Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 306

ตอนที่ 306 เอฟเฟ็กต์อาจารย์เวอร์ชันอัปเกรด

ไม่เพียงหลี่ลี่จื้อที่รู้สึกว่าหลินเยวียนเปลี่ยนไป หลินเยวียนเองก็พบว่าตนคล้ายกับมีบางอย่างเปลี่ยนไป

การเปลี่ยนแปลงโดยละเอียดนั้นเผยโฉมให้เห็นตั้งแต่เมื่อเขาเริ่มบรรยาย ในห้วงสำนึกของเขาปรากฏแนวทางในการสอนซึ่งออกแบบมาเพื่อหลี่ลี่จื้อโดยเฉพาะ

ก่อนหน้านี้ตอนที่หลินเยวียนสอนเซวียเหลียงและเฟิงซั่ว ตนค้นหาแนวทางในการสอนด้วยตนเอง จากนั้นค่อยใช้เอฟเฟ็กต์อาจารย์เสริมประสิทธิภาพ

ไม่มีแนวทางในการสอนอย่างชัดเจนหรอก

ทว่าในยามนี้ เอฟเฟ็กต์อาจารย์ของหลินเยวียนกลับปรากฏหมายเหตุเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งบรรทัด

[สอนตามความถนัดของผู้เรียน! แต่ละคนนั้นแตกต่างกัน! สำหรับนักเรียนแต่ละคน ควรใช้วิธีการสอนที่แตกต่างกัน]

ที่แท้นี่ก็เป็นวิธีใช้เอฟเฟ็กต์อาจารย์ที่ถูกต้องสินะ

ก่อนหน้านี้การใช้งานเอฟเฟ็กต์อาจารย์ออกจะลึกลับอยู่สักหน่อย นั่นก็คือการเพิ่มประสิทธิผลโดยประมาณและเรียบง่าย

ในตอนนี้เอฟเฟ็กต์อาจารย์กลับเพิ่มเทคนิคซึ่งปรับใช้ได้จริงบนพื้นฐานของความลึกลับซับซ้อนนี้

ต้องบอกก่อนว่า บางคนไม่ได้มีเอฟเฟ็กต์อาจารย์ ก็สามารถกลายเป็นอาจารย์ผู้เป็นที่นับหน้าถือตาได้ ก็เพราะพวกเขามีวิธีการสอนที่ดีมากพอ

และในตอนนี้ หลินเยวียนไม่ได้มีเพียงเอฟเฟ็กต์อาจารย์อันลึกล้ำ แต่ยังมีวิธีการสอนที่ระบบมอบให้อีกด้วย

แล้ววิธีการสอนซึ่งเหมาะสมกับหลี่ลี่จื้อคืออะไรน่ะหรือ?

สั้นๆ ง่ายๆ

เข้มงวด ร้ายกาจ!

ต้องมีท่าทีดุดันกว่าปกติ

ตอนที่หลินเยวียนสอนเซวียเหลียงก่อนหน้านี้ ท่าทีของเขาค่อนข้างอ่อนโยน เข้มงวดดุดันอะไรนั่น ไม่ใช่สไตล์ของหลินเยวียนเอาซะเลย

แต่เมื่อได้รับพลังเสริมจากเอฟเฟ็กต์อาจารย์เวอร์ชันอัปเกรด หลินเยวียนก็เข้าใจแล้ว

นักเรียนอย่างหลี่ลี่จื้อ ยิ่งท่าทีในการสอนเข้มงวดดุดันมากเท่าไหร่ ผลลัพธ์ที่ได้จะดียิ่งขึ้นไปเท่านั้น!

นี่เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก ต้องเป็นประสิทธิภาพใหม่ของเอฟเฟ็กต์อาจารย์อย่างแน่นอน เช่นเดียวกับหลังจากที่หลินเยวียนได้รับความสามารถในการเล่นเปียโนแล้ว ในห้วงสำนึกจึงเต็มไปด้วยความรู้ในการเล่นเปียในนับไม่ถ้วน

หลินเยวียนมั่นใจว่า นี่เป็นแนวทางที่ถูกต้อง

ในเมื่อแนวทางถูกต้องแล้ว หลินเยวียนก็ย่อมดำเนินการสอนด้วยวิธีการที่เหมาะสมที่สุด

เพื่อบ่มเพาะลูกศิษย์คนที่สามออกมาได้ดียิ่งขึ้น และทำให้ภารกิจสำเร็จโดยเร็วที่สุด แปลงร่างเป็นอาจารย์ใจร้ายสักหน่อยจะเป็นไร

ภาษิตโบราณบอกไว้เองไม่ใช่หรือ ‘ครูที่เข้มงวดสร้างศิษย์ที่ดี!‘

ดังนั้น หลินเยวียนจึงประยุกต์ใช้สไตล์การสอนซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าหลินยวียนเองก็ไม่เข้าใจ ว่าเพราะเหตุใดวิธีที่เหมาะกับหลี่ลี่จื้อมากที่สุดจึงต้องเป็นวิธีที่สุดโต่งขนาดนี้ด้วย

‘แบบนี้ไม่ได้นะ ทฤษฎีดนตรีเบื้องต้น! ความรู้พื้นฐานระดับมหาวิทยาลัยแค่นี้ลืมแล้ว? ถ้าเป็นการสอบ นี่คือข้อสอบแจกคะแนนเลยนะครับ!’

‘บันไดเสียงสามารถเปลี่ยนได้ คุณรู้จักแค่บันไดเสียงพื้นฐานเจ็ดตัวหรือไง!’

‘คนที่เรียนประพันธ์เพลงเฉพาะทางอย่างคุณ…ทิศทางของคอร์ดธรรมดาเกินไปครับ นักประพันธ์เพลงในบริษัทไปเข้าห้องน้ำแค่แป๊บเดียวก็เขียนทำนองระดับนี้ออกมาได้แล้ว’

‘เปิดหนังสือทำไม มองกระดาน…มองกระดานดำทำไมครับ มองผม…มองผมทำไม หน้าผมมีตัวอักษรหรือไง’

‘ลองหยุดตรงนี้สี่จังหวะ…ไม่ได้ให้คุณร้องเพลง ผมให้คุณเขียน ตอนเรียนอย่าวอกแวกสิครับ’

‘ตรงนี้ผิดอีกแล้ว! เมื่อกี้เตือนคุณไปแล้วไงครับ ยื่นมือออกมา ขอตีครั้งนึง ครั้งนี้ต้องจำให้ได้แล้วนะ’

‘คุณต้องระวังให้ดี หลังจากนี้ทิศทางของคอร์ดต้องเปลี่ยนไป ใจลอยเหรอ? ใจลอยระหว่างเรียน? ยื่นมือออกมาครับ ตรงนี้ต้องจำให้ได้’

‘ห้ามนั่งครับ นั่งแล้วความจำสั้น ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!’

“…”

อันที่จริง แรกเริ่มเดิมทีหลินเยวียนยังสงวนท่าทีอยู่บ้าง เขาไม่นับว่าเป็นครูที่โหดเหี้ยมนัก

ในความทรงจำสมัยเรียนตั้งแต่เด็กจนโต หลินเยวียนเจอแต่ครู่ที่ดุร้ายมาโดยตลอด

ทั้งลงโทษด้วยการสควอต หรือการตีฝ่ามือ ล้วนเป็นเรื่องที่ครูทำกันจนเป็นปกติ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม ต่อให้เป็นครูที่ดุ ก็ยังอ่อนโยนกับหลินเยวียน

ทว่าหลังจากที่หลินเยวียนได้ทดลองเป็นครูที่เข้มงวดเองแล้ว เขาก็พบว่าผลลัพธ์นับว่าใช้ได้จริงๆ การเรียนการสอนดำเนินมาได้เพียงครึ่งชั่วโมง เขาก็เห็นว่าความสามารถด้านการประพันธ์เพลงของหลี่ลี่จื้อเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด…

ผลลัพธ์นับได้ว่าทันตาเห็น!

ดังนั้นหลินเยวียนจึงนำวิธีนี้ไปใช้ในการสอนอย่างสมบูรณ์ เขาสวมบทเป็นอาจารย์ใจร้ายปากจัดอย่างเต็มตัว

แน่นอนว่า การลงโทษทางร่างกายต้องมีเงื่อนไขว่าห้ามทำให้นักเรียนได้รับบาดเจ็บ และห้ามทำร้ายจิตใจของนักเรียน หลินเยวียนพยายามรักษาอยู่ที่ระดับเบา เมื่อมีเอฟเฟ็กต์อาจารย์อยู่ หลินเยวียนรู้สึกว่าเขารับมือกับเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี

“…”

หลี่ลี่จื้อรู้สึกว่าตนได้เปิดประสบการณ์หลายอย่างเป็นครั้งแรกในชีวิต

เธอถูกต่อว่าแล้ว!

เธอถูกทำโทษให้ลุกขึ้นยืน!

เธอถูกตีที่ฝ่ามือ!

และที่น่าแปลกก็คือ เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก นี่เป็นความตื่นเต้นซึ่งเกิดขึ้นลึกๆ ในใจของเธอ!

เมื่อหลินเยวียนหยิบไม้ขนไก่ขึ้นมา และตีลงไปอย่างไม่นับว่าเบาเกินไปนัก ร่างกายของเธอก็ถึงขั้นสั่นสะท้าน สัมผัสได้ถึงความร้อนซึ่งแล่นปลาบไปทั่วทั้งสรรพางค์กายอย่างอธิบายไม่ได้…

และที่น่าแปลกยิ่งไปกว่านั้นก็คือ…

เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เมื่อก่อนตนไม่เข้าใจ เมื่อหลินเยวียนอธิบาย ทุกอย่างก็กระจ่างขึ้นมาในฉับพลัน!

นอกจากนั้น ความกระจ่างในความรู้เช่นนี้เกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน!

ในตอนนั้น หลี่ลี่จื้อถึงตระหนักได้ ว่าเพราะเหตุใดพ่อกับหยางจงหมิงถึงแนะนำให้ตนมาหาอาจารย์

ต้องเข้าใจก่อนว่า

ครอบครัวของหลี่ลี่จื้อ ตั้งแต่เด็กจนโตก็เชิญอาจารย์ระดับสูงมาให้การศึกษาบุตรหลาน ทว่าไม่เคยมีอาจารย์แม้แต่ท่านเดียวที่สามารถถ่ายทอดทฤษฎีดนตรีเบื้องต้นทั้งหมดจนเธอเข้าใจอย่างถ่องแท้ ได้อย่างหลินเยวียนซึ่งอยู่ตรงหน้าคนนี้

ช่างเป็นประสบการณ์ที่วิเศษเหลือเกิน!

อับอาย ตื่นเต้น แปลกใหม่ สั่นสะท้าน

คาบเรียนดำเนินไปได้ครึ่งชั่วโมง หลินเยวียนก็หยุดบรรยาย มองหลี่ลี่จื้อด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง “คุณเป็นนักเรียนที่อ่อนที่สุดเท่าที่ผมเคยสอนมา!”

“ขอโทษค่ะ อาจารย์…”

หลี่ลี่จื้อก้มหน้าด้วยความกระดากอาย ใบหน้าแดงก่ำราวกำลังจะร้องไห้

“วันนี้พอเท่านี้ก่อนครับ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ผมจะให้การบ้านคุณไปทำ พรุ่งนี้จะมาตรวจ”

หลินเยวียนโบกมือ

คาบเรียนจบลงแล้ว?

หลี่ลี่จื้อเศร้าสร้อยราวกับสูญเสียบางอย่างไป

เธอเดินสะโหลสะเหลออกมาจากห้องทำงานของหลินเยวียน รู้สึกราวกับว่าในสมองถูกกรอกความรู้ด้านการประพันธ์เพลงเข้ามานับไม่ถ้วน…

“ศิษย์น้องหญิง!”