Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 319

ตอนที่ 319 ปากง สุนัขยอดกตัญญู

อันที่จริงการลงมือเขียนนั้นง่ายกว่าการปรับแก้เสียอีก

จากความเร็วในการพิมพ์ของหลินเยวียน ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็พิมพ์ฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสสำเร็จ

ทว่าเขาไม่ได้รีบร้อนตีพิมพ์ จึงไม่ได้ส่งต้นฉบับในทันที

ในหนังก็มีหลักการอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

หลักการที่บอกว่าใครลงมือก่อนแพ้!

ในเมื่อเหลิ่งกวงเป็นผู้เสนอคำท้าประชันวรรณกรรม ย่อมต้องรอให้เหลิ่งกวงลงมือก่อน หลังจากนั้นหลินเยวียนจึงค่อยปล่อยฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรส

นี่เรียกว่ากลยุทธ์ป้องกันและโต้กลับ

เป็นเพราะไม่ได้รีบร้อนอะไร จังหวะชีวิตของหลินเยวียนจึงเรียกได้ว่าไม่ช้าไม่เร็ว

เขายังหาเวลาว่างจากการเขียน มากินข้าวกับซุนเย่าหั่วสักมื้อ

สถานที่นัดหมาย ก็คือร้านอาหารใหม่ที่เพิ่งเปิดของซุนเย่าหั่ว

ที่แท้ กิจการร้านหม้อไฟของซุนเย่าหั่วก็เฟื่องฟูขึ้นเรื่อยๆ จนซุนเย่าหั่วเริ่มก้าวเข้าสู่วงการอาหารประเภทอื่นๆ แล้ว

ตัวอย่างเช่นร้านที่เขาเชิญหลินเยวียนมาในวันนี้ ก็คือร้านอาหารฉีซึ่งซุนเย่าหั่วเพิ่งเปิดกิจการ

เมื่อก่อนหลินเยวียนเคยอยู่ที่มณฑลฉี จึงคุ้นเคยกับอาหารฉีเป็นอย่างดี

เพียงแต่หลังกลับมาบ้านเกิดก็ไม่ได้ลิ้มลองรสชาตินี้อีกเลย จะว่าไปก็คิดถึงอยู่เหมือนกัน

ในวันนี้มาที่ร้านของซุนเย่าหั่ว หลินเยวียนมีความสุขมากที่ได้กินอาหารของมณฑลฉีอีกครั้ง

ร้านอาหารของรุ่นพี่ซุนเย่าหั่ว ดูเหมือนนับวันจะมากขึ้นเรื่อยๆ

ที่โต๊ะเดียวกัน ยังมีอีกสามคน ได้แก่เจียงขุย เซวียเหลียง และเฟิงซั่ว

ดังนั้นอาหารมื้อนี้ ควรนับว่าเป็นเจียงขุยและซุนเย่าหั่วร่วมกันเลี้ยงข้าวหลินเยวียนและลูกศิษย์เสียมากกว่า

เพียงแต่ซุนเย่าหั่วเปิดร้านอาหารพอดี จึงเลือกที่นี่เป็นจุดนัดพบและทานอาหารก็เท่านั้น

จุดประสงค์น่ะหรือ แน่นอนว่าเพื่อขอบคุณลูกศิษย์ทั้งสองของหลินเยวียนที่ช่วยเขียนเพลงให้พวกเขา

ห้าคนร่วมรับประทานอาหาร นับว่าคึกคักมากทีเดียว

ทุกคนนับว่าอายุยังไม่มาก ต่างฝ่ายจึงไม่ได้รู้สึกห่างเหิน และเข้ากันได้อย่างรวดเร็ว และสนทนากันได้อย่างสนุกสนาน

“ตอนนี้มีร้านอาหารฉีแล้ว ฉันวางแผนจะเปิดร้านอาหารฉู่ต่อ ตอนนี้ฉิน ฉี ฉู่ผนวกรวมกันแล้ว ทุกคนต่างก็สนใจในรสชาติอาหารของแต่ละท้องที่ ก็มีตลาดใช่ไหมล่ะ ต่อไปการแลกเปลี่ยนก็จะมีบ่อยขึ้น ฉันว่าร้านอาหารที่รสชาติแตกต่างกัน จะดึงดูดลูกค้าได้มากกว่า”

ซุนเย่าหั่วคุยโม้เกี่ยวกับภาพรวมของธุรกิจอาหาร

หลินเยวียนไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาก้มหน้าก้มตาลิ้มลองอาหารที่ตนสนใจไม่หยุดหย่อน

ทันใดนั้นเอง หลินเยวียนก็สะบัดมือ

ขณะที่กำลังกินกุ้งมังกรตัวโต มือของเขาก็ไปถูกกรีกุ้งมังกรแทงเข้า จนเลือดไหลซึมออกมา

“เป็นอะไรไหม”

ซุนเย่าหั่ววิตกกังวลขึ้นมา หยัดกายลุกพรวดขึ้นทันที “ไปโรงพยาบาลไหม”

เซวียเหลียงและเฟิงซั่วอึ้งไป

ไม่ใช่เพราะหลินเยวียนบาดเจ็บ แต่เป็นเพราะคำพูดของซุนเย่าหั่ว

แค่นี้ต้องไปโรงพยาบาลด้วยหรือ?

ไปให้หมอแปะพลาสเตอร์ยาให้หรือไง?

น่ากลัวว่าหมอคงพูดอย่างกระวนกระวายว่า ‘โชคดีนะครับเนี่ยที่พามาโรงพยาบาลได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นแผลคงไม่หายแน่’ ?

มีเพียงเจียงขุยที่ไม่ได้รู้สึกอะไร

ที่เป็นสไตล์ของซุนเย่าหั่ว

แน่นอนว่าหลินเยวียนไม่ได้บอบบางถึงขั้นที่ต้องถูกหามส่งโรงพยาบาล หลังจากที่บอกไปแล้วว่าไม่จำเป็น ดูดนิ้วที่บาดเจ็บอีกครั้ง จากนั้นก็ลงมือจัดการกับกุ้งมังกรตัวสีแดงฉ่ำข้างหน้าต่อไป

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”…

ซุนเย่าหั่วผ่อนลมหายใจ เอ่ยอย่างสะท้อนใจ “รุ่นน้องแข็งแกร่งสุดๆ!!”

ขะ…แข็งแกร่ง?

ครั้งนี้ไม่เพียงเซวียเหลียงและเฟิงซั่วที่อึ้งไป แม้แต่เจียงขุยก็ต้องยอมซูฮก

คือว่า

นิ้วเป็นแผลเล็กกระจิด ต้องใช้คำว่าแข็งแกร่งเชียว? ฉันว่านายก็ประจบเกินไป

……

นี่เป็นเพียงช่วงเวลาเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตของเขา

ในระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ หลินเยวียนก็เขียนเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสเสร็จเรียบร้อย แต่เมื่อคิดว่าเหลิ่งกวงยังไม่ได้ลงมือ หลินเยวียนจึงไม่ได้รีบร้อนปล่อยผลงาน

ศัตรูไม่ลงมือ ฉันก็ไม่ลงมือ

ทีนี้ก็ต้องหาอะไรทำสักอย่างสินะ?

คงจะเป็นเพราะช่วงนี้หลินเยวียนมีเวลาว่างมากเหลือเกิน ถึงขั้นที่อยากหาภาระสักอย่างให้ตัวเอง จากนั้นเขาก็นึกเรื่องการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องใหม่ออก

นี่คงจะเป็นช่วงเวลาที่นักเขียนบทสามารถแสดงความสามารถได้ เพียงแต่ระบบออกจะมีแผนชั่วร้ายไปสักหน่อย

ทำให้คนขำกลิ้ง จากนั้นก็ทำให้ร้องไห้

ใช่แล้ว

หากถามว่าภาพยนตร์เรื่องใดสามารถทำให้ผู้ชมร้องไห้ได้เมื่อดูจบ เห็นทีปากง สุนัขยอดกตัญญูจะต้องติดอันดับอย่างแน่นอน!

ต่อให้เป็นคนที่ไม่เคยดูภาพยนตร์เรื่องนี้ ย่อมต้องเคยได้ยินมาบ้างว่าปากง สุนัขยอดกตัญญูนั้นเรียกน้ำตาได้ดีแค่ไหน!

“ผลิตเลยแล้วกัน”

หลินเยวียนตัดสินใจไม่ต่อรองราคาแล้ว

น้ำเสียงของระบบยังคงเรียบเฉย “บทภาพยนตร์เรื่องปากง สุนัขยอดกตัญญูผลิตสำเร็จแล้ว”

เรื่องนี้มีสองเวอร์ชัน

เวอร์ชันของแดนปลาดิบมาก่อน เพราะบทของภาพยนตร์เรื่องนี้ สร้างจากเรื่องจริงซึ่งเกิดขึ้นในแดนปลาดิบ ได้รับคำวิจารณ์ที่ดีทีเดียว

เวอร์ชันของแดนมะกันหลังจากนั้นก็ได้รับคำวิจารณ์ที่ไม่เลวเช่นกัน

บทที่หลินเยวียนสั่งผลิตนี้ ค่อนไปทางเวอร์ชันของแดนมะกันมากกว่า

คงจะเป็นเพราะเวอร์ชันของแดนมะกันนั้นมีมนุษยธรรมมากกว่า

ตัวอย่างเช่น ในเวอร์ชันแดนมะกัน คนไม่ได้เก็บสุนัขมาเลี้ยง หากแต่โชคชะตานำพามาพบกัน

เรื่องการพบกันนี้ เวอร์ชันของแดนปลาดิบยังขาดหายไป

หรือยกตัวอย่างเช่น เวอร์ชันแดนปลาดิบย้ำอยู่หลายครั้งหลายหนว่าปากงเป็นพันธุ์แท้

ทว่าเวอร์ชันแดนมะกันบอกเพียงครั้งเดียวว่าเป็นสุนัขพันธุ์ใด แถมยังไม่ได้เอ่ยถึงว่าเป็นพันธุ์แท้หรือไม่

ทำให้รู้สึกว่าในเวอร์ชันญี่ปุ่น ปากงได้รับการเลี้ยงดูเพราะเป็นสุนัขพันธุ์แท้ และสูงส่ง

ทว่าเวอร์ชันอเมริกานั้นไม่ได้สนใจที่มาที่ไป จุดนี้นับว่าทำได้ดี

ทั้งสองเวอร์ชัน มีรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่แตกต่างกันมาก

หากจะให้อธิบาย คงจะบอกได้ว่าเวอร์ชันแดนปลาดิบถ่ายทำได้สมจริงกว่า ส่วนเวอร์ชันจากแดนลุงแซมนั้นเหมือนกับนิทานเสียมากกว่า

ผู้คนน่าจะชอบนิทานมากกว่า ต่อให้นิทานเรื่องนี้จะถูกลิขิตมาให้เศร้าโศกก็ตาม

……………………………………………………..

[1] ปากง สุนัขยอดกตัญญู หรือที่รู้จักกันฮาจิโกะ สุนัขยอดกตัญญู ภาพยนตร์ซึ่งสร้างจากเรื่องจริงของสุนัขและเจ้าของ ต้นฉบับของประเทศญี่ปุ่นใช้ชื่อว่าฮาจิโกะ สุนัขยอดกตัญญู (Hachiko Monogatari) และภายหลังจึงมีเวอร์ชันจากสหรัฐอเมริกา ใช้ชื่อว่าฮาจิ…หัวใจพูดได้ (Hachi A Dog’s Tale)