Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 35

ตอนที่ 35

รายรับเดือนที่แล้วของหลินเยวียนรวมทั้งสิ้นราวเจ็ดแสนหยวน

เดิมทีก็ควรได้มากกว่านี้อีกสักหน่อย ถึงอย่างไรนอกจากค่าคอมมิชชันแล้ว ตอนนี้หลินเยวียนก็มีสองเพลงที่ต้องได้รับส่วนแบ่งรวมกัน

หลังจากปล่อยเพลงออกไปได้สองเดือน แม้ว่าจะไม่มีโบนัสจากชาร์ตดาวรุ่ง รายได้ที่เพลงชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์นำพามาให้เขาก็ยังไม่น้อย

ตอนนี้ยอดดาวน์โหลดของเพลงนี้แตะถึงเจ็ดแสนเป็นที่เรียบร้อย จะทะลุหนึ่งล้านในเวลาไม่กี่เดือนย่อมไม่ใช่ปัญหา

และยังมีเพลงปลายักษ์ ที่เพิ่งปล่อยออกไปเมื่อกลางเดือนอีก

แต่ยิ่งได้เงินมากก็ยิ่งถูกหักภาษีมาก ภาษีไม่กี่หมื่นหยวนกับภาษีที่ต้องจ่ายจากรายรับไม่กี่แสนหยวนนั้นเป็นคนละเรื่องกัน

ยังดีที่เงินเจ็ดแสนนั้นมากพอที่จะคลี่คลายความลำบากที่กำลังเผชิญอยู่ในปัจจุบันได้

เวลาสามทุ่มครึ่ง

หลินเยวียนโทรหาพี่สาว

พี่สาวของหลินเยวียนชื่อว่าหลินเซวียน เพิ่งเรียนจบได้ไม่นาน ตอนนี้ยังเป็นเด็กฝึกงานของบริษัท ดังนั้นโดยทั่วไปเวลาเลิกงานจึงค่อนข้างดึก

“ฮัลโหล เสี่ยวเยวียน”

เมื่อต่อสายติด เสียงของหลินเซวียนพี่สาวทั้งแหบพร่าทั้งอ่อนล้า “พี่เพิ่งเลิกงานแล้วกลับถึงบ้านน่ะ”

หลินเยวียนพูดว่า “งั้นพี่ไปกินข้าวก่อนก็ได้”

หลินเซวียนหัวเราะ “กำลังต้มน้ำอยู่ เดี๋ยวกินบะหมี่ก็ได้แล้ว ไม่กี่วันก่อนแม่บอกพี่ว่าเธอมีเซอร์ไพรส์จะบอกพี่เหรอ”

ดูท่าแม่จะยังไม่ได้พูดอะไร

หลินเยวียนเรียบเรียงคำพูดครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “พี่รู้จักเซี่ยนอวี๋มั้ย”

“เซี่ยนอวี๋?”

หลินเซวียนชะงักไปชั่วขณะ “รู้จัก พี่ฟังเพลงบ่อย เขาเขียนเพลงดีมาก ทำไม เธอรู้จักเขาเหรอ”

หลินเยวียนพูด “ผมคือเซี่ยนอวี๋”

หลินเซวียนพึมพำโดยไม่รู้ตัว “เธอคืออะไรอวี๋นะ”

“เซี่ยนอวี๋”

“เซี่ยนอะไรนะ”

“เซี่ยนอวี๋”

“ดะเดี๋ยว…เดี๋ยวๆ…พี่ขอตั้งสติก่อน” หลินเซวียนเป็นวัยรุ่น ความสามารถในการยอมรับนั้นดีกว่าแม่เล็กน้อย แต่อยู่ๆ ได้ยินข้อมูลเช่นนี้ก็ชะงักกันไปเหมือนกัน

ผ่านไปนานโขกว่าหลินเซวียนจะตั้งสติได้ “เซี่ยน…อวี๋?”

หลินเยวียนตอบ “อืม”

“เซี่ยนอวี๋!”

“อืมๆ ”

“เซี่ยนอวี๋!?”

น้ำเสียงของพี่สาวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่คนนิ่งๆ อย่างหลินเยวียนฟังแล้วก็แทบพลอยตกใจไปด้วย “ใช่ เซี่ยนอวี๋คือผม ผมก็คือเซี่ยนอวี๋…แต่ว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือผมจะซื้อโทรศัพท์ให้พี่”

“เธอใจร้ายจริงๆ เลย!”

หลินเซวียนโมโหขึ้นมาทันที “ซื้อแค่โทรศัพท์? เมื่อก่อนพี่ดีกับเธอขนาดไหน เมื่อก่อนไม่ต้องพูดถึง ทั้งเสื้อผ้ารองเท้าตอนเธอเข้าเรียน ก็เป็นพี่ที่ใช้เงินค่าฝึกงานทั้งเดือนจ่ายไปจนหมด!”

หลินเยวียนหลุดหัวเราะ “พี่จะเอาเท่าไหร่ล่ะ”

ความสัมพันธ์ของเขากับพี่สาวและน้องสาวแน่นแฟ้นมาก ไม่เคยรู้สึกห่างเหินกัน ถึงขั้นที่เขาเองก็ยังชอบวิธีการพูดคุยกันแบบนี้

“ต้องอย่างนี้สิ”

พี่สาวพูดอย่างเย็นชา “อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ นักแต่งเพลงรายได้ดี แถมเพลงของเธอก็ดังขนาดนั้น แค่ซื้อโทรศัพท์ไม่พอหรอก ต้องแถมเงินอีกสักห้าพันหยวนถึงจะได้ พี่ต้องจ่ายค่าเช่าห้องอีก เอางี้ เหมารวมเลย หมื่นหยวนก็แล้วกัน!”

หลินเยวียนตอบ “โอนให้พี่แล้ว”

หลินเซวียนยิ้มเอ่ย “โอเค พี่ดูก่อนนะ…”

ปลายสายพลันเงียบเสียงไป

“แน่นอนอยู่แล้วละ!”

หลินเซวียนเอ่ยอย่างได้ใจ “มีเงินแสนหยวนแล้วจะไม่ให้กินเยอะขึ้นได้เหรอ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พี่จะเติมไส้กรอกแฮมอีกสองแท่งลงไปในบะหมี่!

หลินเยวียน “…”

พี่สาวเป็นคนแบบนี้ สมแล้วที่แซ่หลิน

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักพักก่อนจะวางสาย

หลินเยวียนดูเงินในบัญชี ยังมีเงินเหลืออีกประมาณหกแสน เขาโอนเงินให้แม่ห้าแสนห้าหมื่นหยวนทันทีโดยแทบจะไม่ต้องคิด แล้วจึงส่งข้อความไปว่า

‘จ่ายหนี้ได้แล้ว’

ครอบครัวมีหนี้สินทั้งหมดห้าแสนกว่าหยวน ครั้งเดียวก็สามารถจ่ายหนี้ได้หมดแล้ว

แม่โทรกลับมาทันทีที่แตะมือถือ เธอกล่าวด้วยความตื่นอกตกใจ “เดือนนี้ลูกได้เงินมากขนาดนี้เลย?”

“โชคดีน่ะครับ รับงานหนึ่งมาพอดี”

หลินเยวียนจึงอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวบรัด

แม่วางสายโทรศัพท์ไป จากนั้นก็ส่งข้อความเสียงกลับมา “สัญญาณไม่ค่อยดี เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะไปจ่ายหนี้นะ”

หลินเยวียนส่งอีโมจิหน้ายิ้มกลับไป

เขารู้เหตุผลที่แม่วางสาย ร้อยทั้งร้อยก็เพราะแม่อยากร้องไห้ และไม่อยากให้ลูกได้ยิน จึงเลือกปลีกตัวออกมาก่อน แต่เขาก็แค่ไม่ได้พูดออกไปให้แม่ฟังเท่านั้นเอง

เมื่อสะสางเรื่องนี้แล้ว

เขาก็นอนแผ่อยู่ในสนามกีฬาของวิทยาลัย เหม่อมองท้องฟ้าประกายแสงดาว ในใจเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นสงบนิ่ง เป็นความรู้สึกมั่นคงที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

เขานึกถึงวันที่ทะลุมิติเข้ามา เขาก็นอนมองท้องฟ้าเช่นนี้เหมือนกัน

แต่ว่าในตอนนั้นมีทั้งเรื่องความเป็นความตาย มีทั้งความกดดันจากปัญหาของครอบครัว ไร้ซึ่งความรู้สึกสบายใจและอิ่มเอมแม้แต่ชั่วขณะเดียว

การได้มีชีวิตอยู่นี่ดีจริงๆ

……………………………………………..