Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 386

ตอนที่ 386 เตรียมรับความเจ็บปวด

ผู้ชมคิดว่าการขับไล่ที่ล้มเหลว จะเป็นโอกาสให้คุณนายอันยอมรับเสี่ยวปา ปมในใจของเธอค่อยๆ คลายออก แต่กลับนึกไม่ถึงว่าคุณนายอันจะทำใจไล่เสี่ยวปาได้ลงคอ หนำซ้ำยังคงกดดันศาสตราจารย์อัน คุณนายอันและศาสตราจารย์อันทะเลาะกันอย่างรุนแรง

“ฉันเหลือทนแล้ว! พรุ่งนี้คุณต้องเอาไปส่งคืน!”

“พรุ่งนี้?”

“ฉันฟังคุณพูดประโยคนี้มาเกินครึ่งเดือนแล้วนะ!”

“ผมขอโทษ”

หลังจากที่ศาสตราจารย์อันเงียบไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสียงเบา

ในใจของเขาคล้ายกับกำลังตัดสินใจ

ในขณะนั้นกล้องจึงเปลี่ยนไปเป็นมุมมองของเสี่ยวปา

เสี่ยวปาคล้ายกับรับรู้ได้ถึงบางอย่าง มันมองผ่านช่องของแผ่นไม้ ท่ามกลางโลกสีดำขาวเทา เห็นศาสตราจารย์อันกล่าวคำขอโทษ หางของมันค่อยๆ หยุดกระดิกลงช้าๆ

“ไม่สิ!”

“อย่าไล่มันไป”

“น้องเป็นหมาของพวกคุณนะ”

“มันจำว่าพวกคุณเป็นเจ้านายไปแล้ว”

ผู้ชมหลายคนพึมพำ ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความวิงวอน

มีผู้ชมซึ่งอารมณ์ค่อนข้างอ่อนไหวน้ำตาคลอเบ้า จ้องมองเสี่ยวปาในภาพยนตร์ด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“…”

หยางอันซึ่งก่อนหน้านี้ประกาศตัวว่าตนเป็นคนบ่อน้ำตาลึกเริ่มกัดริมฝีปาก จมูกเริ่มแสบขึ้นมา

เขาลอบมองเยี่ยหงอวี๋ซึ่งอยู่ด้านข้าง

เยี่ยหงอวี๋ยังคงรักษาท่าทีเฉกเช่นตั้งแต่เปิดเรื่อง ใบหน้าของเธอไม่ปรากฏสีหน้าที่ไม่จำเป็น เช่นเดียวกับที่เธอดูภาพยนตร์ทุกเรื่อง

สงบนิ่งและมีเหตุมีผล

หยางอันคล้ายกับถูกเตือนสติ จึงสูดจมูกเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอึดอัดไว้

บนหน้าจอขนาดยักษ์ใหญ่

ท้องฟ้า มืดลงอีกแล้ว

เช่นเดียวกับเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ศาสตราจารย์อันลุกขึ้นอย่างเงียบๆ หลังจากที่ภรรยาของเขาหลับไป และพาเสี่ยวปาเข้าไปยังห้องหนังสือ

เขาหยิบอาหารสุนัขกระป๋องและขนมสุนัขออกมาให้เสี่ยวปากิน

เมื่อก่อนเขาไม่ปล่อยให้เสี่ยวปากินขนมมากเกินไป เพราะเขาคิดว่าการปล่อยให้สุนัขเลือกอาหารไม่ใช่การบ่มเพาะนิสัยที่ดีนัก แต่วันนี้เขากลับหยิบอาหารกระป๋องทั้งหมดออกมา

“วันนี้แกอยากกินแค่ไหนก็กินเลย”

ศาสตราจารย์อันมองไปทางเสี่ยวปาด้วยรอยยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มค่อนข้างจะแข็งทื่อเล็กน้อย

ปกติแล้วเสี่ยวปาซึ่งมักจะตื่นเต้นมากเมื่อเจอขนมเหล่านี้ แต่วันนี้กลับจ้องมองศาสตราจารย์อันเขม็ง ฉายแววยืนหยัดและดื้อรั้นบางอย่าง

มันไม่กินอาหารกระป๋องแม้แต่คำเดียว

ราวกับว่าของเหล่านี้ไม่มีอยู่จริง

ดวงตาของศาสตราจารย์อันชื้นเล็กน้อย เขาอุ้มเสี่ยวปาขึ้นมา ลูบหลังของมันเบาๆ กระซิบว่า “เด็กดี เด็กดี…”

เสี่ยวปาไม่ส่งเสียงใด

ช่วงหลายคืนที่ผ่านมา ขณะที่ศาสตราจารย์อันอุ้มมันเข้ามาในห้องหนังสือ เขามักจะปลอบให้เสี่ยวปาไม่ส่งเสียง เพื่อไม่ให้มันส่งเสียงด้วยความตื่นเต้นจนคุณนายอันตื่น

ทว่าคืนนี้เสี่ยวปาแสนรู้เป็นพิเศษ มันไม่แม้แต่ส่งเสียงร้องหงิงๆ ด้วยความน้อยใจ เพียงแค่นอนอย่างเงียบเชียบในอ้อมแขนของศาสตราจารย์อัน

ในขณะนี้ไอรีนโนเวล

กล้องเคลื่อนไปเล็กน้อย

ด้านนอกห้องหนังสือ คุณนายอันสวมชุดนอน สายตาจ้องมองสามี ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไร ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังห้องนอน

บางทีค่ำคืนนี้ หลายคนอาจเหนื่อยล้าแสนสาหัส

วันรุ่งขึ้นเมื่อศาสตราจารย์อันตื่นนอน ดวงอาทิตย์ก็ขึ้นสูงแล้ว

ภรรยาซึ่งอยู่ข้างกายหายไป

ทันใดนั้นศาสตราจารย์อันก็นึกขึ้นได้ว่าเจ้าตัวเล็กยังอยู่ในห้องหนังสือ เขาตบหน้าผากด้วยความหงุดหงิด และรีบไปยังห้องหนังสือในชุดนอนพร้อมกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อศาสตราจารย์อันมาถึงห้องหนังสือ ก็ต้องตกตะลึงเพราะภาพตรงหน้า

คุณนายอันกำลังลูบศีรษะเสี่ยวปา แววตาอ่อนโยนทอดมองไปยังเสี่ยวปาซึ่งกำลังกินอาหารที่เมื่อคืนมันไม่ยอมกิน

ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยวาจา โทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น

คุณนายอันลุกขึ้นไปรับสาย ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจดี “สวัสดีค่ะ ฉันได้ยินว่าพวกคุณกำลังตามหาเจ้าของให้น้องหมาตัวหนึ่งอยู่ ฉันยินดีรับเลี้ยงค่ะ ฉันชอบน้องหมามาก…”

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ”

ในเมืองเล็กๆ ซึ่งแสงแดดยามอรุณรุ่งสาดส่อง ความสุขอันเงียบสงบและชวนคิดถึงซาบซ่านไปทุกอณู