Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 406

ตอนที่ 406 ยิ่งสูงยิ่งเหน็บหนาว

‘สองสองสองสองสองสองสองสองสอง!’

เมื่อรับรู้ได้ถึงปณิธานที่มาถึงอย่างเงียบเชียบ ชาวเน็ตก็เปิดฉากโจมตีสุดแรงในทันที พื้นที่แสดงความคิดเห็นบนปู้ลั่วของเฟ่ยหยางตกเป็นเหยื่อในชั่วพริบตา คำว่า ‘สอง’ บนหน้าจอเรียกได้ว่าอัดแน่น

‘ผมขำจนปวดท้องเลย!’

‘สงสารราชาเพลงเฟ่ย ปล่อยเขาไปเถอะ!’

‘ถึงฉันจะเป็นแฟนคลับของท่านเฟ่ยมาเป็นสิบปี แต่ฉันก็ยังขำเหมือนกัน นี่มันขลังสุดๆ ไปเลย สิ่งที่ควรเกิดก็ควรเกิดสินะ ขาใหญ่พอเจอกับเซี่ยนอวี๋ก็ยังหนีชะตากรรมที่จะตกเป็นรองไม่ได้จริงๆ’

‘กลายเป็นฮ็อตเสิร์ชอันดับหนึ่งแล้ว!’

‘เฟ่ยหยาง: เพลงของฉันได้แค่ที่สอง แต่ฮ็อตเสิร์ตได้อันดับหนึ่งตลอดกาล สหายเอ๋ย ฉันอยู่ชั้นใดในครั้งนี้’

‘ที่หนึ่งไม่ไหว ฉันเต็มใจขอเป็นแค่ที่สอง’

‘เซี่ยนอวี๋: พี่ชาย อย่าเกรงใจไป เชิญนั่ง เดือนกันยายนมีคนอยากแย่งอันดับที่สองของคุณ แต่ผมไม่ยอม เลยใช้วิธีหนึ่งทำนองสองเนื้อเพลงเพื่อยืดตำแหน่งให้คุณ ตำแหน่งนี้คุณเท่านั้นที่นั่งได้!’

‘เมื่อก่อนฉันไม่เชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่าปณิธานอันดับสองมีอยู่จริง!’

‘ครั้งนี้เซี่ยนอวี๋ได้รับแรงสนับสนุนจากปณิธานอันดับสอง สองในแชมป์สองสมัย และสองในอันดับที่สองตลอดกาล มีต้นกำเนิดจากที่เดียวกัน!’

‘…’

ไม่เพียงพื้นที่แสดงความคิดเห็น

บนเว็บไซต์วิดีโอยังปรากฏวิดีโอตัดต่อมากมายเกี่ยวกับเฟ่ยหยาง ชาวเน็ตสร้างสรรค์เนื้อเพลงใหม่จากท่วงทำนองเพลงขอเราคงอยู่ชั่วนิรันดร์

ตัวอย่างเช่นเพลงนี้

‘จันทร์แจ่มเมื่อไรมี ชูจอกชี้ถามฟ้าคราม สุดล่วงรู้ว่าวันนี้ปีหน้า ใครหนอจะสานต่อปณิธาน ข้าวอนสายลมนำไป แต่ฮ็อตเสิร์ชพาครั่นคร้ามใจ ยิ่งต่ำยิ่งเหน็บหนาว หันมองเฉินจื้ออวี่ ที่สองหาใครเหมือน…’

ในวิดีโอ เป็นการนำคลิปตัดต่อซึ่งเฟ่ยหยางร้องเพลงก่อนหน้านี้มาใส่เข้าด้วยกันอย่างแนบเนียน

ความสุขของชาวเน็ตจอมกวนประสาทนั้นเรียบง่ายเช่นนี้เอง

และความสุขเหล่านี้ ล้วนอยู่บนความทุกข์ของเฟ่ยหยางทั้งสิ้น

ในขณะนั้น

เฟ่ยหยางกำลังจ้องมองพื้นที่แสดงความคิดเห็น มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย

ผู้ช่วยซึ่งอยู่ด้านข้างกระแอมเบาๆ

“คิดในแง่ดี คือพี่เฟ่ยได้เป็นอันดับหนึ่งบนฮ็อตเสิร์ชเชียวนะครับ ความสนใจที่ทุกคนมีต่อพี่เฟ่ยสูงมาก เพิ่งมีงานอีเวนต์ติดต่อผมมาหลายเจ้า อยากร่วมงานกับพี่เฟ่ย อีเวนต์เหล่านี้มีแบรนด์ดังเป็นสปอนเซอร์ พวกเราเอาชนะคู่แข่งไม่ได้ แต่ตอนนี้หลายแบรนด์กลับหวังว่าคุณจะปรากฏตัวในงานเหมือนกัน!”

เฟ่ยหยางไม่ตอบ

ตั้งแต่ครองอันดับสองในครั้งที่แล้ว หน้าที่การงานของเขาก็ราบรื่นมาก เขาได้รับความนิยมในทุกที่ที่ไปเยือน เพียงแต่เฟ่ยหยางรู้อยู่เต็มอก ว่าเหตุผลซึ่งทำให้ตนเป็นที่นิยมคืออะไร

เขาชนะในหน้าที่การงาน แต่กลับพ่ายแพ้ทางจิตวิญญาณ!

ผู้ช่วยเห็นเฟ่ยหยางนิ่งเงียบไม่พูดจา จึงเอ่ยปลอบต่อ

“ก่อนหน้านี้เฉินจื้ออวี่ก็ได้ที่สองติดต่อกันตั้งสามครั้ง หลังจากนั้นก็เป็นคิวของพี่เฟ่ย ตอนนี้พี่เฟ่ยได้ที่สองเป็นครั้งที่สามแล้ว ต่อไปก็ถึงคิวของรุ่นที่สามแล้วละครับ”

เฟ่ยหยางจ้องผู้ช่วยเขม็ง

ผู้ช่วยตกใจจนสะดุ้งโหยง ก่อนจะตระหนักได้ว่าตนพูดผิดไป ถึงกับเอ่ยถึงเรื่องปณิธานของอันดับที่สองต่อหน้าเฟ่ยหยาง

เขาคิดว่าเฟ่ยหยางจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ใครจะรู้ว่าเฟ่ยหยางกลับเลิกคิ้ว โพล่งออกมาราวกับเห็นรุ่งอรุณ

“จริงเหรอ?”

ผู้ช่วย “…”

เขาขบคิดอย่างจริงจังว่าควรบอกอีกฝ่ายหรือไม่ว่าวันนี้มีบริษัทผลิตภัณฑ์จากปลาติดต่อตนมา ต้องการทุ่มเงินมหาศาลเพื่อเชิญเฟ่ยหยางมาเป็นพรีเซนเตอร์

……

แน่นอนว่าไม่ใช่ชาวเน็ตทุกคนที่เล่นมุกเดิมๆ อย่าง ‘ปณิธานอันดับสอง’

เมื่อเพลงขอเราคงอยู่ชั่วนิรันดร์โด่งดัง การตีความอย่างลึกซึ้งขึ้นอีกชั้นของเพลงนี้จึงเพิ่มขึ้นอย่างมากบนโลกออนไลน์

‘ต้องเข้าใจว่าเราไม่สามารถมองดูพระจันทร์เต็มดวงพร้อมกันได้ เพราะเส้นเวลาต่าง ตอนกลางวันของฉินเป็นกลางคืนของคนเยี่ยนพอดี เซี่ยนอวี๋เป็นคนรุ่นใหม่ไม่มีทางไม่เข้าใจหลักการนี้ แต่เขายังถ่ายทอดจุดนี้ออกมา ว่าระยะห่างและความแตกต่างทางวัฒนธรรมของทั้งสองพื้นที่ไม่ใช่ปัญหา สุดท้ายแล้วทุกคนก็อยู่ร่วมกับบนบลูสตาร์ เพราะฉะนั้นที่บอกว่าร่วมชมจันทร์อาจไม่ได้หมายถึงแค่พระจันทร์ แต่หมายถึงรวมทั้งบลูสตาร์ด้วย’

คนจำนวนมากเห็นด้วยกับทัศนะนี้

ปรากฏว่ายิ่งวิเคราะห์ ชาวเน็ตก็ยิ่งรู้สึกว่ากลอนสือของทำนองวารีจะมีความหมายแฝงลึกซึ้งกว่าที่ทุกคนจินตนาการไว้ นอกจากนั้นยังส่งเสริมความโด่งดังของบทเพลงในทางอ้อมอีกด้วย

และในครอบครัวขณะนั้น

แม้แต่พี่สาวและน้องสาวยังจ้องหลินเยวียนด้วยความสงสัยใคร่รู้ “ทำไมถึงเขียนกลอนสือขอเราคงอยู่ชั่วนิรันดร์ออกมา คิดถึงใคร นายมีแฟนแล้วเหรอ”

หลินเยวียน “…”

เห็นได้ชัดว่าเรื่องราวในบทเพลง ส่วนมากล้วนเป็นสิ่งที่นักเขียนเนื้อเพลงสร้างสรรค์ขึ้นมา ไม่มีรายละเอียดของที่มาชัดเจน

แต่ดูเหมือนทุกคนจะคิดว่า กวีนิพนธ์อย่างทำนองวารีไม่ได้เกิดขึ้นโดยปราศจากแหล่งที่มา จะต้องเป็นการแสดงออกถึงตัวตนบางอย่างของหลินเยวียน ทุกคนต่างชื่นชอบการวิเคราะห์คำต่อคำ

หลินเยวียนเองก็ถูกถามจนทำอะไรไม่ถูก

เขาทำได้เพียงตอบไปในเบื้องต้นเท่านั้น “จื่อโหยว[1]?”

“อะไรนะ?”

พี่สาวและน้องสาวทำตาโต สีหน้าแปลกพิลึก จื่อโหยว ฟังดูแล้วไม่ยักเหมือนชื่อผู้หญิงนะ

“…”

หลินเยวียนรู้สึกจนใจยิ่งกว่าเดิม “ซูเจ๋อ”

พี่สาวตกใจ “สองคนเลยเหรอ?”

น้องสาวตะโกนดังลั่น “แม่ หลินเยวียนเป็นผู้ชายเฮงซวย!”

……………………………………………………………..

[1] จื่อโหยว นามรองของซูเจ๋อ ซึ่งเป็นน้องชายของซูซื่อ