง

คร่ำหวอดในวงการมานานหลายปี ทำให้จ้าวเจวี๋ยได้เห็นนิสัยใจคอของคนมามาก จึงรู้ว่าสิ่งใดที่ล้ำค่าอย่างแท้จริง

ไม่ว่าจะเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงหรือไม่ นักแต่งเพลงล้วนมองว่าเพลงของตนเองมีค่าปานลูกในไส้ กลัวว่าชิ้นงานของตนจะถูกคนอื่นมองไม่เห็นค่า

ไหนเลยจะมีคนยกผลงานระดับนี้ให้เป็นของขวัญตอบแทนสำหรับอาหารมื้อง่ายๆ

หลินเยวียนกล้าพูดแบบนี้ แต่จ้าวเจวี๋ยกลับไม่สามารถฟังออกมาเป็นอย่างนั้น

ในตอนนี้จะเป็นหรือไม่เป็นผลงานชิ้นโบว์แดงก็ไม่สำคัญแล้ว

ถึงเพลงนี้ของหลินเยวียนจะไม่ช่วยเธอแล้วอย่างไร?

ลำพังแค่น้ำใจของหลินเยวียน แค่เขาปกป้องเธอแบบนี้ ก็มีค่ามากพอให้เธอเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีแล้ว

รอยยิ้มพลันอบอุ่นขึ้นมา

จ้าวเจวี๋ยเปิดอีเมล สวมหูฟัง เพื่อฟังบทเพลงที่มีชื่อว่า ‘ติดไฟง่ายระเบิดง่าย’

“ฮ่าๆ”

บทเพลงเปิดด้วยเสียงสังเคราะห์คุ้นหู ทำให้จ้าวเจวี๋ยหัวเราะออกมา

ครั้งก่อนหลินเยวียนส่งเพลง ‘ชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์’ ให้ ก็ใช้เสียงสังเคราะห์ที่มีเอกลักษณ์แบบนี้เหมือนกัน

เพลงยาวสามนาทียี่สิบวินาทีบรรเลงจบลงอย่างรวดเร็ว

ทว่าทันทีที่ฟังจบ สีหน้าของจ้าวเจวี๋ยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอเปิดเพลงนี้อีกครั้งโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ยังคงเป็นสามนาทียี่สิบวินาทีดังเดิม แต่ในครั้งนี้ เวลาคล้ายกับว่าจะช้าลงกว่าเดิม

เมื่อฟังเพลงจบ จ้าวเจวี๋ยก็ลุกขึ้นยืน แทบอยากวิ่งตามหลินเยวียนที่วิ่งออกไป

แต่ฝีเท้าพลันชะงัก จู่ๆ เธอก็หยุดลง ก้มหน้ามองอาหารกลางวันที่หลินเยวียนกินไปได้ครึ่งเดียว พึมพำว่า “เธอเรียกมันว่าของขวัญขอบคุณสำหรับมื้ออาหารเหรอ…”

“นี่ เสี่ยวจ้าว คิดอะไรอยู่ ใจลอยเลย”

เหล่าโจวก็มาที่โรงอาหาร มองปราดเดียวก็เห็นจ้าวเจวี๋ยซึ่งสวมหูฟัง สีหน้าแลดูซับซ้อน

“อ๋า”

ทันใดนั้นเหล่าโจวก็นึกบางอย่างออก “ยังเครียดเรื่องจะเซ็นสัญญากับผู้ชนะรายการ ‘สะพรั่ง’ ยังไงอยู่ใช่มั้ย ไม่ต้องกังวลไป เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอหาเพลงมาลองดู แผนกประพันธ์เพลงคนเก่งเต็มไปหมด ต้องมีวิธีบ้างแหละ”

“ฉันว่า ไม่ต้องแล้ว”

จ้าวเจวี๋ยเอียงคอถอดหูฟังออก

เหล่าโจวชะงักไป “ทำไมล่ะ”

จ้าวเจวี๋ยยิ้มบาง “ไว้เดี๋ยวนายก็รู้แล้ว”