Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 385

ตอนที่ 385 ปมในใจ

กลางดึก

ศาสตราจารย์อันโอบกอดภรรยา เข้าสู่ห้วงนิทรา

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบจากนอกหน้าต่าง ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องครืน พร้อมกับเสียงฝนที่ตกพรำๆ

ฝนตกแล้ว

ศาสตราจารย์อันสะดุ้งตื่นขึ้นทันที มองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง

เขาย่องออกนอกห้องนอน ยังไม่ทันได้สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก็มาถึงด้านนอกประตู และสุนัขในบ้านไม่ได้นอนหลับและเริ่มส่งเสียงร้องมาทางศาสตราจารย์อัน

“โอ๋ๆๆ ไม่ต้องกลัว…”

มือขวาของศาสตราจารย์อันคลำไปรอบๆ คล้ายกับกำลังหาร่ม แต่กลับหาไม่เจอ เขาทำได้เพียงรีบวิ่งไปยังบ้านสุนัขท่ามกลางสายฝน และอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา

ฝนเทกระหน่ำกว่าเดิม

ศาสตราจารย์อันใช้ร่างกายของตนกำบังสุนัขจากละอองฝน อุ้มมันเข้าไปในห้องหนังสือของตน หยิบผ้าขนหนูออกมาจากกล่อง และนำไปห่มตัวสุนัขไว้

“อาจหนาวหน่อยนะ”

เขาบอกกับลูกสุนัขด้วยรอยยิ้ม แต่ตนกลับจามออกมา

สุนัขเลียหลังมือของเขา ส่งเสียงหงิงๆ ราวกับกำลังปลอบใจอย่างเงอะงะ

หน้าจอภาพยนตร์

ผู้ชมกำลังดูฉากซึ้งนี้ด้วยแววตาเป็นประกาย

“ศาสตราจารย์อันใจดีมาก”

“ดูแล้วผมก็ปวดใจ”

“ที่แท้น้องหมาก็รักศาสตราจารย์มาก”

“ศาสตราจารย์อันอย่าป่วยนะ”

“เขาใช้ห้องหนังสือเป็นบ้านหมาซะแล้ว ที่จริงนับว่าเขาเคารพเงื่อนไขของภรรยาอยู่นะ ผู้ชายแบบนี้ดีจริงๆ”

“…”

ผู้หญิงบางคนแลดูประทับใจกับฉากนี้เป็นพิเศษ ทว่าเสน่ห์ของศาสตราจารย์อันกลับเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ จากบทพูดและบุคลิกภาพ ซึ่งเข้ากับพล็อตเรื่องได้อย่างลงตัว

เขาคือผู้ชายที่อบอุ่น เป็นสุภาพบุรุษ มีวุฒิภาวะ และจิตใจดี

เจ้าตัวน้อยใช้เวลาคืนนั้นในห้องหนังสืออันอบอุ่น

เวลาเจ็ดโมงเช้า คุณนายอันตื่นนอน ก็พบว่าศาสตราจารย์อันสวมแว่นตา นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องรับแขก

“วันนี้คุณตื่นนอนเร็วจัง”

“ใช่ครับ”

“เมื่อคืนเหมือนว่าฝนจะตกนะคะ”

“ฮัดชิ่ว…”

“คุณเป็นหวัด? ”

คุณนายอันเดินไปยังปากประตูด้วยความสงสัย แต่กลับพบว่าสุนัขกำลังกระดิกหางอย่างเงียบเชียบ

ที่จริงแล้ว ศาสตราจารย์อันตั้งใจตื่นแต่เช้า เพื่อส่งเจ้าตัวน้อยกลับไปในบ้านสุนัขแต่เช้าตรู่ เพื่อไม่ให้ภรรยาของเขารู้

สีหน้าของเขาสุขุมเยือกเย็น ด้วยทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยม ภรรยาจึงมองพิรุธไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

เธอจ้องมองไปยังลานบ้านหลังสายฝนกระหน่ำ จากนั้นก็มองไปยังสุนัข คุณนายอันกัดริมฝีปาก หันหลังกลับไปกล่าว

“คุณอย่าลืมกินยาแก้หวัด”

“กินแล้วครับ”

“วันนี้จะพาไปส่งไหม”

“ไปครับ”

“ทางที่ดีควรจะเป็นแบบนั้น”

ภรรยายังคงไม่อยากให้เก็บสุนัขไว้ ศาสตราจารย์อันทำได้เพียงออกไปตามหาเจ้าของของมัน

ในช่วงเช้าเขาติดแผ่นพับตามถนนและตรอกซอกซอย ช่วงบ่ายไปศูนย์พักพิงสัตว์เลี้ยงเพื่อถามข่าวคราว และแม้แต่ติดต่อเพื่อนฝูงซึ่งมีสัตว์เลี้ยงที่บ้าน เพื่อไต่ถามว่าพวกเขาต้องการเลี้ยงสุนัขหรือไม่…

ปรากฏว่าผ่านไปหลายวัน ก็ไม่บังเกิดผล

ศาสตราจารย์อันทำได้เพียงใช้ชีวิตเช่นนี้ต่อไป พาสุนัขเข้าห้องหนังสือทุกวันในขณะที่ภรรยาของเขาหลับ และส่งมันกลับไปที่บ้านในเช้าวันรุ่งขึ้น

ในทางกลับกัน เมื่อลูกสาวของศาสตราจารย์อันมาเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้าน เธอก็ถูกความน่ารักของเจ้าตัวเล็กดึงดูดทันที เอ่ยด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“หนูชอบ! มันชื่ออะไรเหรอคะ”

คุณนายอันชำเลืองมองศาสตราจารย์อัน “มันชื่อว่า ‘พรุ่งนี้จะเอาไปส่ง’”

ศาสตราจารย์อันยิ้มอย่างอ่อนโยน

ลูกสาวไม่ได้สนใจคำประชดประชันของแม่ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยว่า “ให้มันชื่อเสี่ยวปาดีไหมคะ”

รอยยิ้มของศาสตราจารย์อันนิ่งค้าง

มือซึ่งกำลังชงกาแฟของคุณนายอันพลันหยุดชะงัก ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาไปหยุดที่บ้านสุนัขที่เพิ่งซ่อมแซมเสร็จ