Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 27
สรุปบท ตอนที่ 27 เดือดดาล: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
อ่านสรุป ตอนที่ 27 เดือดดาล จาก Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดย Internet
บทที่ ตอนที่ 27 เดือดดาล คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการเงิน Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 27 เดือดดาล
สัปดาห์ต่อมา
ข้อมูลบ็อกซ์ออฟฟิศของภาพยนตร์เรื่อง ‘มังกรมัจฉาเริงระบำ’ ยังคงมีแนวโน้มสูงขึ้นจนน่าดีใจ
และ ‘ปลายักษ์’ ในฐานะเพลงซาวด์แทร็กของภาพยนตร์ ความร้อนแรงก็คุกรุ่นขึ้นไม่หยุด มีผู้คนชื่นชอบมากขึ้นเรื่อยๆ
วิทยาลัยศิลปะฉินโจวในฐานะที่เป็นสถาบันที่เกี่ยวข้อง ย่อมติดตามเพลงนี้ก่อนใครเพื่อน
ในเว็บบอร์ดของวิทยาลัยรวมไปถึงกลุ่มแช็ตทั้งเล็กใหญ่ ก็ถกเถียงเกี่ยวกับเพลงนี้ไม่น้อยเลย
โดยเฉพาะนักศึกษาสาขาการขับร้องในวิทยาลัยซึ่งครั้งนี้ตื่นเต้นเป็นพิเศษ “เห็นหรือยังว่าการขับร้องที่ยอดเยี่ยมมีความสำคัญต่อบทเพลงแค่ไหน ชัดแล้วนะ!”
วิทยาลัยศิลปะฉินโจวเป็นสถาบันศิลปะ
บรรยากาศแวดล้อมด้านในค่อนข้างเฉพาะทาง ฉะนั้นแล้วความสำคัญของการประพันธ์เพลงจะเหนือกว่าการขับร้องเสมอ ก่อนหน้านี้ที่ ‘ชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์’ ดังขึ้นมา ก็มีนักศึกษาส่วนใหญ่คอยส่งเสียงสนับสนุน
‘พ่อเพลงพาปัง!’
‘พ่อเพลงเป็นเดอะแบก!’
‘เอาหมามาอัดเสียงก็ยังปัง!’
ไม่ต้องไว้หน้ารุ่นพี่ซุนเย่าหั่วของเราเลยหรือไง!
แม้ว่านักศึกษาสาขาการขับร้องอ่านโพสต์เหล่านี้แล้วจะโมโหจนตัวสั่น เหงื่อกาฬโซมกายในวันที่อากาศร้อน แต่มือเท้ากลับเย็นเฉียบ
พวกสาขาการประพันธ์เพลงนั่นอวดเก่งเกินไปแล้ว
เมื่อไหร่สาขาการขับร้องของพวกเขาจะได้ลืมตาอ้าปากบ้าง
นึกไม่ถึงว่า โอกาสโต้กลับจะมาถึงเร็วขนาดนี้!
ผลงานของเซี่ยนอวี๋เหมือนกัน แต่ ‘ปลายักษ์’ ในครั้งนี้ไม่ใช่ว่าใครจะร้องก็ได้ เสียงของเจียงขุยเติมเต็มเพลงนี้อย่างไม่ต้องสงสัย และเพราะเหตุนี้ สาขาการขับร้องวิทยาลัยศิลปะฉินโจวก็พลันลิงโลดขึ้นมาทันที!
สาขาการประพันธ์เพลงได้ใจจนเคยชิน
จะปล่อยให้สาขาการขับร้องวางก้ามได้อย่างไร
ไม่นานก็มีโพสต์อีกโขยงหนึ่งออกมาตอบโต้สาขาการขับร้อง
‘พวกเธอรู้จักหรือเปล่าว่าอะไรคือการสั่งผลิตอย่างเป็นทางการ’
‘พวกเธอรู้หรือเปล่าว่าท่อนฮุกเพลงนี้สุดยอดขนาดไหน’
‘พวกเธอรู้หรือเปล่าว่าการทำทำนองเพลงให้สอดคล้องกับพล็อตหนังมันยากขนาดไหน’
‘พวกเธอรู้หรือเปล่าว่าสำหรับพ่อเพลงแล้ว ซาวด์แทร็กจัดอยู่ในประเภทเพลงสั่งทำพิเศษ สไตล์ถูกจำกัดเต็มที่ ก็เหมือนใส่ตรวนข้อเท้าเต้นรำอะแหละ แต่พ่อเพลงก็เขียนเพลงแบบนี้ออกมาได้ทั้งที่มีกรอบจำกัด เห็นชัดๆ ว่าฝีมือเพอร์เฟ็กต์มาก’
‘…’
ทั้งยังมีนักศึกษาสาขาการประพันธ์เพลง ทุ่มเทความรู้มหาวิทยาลัยของตน วิเคราะห์เจาะลึกถึงระดับเทคนิคว่าสรุปแล้วเพลง ‘ปลายักษ์’ นั้นสุดยอดมากขนาดไหน
‘ท่อนเวิร์สของเพลงปลายักษ์ใช้การบรรเลงต่อเนื่องเป็นหลัก แซมด้วยการบรรเลงไม่ต่อเนื่อง ในนั้นใช้การบรรเลงต่อเนื่องยาว ทำให้เกิดแรงกระชาก เมื่อความกว้างของการบรรเลงต่อเนื่องแตะถึงอ็อกเทฟหนึ่งแล้ว ส่วนของเวิร์สนั้นเป็นบันไดเสียงเพนทาโทนิกตามแบบฉบับดีๆ นั่นละ กระชับแต่ไม่ง่าย สุดยอดไปเลย!’
สาขาการขับร้องค่อยๆ ล่าถอยไป
การถกเถียงของสาขาการประพันธ์เพลงทวีคูณความร้อนแรง
‘สิ่งที่ฉันประทับใจที่สุดก็คือนี่ กลวิธีในการเปลี่ยนเมโลดีที่เพลงนี้ใช้หลากหลายมาก หนึ่งในนั้นรวมไปถึงการซ้ำ
แบบเข้มงวดและการซ้ำแบบเปลี่ยนแปลง รวมไปถึงวิธีการยืด สลับ หรือซีเควนซ์ด้วย’
‘ใช่แล้ว’
‘พาร์ทไคลแม็กซ์ของเพลงนี้ มีสัดส่วนของสตักกาโตอย่าง มี-ซอล-โด-ที-มี มี-เร-โด-ลา-โด เร-มี-ลา นอกจากนั้น
แล้วสตักกาโตในเพลงนี้ส่วนใหญ่ยังมีพรีพาราทอรีบีตที่ย้อนกลับด้วย’
การเรียบเรียงเพลงก็เหมือนการแต่งหน้า ประทินโฉมให้เพลงสวยพริ้งเพรา ผู้เรียบเรียงเพลงที่เก่งก็เหมือนกับช่างแต่งหน้าฝีมือดี ทำให้คนที่เดิมทีไม่สวยกลับสวยสะคราญขึ้นมา
แต่…
ไม่ว่าจะเป็นบนโลกหรือว่าบลูสตาร์ สถานะของผู้เรียบเรียงเพลงก็ยังเป็นรองนักประพันธ์เพลงกับการขับร้อง เคยมีคนถามจงซิงหมิงปรมาจารย์ด้านการเรียบเรียงเพลง ว่าเมื่อไหร่ถึงจะโด่งดังขึ้นมาได้ คำตอบของจงซิงหมิงคือ ‘ขึ้นอยู่กับความพยายามของตนเอง’
นัยยะของคำพูดนั้นแสนเจ็บปวด
ทว่าอภิปรายกันไปเสียยกหนึ่ง ก็มีนักศึกษาจากคณะที่ไม่เกี่ยวข้องกับดนตรีซึ่งกำลังมุงดูความคึกคักพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ ‘แต่พวกเธอเถียงกันมาครึ่งค่อนวัน นอกจากขับร้องแล้ว ทั้งเนื้อร้อง ทำนอง รวมไปถึงเรียบเรียงเพลงก็เป็นเซี่ยนอวี๋ทำคนเดียวนะ’
คณะดนตรีทั้งคณะ ‘…’
เพราะฉะนั้นการอภิปรายของทุกคนก็แตกกระเจิงในชั่วพริบตา จุดโฟกัสของทุกคนย้ายไปอยู่ที่ตัวเซี่ยนอวี๋ ‘พ่อเพลงที่โผล่ขึ้นมาใหม่นี่น่าสนใจจริงๆ ทำเนื้อร้องทำนองคนเดียวไม่พอ ยังปล่อยออกมาสองเพลง แถมเรียบเรียงก็ยังไม่ปล่อยให้คนอื่นทำเลย’
‘เรียกว่าเป็นจังหวะของมือทองสินะ?’
‘อีกไม่กี่ปีเซี่ยนอวี๋ได้เป็นมือทองแน่!’
‘เรื่องนี้ยังจะต้องพยากรณ์กันอีกเหรอ’
นักศึกษาสาขาการประพันธ์เพลงรำพึงรำพัน ‘ครั้งก่อนสอบเพลงชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์เสร็จ ฉันนี่สาปส่งเซี่ยนอวี๋เลย แต่พอเพลงใหม่ของเขาออกมา ฉันก็กลับมาอวยเขาอีกรอบ’
‘+1 คอมเมนต์บน’
‘ฉันไม่เหมือนพวกเธอ ครั้งก่อนเห็นพวกเธออวยเซี่ยนอวี๋กัน ฉันกลับกังวลว่าเขาจะเป็นแค่ดอกถานฮวาชั่วข้ามคืน ถึงยังไงใครๆ ก็มีช่วงเวลาที่แรงบันดาลใจระเบิด แต่เพลงปลายักษ์ที่ออกมาใหม่ทำให้เห็นเป็นประจักษ์แล้วว่าระดับของเขาสุดยอดจริงๆ’
‘ใครใช้ให้ฉินโจวเป็นมาตุภูมิแห่งดนตรีล่ะ’
‘วงการเพลงในฉินโจวนี่เต็มไปด้วยคนเก่งจริงๆ!’
ดังนั้น ความรู้สึกเหนือกว่าก็ได้ทบทวีขึ้นจากระดับสาขาการประพันธ์เพลง ไปถึงระดับฉินโจว ไม่ว่าจะเป็นสาขาไหน ก็พลอยรู้สึกว่าตนสุดยอดตามไปด้วย
………………………………………..
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...