Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 247

ตอนที่ 247 ราชาโอสถ (2)

หญิงสาวชะงักไป บอดีการ์ดก็ตกใจจนสะดุ้งโหยงเช่นกัน

ฉากต่อมาไม่มีบทพูดแล้ว มีเพียงตัวเอกซึ่งจ้องมองหญิงสาวซึ่งเป็นตัวแทนด้วยสายตาคาดคั้น

ชั่วขณะนั้น หลูเหว่ยก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

เดี๋ยวนะ…

การ์ตูนแนวอาหาร ทำไมถึงทำให้ตื่นเต้นได้ขนาดนี้กัน?

รู้สึกเหมือนตนกำลังอ่านการ์ตูนแนวต่อสู้อยู่เลย

อีกทั้ง…

ซิ่งผิงเป็นเพียงพ่อครัววัยรุ่นที่พ้ายแพ้ให้พ่อมานับร้อยครั้ง เขาไปมั่นอกมั่นใจมาจากไหนกัน

ตอนนั้น ความสงสัยใคร่รู้และความคาดหวังอันแรงกล้าพลุ่งพล่านในใจของหลูเหว่ย!

ฉากหลังจากนั้น ประหนึ่งเข้าสู่โหมดสูงสุดในทันที

ตัวเอกกำลังทำอาหารง่ายๆ อยู่แท้ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นความเร็วในการหั่นหรือวิธีการจัดการกับวัตถุดิบ ก็ล้วนเผยให้เห็นออร่าของความไม่ยอมจำนน

“เป็นไปได้ยังไง…”

สีหน้าของตัวแทนหญิงเปลี่ยนไป มองไปยังบอดีการ์ดด้วยสายตาเย็นเยียบ “ไหนบอกว่าทำลายเนื้อทั้งหมดไปแล้วไง”

บอดีการ์ดเหงื่อตก “ผมทำลายไปแล้วจริงๆ ครับ…”

หลูเหว่ยขมวดคิ้วมุ่น เขามั่นใจว่าเนื้อทั้งหมดถูกทำลายไปแล้ว ไม่มีเนื้อ จะทำอาหารจานเนื้อออกมาได้อย่างไร

ไม่นาน พล็อตเรื่องก็ทำการอธิบายเรียบร้อยแล้ว

อันที่จริงซิ่งผิงไม่มีเนื้อจริงๆ นั่นแหละ แต่เขาใช้เบค่อนซึ่งเพิ่งซื้อมา ใช้มันฝรั่งเป็นส่วนประกอบหลัก นำมันฝรั่งไปนึ่งให้แห้ง ด้านนอกปรุงรสจนมีรสชาติคล้ายคลึงกับอาหารจานเนื้อมาก!

ตัวเอกไม่ใช่ไก่อ่อนหรอกหรือ?

ไก่อ่อนที่ไม่เคยแข่งชนะพ่อเลย…

แต่เมื่อเอาจริงขึ้นมากลับกลเม็ดแพรวพราว?

ตัวแทนหญิงคล้ายกับสัมผัสได้ถึงความอับอาย “ฉันต้องการอาหารจานเนื้อ อาหารเลิศรสที่เสิร์ฟในภัตตาคารระดับไฮเอนด์เท่านั้น ปรุงออกมาด้วยวิธีประณีต ร้านข้างทางเล็กๆ อย่างนายไม่มีเหตุผลให้เปิดต่อไปด้วยซ้ำ!”

ตึง

อาหารวางลงบนโต๊ะ ซิ่งผิงจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็น “ที่นี่ควรหรือไม่ควรค่าให้เปิดต่อไป ลองชิมดูก่อนแล้วค่อยประเมินครับ”

หญิงสาวไม่พูดอะไร

ทว่าเธอหยิบมีดและส้อมขึ้นมา ตักกินไปหนึ่งคำ

อย่างไรก็ตาม ชั่วขณะที่อาหารเข้าไปในปาก เธอก็แลดูราวกับชะงักไป

ขณะที่ฟันกำลังบดเคี้ยว ความชุ่มฉ่ำของเบค่อนหอมซึ่งผ่านการย่างมาเป็นอย่างดีจนส่งกลิ่นหอมกรุ่นก็ละลายไปทั่วทั้งปาก…

สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนเป็นแปลกชอบกล ราวกับทั้งร่างกำลังพังทลาย

ฉากนี้บรรยายได้อย่างเห็นภาพ

กลิ่นหอมปกคลุมไปทั่วทุกมุมห้อง ประหนึ่งกำลังก่อตัวขึ้นเป็นพายุหมุน

แม้แต่บอดีการ์ดก็ยังอดกลืนน้ำลายไม่ได้

นี่ไม่ใช่เนื้อจริงๆ…

ทว่าทั้งรสชาติและเนื้อสัมผัสกลับเหมือนอาหารจานเนื้อเสียยิ่งกว่าเนื้อจริงๆ!

เมื่อกินอาหารหนึ่งคำนี้เข้าไป รู้สึกราวกับสิ่งที่กินเข้าไปนั้นไม่ใช่อาหาร หากแต่เป็น…

ยาปลุกความปรารถนา

คำอธิบายอาจฟังดูแปลกประหลาดอยู่สักหน่อย

แต่ในความจริงก็คือ…

นี่เป็นยาปลุกความปรารถนาซึ่งทำให้ลูกค้าเคลิบเคลิ้มได้?

นี่มันจิตวิญญาณสือจี่ซะที่ไหนกันล่ะ นี่มันจิตวิญญาณยาปลุกความปรารถนาชัดๆ!

ส่วนตัวเอก…

นี่มันราชาโอสถชัดๆ!

เห็นได้ชัดว่าในฉากเต็มไปด้วยความวาบหวิบชวนขวยเขิน แต่หลูเหว่ยกลับไม่รู้สึกขัดหูขัดตาเลย เมื่อลูกค้ายอมศิโรราบต่ออาหารของตัวเอก เขาก็รู้สึกกระหยิ่มใจขึ้นมาสุดๆ!

เยี่ยมยอด!

ฉากหลังจากนั้น ก็ยิ่งทำให้หลูเหว่ยประหลาดใจ และรู้สึกว่าการ์ตูนแทบยกล้อรถมาทับหน้าเขาแล้ว…

ตัวเอกถึงกับดึงอาหารคืนมา จ้องมองตัวแทนหญิงเขม็ง “ถ้าอยากทานต่อ ก็สาบานมาสิครับ ว่าคุณจะไม่มาหาเรื่องที่นี่อีก”

“ไม่มีวัน!”

ตัวแทนหญิงปฏิเสธ แต่สีหน้ากลับไม่หนักแน่นพอ ใบหน้าแดงระเรื่อ สายตาทอดมองอาหารอย่างไม่เป็นสุข

“ถึงจะน่าเสียดายก็เถอะ…”

ซิ่งผิงยกอาหารขึ้นมา กำลังจะเดินออกไป

ตัวแทนหญิงต่อสู้กับจิตใจของตนอย่างรุนแรง ทันใดนั้นก็โพล่งขึ้นมาขณะร่างกายกำลังบิดเกร็ง “ฉันสาบาน…”

“อ้อ”

ซิ่งผิงชะงักฝีเท้า