Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 396

ตอนที่ 396 แปลงโฉมน้องชายครั้งใหญ่

นับตั้งแต่เรื่องปากง สุนัขยอดกตัญญูเข้าฉายอย่างเป็นทางการ หลินเยวียนก็ให้ความสนใจกับเสียงตอบรับของภาพยนตร์มาโดยตลอด รวมไปถึงเรื่องที่ชาวเน็ตจำนวนมากจงใจแกล้งคนอื่น เขาเองก็ได้ยินมาเช่นกัน เพียงแต่หลินเยวียนไม่คิดว่ารอบตัวเขาจะมีตัวอย่างของคนที่ถูกตุ๋นจนเปื่อยให้เห็น

เขาทำได้เพียงแสดงความเห็นอกเห็นใจ

วันรุ่งขึ้น หลินหยวนตื่นแต่เช้า อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน และทานอาหารตามปกติ จากนั้นก็เตรียมตัวไปที่บริษัท

เดือนธันวาคมใกล้เข้ามาแล้ว

อากาศเริ่มเย็นลง

คนที่ร่างกายอ่อนแออย่างหลินเยวียนเริ่มพิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่จะใส่ลองจอนส์ แต่เมื่อคิดว่าฤดูหนาวยังไม่มาถึงอย่างเป็นทางการ เขาจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป ถ้าสวมลองจอนส์ตั้งแต่ตอนนี้ พอถึงฤดูหนาวจะปรับตัวไหวหรือ?

จะให้ใส่ลองจอนส์ทับสองชั้นก็คงไม่ได้ล่ะมั้ง?

หลินเยวียนทำได้เพียงสวมเสื้อคลุมทับให้หนาขึ้น และเปลี่ยนไปสวมกางเกงยีนส์บุขน เขาไม่ได้พิถีพิถันเรื่องการแต่งตัว ถึงแม้จะไม่ได้ถึงขั้นสวมเสื้อผ้าสีเขียวสีแดงออกจากบ้านอย่างไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องศิลปะการจับคู่สีเสื้อผ้า

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมในครอบครัวของเขาเมื่อยังเป็นเด็ก

อันที่จริงการแต่งตัวของหลินเยวียนนั้นเรียบง่ายตั้งแต่ยังเด็ก

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับรสนิยมส่วนตัว แต่เกี่ยวข้องกับสถานะทางเศรษฐกิจของครอบครัว

ต่อให้เป็นคนที่มีรสนิยมหรือมีหน้ามีตาดีแค่ไหน แต่สวมเสื้อผ้าที่ปะชุนหลายครั้งมานานหลายปี สะพายกระเป๋าเป้สีเขียวทหารแต่ใช้มานานหลายปีจนเริ่มกลายเป็นสีขาว ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความมอซอ

หลินเยวียนไม่มีทางเลือก และแน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน

เพียงแต่ใบหน้าระดับลูกรักพระเจ้าและรูปร่างสูงโปร่งแลดูสง่า จึงข่มความมอซอได้ในระดับหนึ่ง มิหนำซ้ำกลับขับให้โดดเด่นกว่าเดิมด้วย

วันนี้ต่างออกไป

ปัจจุบันนี้หลินเยวียนมีรายได้สูงมาก คุณภาพของเสื้อผ้าจึงสูงขึ้นตามไปด้วย แต่ความเคยชินในวัยเด็กของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป เขายังคงมีทัศนคติว่ามีอะไรก็ใส่อย่างนั้น ไม่เคยจงใจแต่งองค์ทรงเครื่องให้ยุ่งยาก

เดิมทีเป็นเช่นนั้น

แต่เมื่อเขาสวมชุดนี้และเตรียมตัวไปบริษัท หลินเซวียนที่กำลังกินอาหารเช้าอยู่เพราะตื่นสาย จู่ๆ ก็ร้องเรียกหลินเยวียน

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

“มีอะไร”

หลินเยวียนหันไปหาพี่สาวด้วยความสับสน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมกดโอนเงิน

ทุกครั้งที่พี่สาวคนนี้เรียกให้เขาหยุดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย โดยทั่วไปแล้วเธอมักจะแบมือขอเงินค่าขนม

แต่ครั้งนี้หลินเซวียนไม่ได้มีเจตนาขอเงิน เพียงแต่มองประเมินหลินเยวียนขึ้นๆ ลงๆ พลางส่งเสียงจุ๊ๆ เบาๆ

“ได้เวลาเปลี่ยนชุดแล้ว”

“ผมว่าแบบนี้ดีอยู่แล้ว”

หลินเยวียนไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้

ในครอบครัวนี้มีเพียงหลินเซวียนที่สนใจเรื่องการแต่งตัว เธออ่านนิตยสารแฟชั่นใหม่ล่าสุด เวลาว่างชื่นชอบศึกษาเสื้อผ้าของนางแบบ บางครั้งก็ใช้เงินไปกับการจับจ่ายเสื้อผ้าที่เธอถูกใจ

เงินเดือนไม่พอใช้?

ไปปอกลอกน้องชายก็ได้

หลินเซวียนไม่ได้เป็นเด็กหญิงตัวน้อยน่าสงสารที่ต้องขบคิดอย่างหนักว่าจะใส่ไส้กรอกแฮมลงในบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรือไม่อีกต่อไป ทุกสิ่งที่ใฝ่ฝันในวัยเยาว์ได้รับการเติมเต็มอย่างง่ายดายหลังจากน้องชายประสบความสำเร็จ อีกทั้งเงินเดือนของเธอเองก็ไม่ใช่น้อย ถึงขั้นที่สูงกว่าพนักงานร่วมสายอาชีพด้วยซ้ำไป

คลังหนังสือซิลเวอร์บลูใจกว้างกับเธอเสมอ

อย่างไรก็ตาม วันนี้หลินเซวียนคล้ายจะไม่ได้ต้องการเติมเต็มความใฝ่ฝันของตนอีกต่อไป กรงเล็บของเธอยื่นไปทางน้องชาย “เป็นถึงเซี่ยนอวี๋ ทำไมถึงไม่ใส่ใจการแต่งตัวแบบนี้ บริษัทนายไม่มีเกณฑ์การแต่งตัวหรือไง”

“เหมือนจะมีนะ”

“แล้วนายแต่งตัวแบบนี้?”

“ไม่มีใครว่าอะไรผมนะ”

หลินเซวียนชะงักเพราะคำพูดของหลินเยวียน ดวงตาของเธอหม่นลง คล้ายกับถูกกระทบกระเทือนทางจิตใจ ผ่านไปชั่วครู่ก่อนจะส่งเสียงหึออกมา “ถึงยังไงน้องชายสุดที่รักของฉันก็ต้องโดดเด่นเตะตา วันนี้พี่หยุดงาน จะพานายไปซื้อเสื้อผ้า!”

“ผมมีเสื้อผ้า”

“นายไม่มีเซนส์ด้านแฟชั่น”

หลินเซวียนไม่รอให้หลินเยวียนตอบปฏิเสธ พาหลินเยวียนขับรถออกไป “หลังจากที่พี่เริ่มทำงาน เสื้อผ้าทั้งหมดของนายเป็นที่พี่ซื้อออนไลน์มา หลังจากนี้เสื้อผ้าของนาย เดี๋ยวพี่ช่วยเลือกเอง”

“อื้อ”

หลินเยวียนยอมจำนน

ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าในตอนนี้ของหลินเซวียนมีราคาสูงกว่าเสื้อผ้าของหลินเยวียนหลายเท่า แต่ตอนที่หลินเซวียนเริ่มทำงานใหม่ๆ เสื้อผ้าที่เธอซื้อให้หลินเยวียน โดยทั่วไปแล้วมีราคาตัวละหลายร้อยหยวน

ในจำนวนเงินที่เท่ากัน หลินเซวียนในตอนนั้นสามารถซื้อเสื้อผ้าให้ตนเองได้หลายตัว!

อย่าถามว่าเสื้อผ้าอะไร ไฉนราคาถูกปานนั้น

หลินเซวียนเคยซื้อกระโปรงสั้นราคาตัวละสิบกว่าหยวนหลายตัวจากอินเทอร์เน็ต อีกทั้งกระโปรงสั้นตัวเดียวก็ใส่ได้ครึ่งฤดูร้อน

หลินเซวียนย่างสามขุมเข้าไปอย่างวางมาด หลินเยวียนเดินตามไปอย่างจนใจ และพนักงานก็เข้ามาต้อนรับเป็นอย่างดี

ไม่รู้ว่าทำไม หลินเยวียนถึงมองเห็นเงาของรุ่นพี่ซุนเย่าหั่วจากท่าทีของพนักงาน

แน่นอน หลินเยวียนเองก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีเช่นเดียวกัน

ขณะที่สระผม พนักงานหญิงในร้านแทบทะเลาะกันว่าใครควรเป็นคนสระผมให้หลินเยวียน

หลินเซวียนซึ่งอยู่ด้านข้างเอ่ยแซวว่า “ผมนายยาวเกินไปแล้ว แต่ก็ไม่ชอบตัดผม แบบนี้ไม่ได้นะ”

หลินเยวียนกระซิบ “ทำไมพี่ไม่ไปบอกเหยาเหยาบ้างล่ะ”

หลินเซวียนตอบทันควัน “น้องยังเป็นนักเรียน มากเกินไปก็ไม่ดี เรียนจบแล้วค่อยทำ”

หลินเยวียน “…”

นี่ก็เป็นความเคยชิน ถ้าผมไม่ยาวถึงระดับหนึ่งจริงๆ เขาจะไม่ตัด

ประหยัดเงิน

ภายหลัง แม่ซื้อกรรไกรตัดผมให้พี่ นับตั้งแต่นั้นมา พี่ก็เป็นคนตัดผมให้หลินเยวียนมาโดยตลอด

เขาต้องสวมหมวกตั้งแต่ตัดผมเสร็จ เพราะทรงผมออกจะพิลึกกึกกืออยู่มาก ช่วงหลังถึงจะพอออกไปพบปะผู้คนได้บ้าง

ความจริงพิสูจน์แล้วว่าฝีมือในการตัดผมของพี่มีการพัฒนา

เมื่อหลินเยวียนเดินออกมาจากร้านตัดผม เขาก็รู้สึกมึนงงไปหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้คนบนท้องถนนหันมา พี่ผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆ เลียริมฝีปากด้วยซ้ำไป

ปกติแล้วก็มักมีคนมองหลินเยวียน เขาชินกับเรื่องนี้นานแล้ว

เพียงแต่ในวันนี้มีคนหันมามองมากเป็นพิเศษ มากจนถึงขั้นที่ผู้ที่ถูกมองอยู่เป็นนิจมาตั้งแต่เด็กอย่างหลินเยวียนยังรู้สึกอึดอัด

แน่นอน

ลูกค้าผู้ชายหลายคนซึ่งกำลังจะตัดผมชี้ไปทางหลินเยวียนอย่างตื่นเต้น “ผมขอทรงนั้น”

หลังจากนั้น ช่างตัดผมก็มุมปากกระตุก เอ่ยเตือนอย่างละมุนละม่อม “คุณผู้ชาย อันที่จริงรูปหน้าของคุณเหมาะกับผมทรงปัจจุบันมากกว่านะครับ”

ลูกค้าไม่พอใจ “คุณกำลังสอนผมอย่างนั้นหรือ?”

ช่างตัดผมแทบร่ำไห้ “ขอโทษด้วยครับ ความสามารถของผมมีจำกัด”

ก็เบ้าหน้าของคุณให้ตัดยังไงก็ออกมาไม่ได้แบบนั้นอะพี่ชาย!

……………………………………………….