Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 327

ตอนที่ 327 ผลงานสุดคลาสสิกที่ไม่ควรพลาด

ที่คลังหนังสือซิลเวอร์บลูไม่ได้ปล่อยเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสออกไปทันที ทว่ารอให้ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วจึงปล่อยผลงานขึ้นสังเวียนนั้นมีเหตุผล

ก่อนที่จะอธิบายเหตุผลสองประการนี้ จำเป็นต้องเอ่ยถึงประสบการณ์ของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูหลังจากที่ได้รับเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสมาเมื่อวานนี้

อัศจรรย์!

เยี่ยมยอด!

สะเทือนวงการ!

หัวหน้าบรรณาธิการเฉาเต๋อจื้อซึ่งเป็นผู้ที่อ่านฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสจบเป็นคนแรกของสำนักพิมพ์ เขาถึงกับร้องอุทานดังลั่นห้องทำงาน เมื่อเขาอ่านจนถึงตอนจบของนิยาย

“สุดยอด!”

ในเวลานั้น เสียงของเฉาเต๋อจื้อดังไปทั่วทั้งแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน พลอยให้บรรณาธิการหลายคนสะดุ้งโหยง

ไม่เพียงแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน

อันที่จริง แม้แต่แผนกนิตยสารซึ่งอยู่ถัดไปยังได้ยินเสียงร้อง และพูดคุยกันถึงเรื่องนี้

“เต๋อจื้อดูบอลอีกแล้วเหรอ”

“ช่วงนี้ไม่มีการแข่งขันอะไรนี่”

“งั้นเขาดีใจอะไรขนาดนั้น”

“…”

แผนกนิตยสารซึ่งอยู่ถัดไปพูดคุยกันอยู่สักพัก

ดูเหมือนว่าแผนกใกล้เคียงก็ตกใจกับเสียงร้องของเฉาเต๋อจื้อจริงๆ

ทุกคนจำได้ว่าครั้งก่อนที่เฉาเต๋อจื้อร้องลั่นแบบนี้ ก็เพราะแอบดูการแข่งขันกีฬาระหว่างทำงาน ปรากฏว่าทีมที่ตนเชียร์ดันได้แชมป์เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

ผลคือครั้งนั้นเฉาเต๋อจื้อถูกหักเงินโบนัสไปหนึ่งพันหยวน

ถึงแม้จะเป็นเพราะแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนเติบโตได้ไม่ดีนัก ที่ผ่านมาเฉาเต๋อจื้อจึงไม่ได้รับโบนัสอะไรมากมายอยู่แล้ว

เพียงแต่นั่นทำให้หัวหน้าบรรณาธิการซึ่งกระเป๋าแฟบที่สุดในบริษัทยิ่งอัตคัดลงไปอีก

ครั้งนี้ไม่มีผู้บริหารคนไหนบังเอิญผ่านมาพอดี เฉาเต๋อจื้อจึงรอดตัวไป

อย่างน้อยช่วงเช้าวานนี้ ก็มีหลายคนคิดเช่นนั้น

อย่างไรก็ดี ในช่วงบ่ายวานนี้ แผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนคล้ายว่าจะติดเชื้อจากเฉาเต๋อจื้อแล้ว เพราะพวกเขาส่งเสียงร้องประหนึ่งคลุ้มคลั่ง เสียงที่ดังขึ้นในครั้งนี้ดังลั่นไปทั่วทั้งบริษัท

พลอยให้หลายแผนกตกใจไปตามๆ กัน

จะอธิบายว่ายังไงดีล่ะ

เหมือนกับสมัยยังเป็นนักเรียน คุณนั่งเรียนกันอยู่ดีๆ จู่ๆ ชั้นเรียนข้างๆ ก็ส่งเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง พานให้คุณนึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้าง

เกิดอะไรขึ้น

หรือว่าครูชั้นเรียนข้างๆ ล้มป่วยกันหมด

จนเหลือแต่ครูพละที่ร่างกายแข็งแรงพอจะมาเข้าสอนหรือไง?

สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย

ถึงได้ตื่นเต้นจนอาการหนักขนาดนี้?

ทำไมฉันถึงได้อิจฉาล่ะ

ถึงยังไงเหล่าบรรณาธิการในแผนกนิตยสารก็อยากรู้อยากเห็นถึงระดับนี้แล้ว

มีบรรณาธิการแผนกนิตยสารบางคน ถือโอกาสในช่วงพัก ลอบย่องไปสอบถามสถานการณ์

“ปีนี้แผนกเรามีหวังแล้ว!”

บรรณาธิการแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนอธิบายอย่างตื่นเต้นถึงสาเหตุที่โหวกเหวกโวยวายด้วยความตื่นเต้น ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อ

“ปรมาจารย์ท่านไหนฉุดขึ้นไปล่ะ”

เป็นบรรณาธิการเหมือนกัน ย่อมรู้ว่าเมื่อสักแผนกหนึ่งมีหวังในการทำผลงาน โดยมากมักจะเป็นเพราะนักเขียนสักท่านหนึ่งของแผนกนั้นปล่อยผลงานระดับเทพออกมา

ในอุตสาหกรรมนิยาย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผลงานระดับเทพสักชิ้นจะหล่อเลี้ยงคนทั้งแผนกได้

“แผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนยังมีปรมาจารย์คนอื่นอีกหรือไง”

บรรณาธิการของแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนเอ่ยอย่างหนักแน่น “ก็ฉู่ขวงไง! งานชิ้นใหม่ของเขา…เฮ้อ นายไม่ค่อยรู้เรื่องนิยายสืบสวนสอบสวน ฉันจะอธิบายให้นายฟังแบบนี้ก็แล้วกัน งานชิ้นใหม่ของฉู่ขวงน่ะ ระดับเทพ!”

“…”

บรรณาธิการแผนกนิตยสารงงงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็พลันรู้สึกอิจฉาขึ้นมา

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงเหตุผลโดยละเอียดก็แล้วกัน

กลับมาพูดถึงเหตุผลสองประการที่ต้องรอหนึ่งสัปดาห์ให้หลังถึงค่อยวางแผงนิยาย

เหตุผลประการแรก

เฉาเต๋อจื้อต้องการหาปรมาจารย์แนวสืบสวนสอบสวนสักท่านหนึ่ง มาเขียนคำนิยมให้เรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรส เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ในการโปรโมต