Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 357

ตอนที่ 357 ปล่อยเพลง

“ซุนเย่าหั่วอัดเพลงกับอาจารย์เซี่ยนอวี๋อีกแล้วเหรอ”

“อยู่ที่สตูดิโอหนึ่งนี่เอง ผมเห็นพวกเขาเดินไป”

“ชั้นอื่นๆ อย่างน้อยก็ต้องผลิตนักร้องแถวหน้าได้แล้วหนึ่งคน มีแค่แผนกประพันธ์เพลงชั้นเก้านี่แหละที่ยังไม่ได้นักร้องแถวหน้าแม้แต่คนเดียว แต่เซี่ยนอวี๋ก็ยังไม่รีบ ยังเสียเวลากับซุนเย่าหั่วอยู่อีกนั่นแหละ”

“ใครจะไปรู้ว่าเซี่ยนอวี๋คิดอะไร ตั้งใจปั้นเจียงขุยไปก็ได้แล้ว เจียงขุยอยู่ใกล้กับการเป็นนักร้องแนวหน้ามากแล้ว”

“…”

บริษัทใหญ่อย่างสตาร์ไลท์ มากคนมากความ เรื่องซุบซิบนินทาลับหลังนับว่าคึกคักมากทีเดียว

โดยเฉพาะแต่ละชั้นของแผนกประพันธ์เพลง ซึ่งช่วงนี้พวกเขาล้วนเพียรพยายามอย่างหนักเพื่อภารกิจปั้นนักร้องแถวหน้าที่บริษัทมอบหมายให้ตั้งแต่ช่วงต้นปี ก็ย่อมติดตามสถานการณ์ผลงานของชั้นเก้า

การติดต่อสื่อสารของแต่ละชั้นนั้นไม่ได้ปิดกั้น

ทุกคนต่างรู้ว่า ระดับความสำเร็จของผลงานของชั้นเก้านั้นแย่ที่สุด

เมื่อเห็นว่าเวลาของปีนี้เหลืออยู่เพียงไม่กี่เดือนสุดท้ายแล้ว แผนกประพันธ์เพลงชั้นอื่นๆ ต่างก็คาดเดาไปต่างๆ นานา ว่าสุดท้ายแล้วเซี่ยนอวี๋จะสามารถปั้นนักร้องแถวหน้าก่อนสิ้นปีนี้ได้หรือไม่

“ดูจากสถานการณ์แล้ว ปีนี้ชั้นเก้าคงปั้นนักร้องแถวหน้าไม่ได้เลยสักคน”

“ถ้าในไม่กี่เดือนสุดท้าย เซี่ยนอวี๋ปล่อยซุนเย่าหั่ว แล้วเลือกปั้นเจียงขุย ฉันว่ายังพอมีความหวัง”

“เดือนกันยาถึงเดือนธันวา ทั้งหมดสี่เดือน ในนั้นยังรวมไปถึงกลุ่มแห่งความตายในเดือนธันวาอีก ผมว่ายาก”

“ประเด็นคือ ตอนนี้บนชาร์ตเพลงใหม่ ไม่ใช่แค่บริษัทอื่นๆ พยายามออกแรง ยังมีการแข่งขันภายในบริษัทอีก ถึงอย่างไรแต่ละชั้นก็สู้กันเต็มที่”

“…”

และขณะที่ในบริษัทกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น

ในห้องพักผ่อนของศิลปินสตาร์ไลท์

จ้าวอิ๋งเก้อเบ้ปาก “ถ้าตอนนั้นอาจารย์เซี่ยนอวี๋เลือกฉันไปที่ชั้นเก้าก็สิ้นเรื่อง ทำเอาตอนนี้สถานการณ์เลยเถิดไปจนรับมือไม่ไหวแล้ว”

ผู้ช่วยแอบหัวเราะ “อาจารย์เซี่ยนอวี๋น่าจะกำลังเสียดายที่ตอนนั้นไม่เลือกคุณ”

เดิมทีจ้าวอิ๋งเก้อเป็นหนึ่งในนักร้องที่ได้รับความสนใจมากที่สุดของบริษัท การได้เป็นนักร้องแถวหน้านั้นแน่เสียยิ่งกว่าแช่แป้ง

เมื่อมีแรงผลักดันจากแผนกประพันธ์เพลงชั้นสิบ เรื่องก็ยิ่งง่ายดายขึ้น ตอนนี้จ้าวอิ๋งเก้อกลายเป็นนักร้องแถวหน้าอย่างสมศักดิ์ศรี

“เขาจะเสียดายไหมนะ?”

จู่ๆ จ้าวอิ๋งเก้อก็นึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย “ตอนนี้อาจารย์เซี่ยนอวี๋คงจะเห็นฉันอยู่ในสายตาแล้วสินะ ถ้าปีหน้าฉันขอเพลงจากเขา เขาจะตอบตกลงไหม?”

ผู้ช่วย “…”

คุณพยายามมากขนาดนี้ก็เพื่อทำให้อยู่ในสายตาเซี่ยนอวี๋เนี่ยนะ

“มีอะไร”

จ้าวอิ๋งเก้อมองไปทางผู้ช่วย

ผู้ช่วยกล่าวกลั้วหัวเราะ “ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่กำลังคิดว่า ทางชั้นเก้าคงกดดันมากทีเดียว”

“หึ”

จ้าวอิ๋งเก้อมั่นเต็มเปี่ยม “ถ้าตอนนั้นเขาเลือกฉัน ฉันก็ช่วยเขาทำภารกิจสำเร็จไปง่ายๆ แล้ว หลังจากนี้บริษัทมีแผนสร้างราชาราชินีเพลงอีก ครั้งหน้าเขาจะต้องเลือกฉันแน่!”

ผู้ช่วยงุนงง “ทำไมต้องเป็นเซี่ยนอวี๋ล่ะคะ แผนกประพันธ์เพลงชั้นสิบไม่ดีเหรอ”

จ้าวอิ๋งเก้อส่งเสียงขึ้นจมูก “แน่นอนว่าชั้นสิบก็ดี แต่ฉันชอบอาจารย์เซี่ยนอวี๋ที่สุดไง ฉันชอบความรู้สึกเวลาได้รับความสนใจจากเขา ฉันอยากร้องเพลงที่เขาเขียน”

ผู้ช่วยคลี่ยิ้ม “ทำไมคุณถึงชอบทำให้คนอื่นเข้าใจผิดล่ะคะ คงไม่ใช่เพราะคุณสนใจอาจารย์เซี่ยนอวี๋หรอกใช่ไหม”

“ไม่ๆๆ ไม่ได้เข้าใจผิด ฉันสนใจเขาจริงๆ” ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

จ้าวอิ๋งเก้อมองผู้ช่วยด้วยสายตาแปลกพิลึก “หรือว่าเธอไม่สนใจเซี่ยนอวี๋”

ผู้ช่วยชะงักไป “ถ้าคุณพูดแบบนี้ ผู้หญิงในบริษัท ยังไม่ต้องสนใจว่าพวกเขาโสดไหม จะมีสักกี่คนที่กล้าบอกว่าไม่อยากได้อาจารย์เซี่ยนอวี๋ แต่ปัญหาคือคนเขาชอบเราหรือเปล่า”

จ้าวอิ๋งเก้อกัดริมฝีปาก “เรื่องแบบนี้ ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ไง”

……

หลินเยวียนไม่ได้ส่วงรู้ถึงความคิดของจ้าวอิ๋งเก้อ

แน่นอนว่าต่อให้รู้ เขาก็คงไม่ได้ใส่ใจ

เรื่องบางเรื่อง เมื่อมีประสบการณ์มากขึ้นย่อมเคยชินขึ้นมา

ส่วนการอัดเพลงสิบปีและช่วงโพสต์โพรดักชันใช้เวลามากสักหน่อย

ครั้นเพลงนี้เสร็จสมบูรณ์ เวลาก็ล่วงเลยมาถึงช่วงปลายเดือนแล้ว

และเนื่องจากช่วงเวลาในการผลิตนั้นเร่งรีบกว่าปกติ บริษัทจึงไม่โปรโมตมากมายนัก เพลงนี้จึงถูกปล่อยออกสู่โลกออนไลน์อย่างเงียบเชียบในเที่ยงคืนแรกของเดือนกันยายน

เปลือกตาของจ้าวอิ๋งเก้อที่ปิดสนิทลืมขึ้นทันใด ส่วนลึกของดวงตาฉายแววประหลาดใจ

เสียงเพลงดังอย่างต่อเนื่อง ยังคงเป็นท่วงทำนองของท่อนเวิร์สอันเนิบช้า

“หากพรุ่งนี้ไม่มีสิ่งใดที่ต้องการ จับมือกันเหมือนออกเดินทาง มีบานประตูนับหมื่นพัน สุดท้ายคงมีสักคนจากไป”

ท่ามกลางความสับสน จ้าวอิ๋งเก้อคล้ายกับเห็นชายหญิงสองคนซึ่งเข้ากันไม่ได้ ยืนอยู่บนถนนกว้างไร้ที่สิ้นสุด

แสงสลัวจากไฟริมทางชวนเปล่าเปลี่ยว ส่องสะท้อนให้เงาของพวกเขาทอดยาว

“ในเมื่ออ้อมกอดไม่อาจรั้งไว้ ทำไมตอนจากกันเราถึงไม่ ตักตวงความสุข ร้องไห้ด้วยกัน…”

ทั้งสองคนไม่อยากแยกจากกัน แต่ก็ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้

แต่บางสิ่งแหลกสลายไปแล้ว จึงเหมือนกับสายลมยามเย็นที่พัดมาโดยไม่ทันตั้งตัว

พวกเขาแยกจากกัน

ผู้ชายไปทางซ้าย ผู้หญิงไปทางขวา ไม่มีใครหันหลังกลับมา

ทันใดนั้นเสียงเพลงก็ดังขึ้นเป็นขั้นบันได เสียงเพลงซึ่งดังกังวานในโสตประสาทระคนไปด้วยความอ่อนโยนอันโหดร้าย

“สิบปีที่ผ่าน ฉันไม่รู้จักเธอ เธอไม่ใช่ของฉัน เราสองคนไม่ต่างกัน เคียงข้างคนแปลกหน้าเฉกเช่นทุกวัน ค่อยๆ เดินผ่านมุมถนนที่คุ้นเคย สิบปีที่ผ่าน เราเป็นแค่เพื่อนกัน”

บนถนนยามค่ำคืน

เวลาล่วงเลย

มีบางสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง

มีบางสิ่งที่ดูคล้ายกับไม่เปลี่ยนแปลง

“สิบปีผ่านไป เราเป็นเพื่อนกัน ยังทักทายกันดังเคย แต่ความอ่อนโยนในวันวาน ไม่มีเหตุผลให้โอบกอดกันอีกแล้ว สุดท้ายคนรัก ต้องกลับไปเป็นเพื่อนกัน”

จ้าวอิ๋งเก้อค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

และในกลุ่มแช็ตของสตาร์ไลท์ บรรยากาศเงียบกริบไปสิบนาทีเต็มๆ ถึงจะมีคนเขียนว่า

‘เซี่ยนอวี๋ยังคงเป็นเซี่ยนอวี๋คนเดิม’

หลังจากนั้น เขาก็เอ่ยเสริมขึ้นมา ‘แต่ซุนเย่าหั่วเหมือนจะไม่ใช่ซุนเย่าหั่วคนเดิมแล้ว’

……………………………………….