Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 479

ตอนที่ 479 มาอีกแล้ว

วันรุ่งขึ้น

หลินเยวียนมายังสตูดิโอรายการ เพื่อบันทึกเทปรายการ

เมื่อเข้ามาถึงหน้าประตู เขาเคยชินกับการหยุดลงชั่วขณะ และโบกมือให้กับกลุ่มคนภายนอกซึ่งตะโกนว่า ‘สู้ๆ’ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่

“แฟนคลับของอาจารย์หลานหลิงอ๋องเพิ่มขึ้นมากเลยละค่ะ”

ถงถงเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม เธอได้ยินว่าเสียงเชียร์หลานหลิงอ๋องนั้นดังแค่ไหน

วันนี้คนที่ส่งเสียงเชียร์หลานหลิงอ๋อง มีมากกว่าในสัปดาห์ที่สามมาก

“อื้ม”

วันนี้จิตใจของหลินเยวียนอยู่ในสภาพดี “ไปซ้อมเถอะ”

ถงถงพยักหน้า “งั้นพวกเราไปกันค่ะ”

การซ้อมใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะจบลง หลินเยวียนนับว่ารับมือกับเพลงนี้ได้อย่างสบายๆ

เพลง ‘ลาจาก’ นี้มีทำนองที่ไพเราะเป็นหลัก ความยากในการขับร้องอยู่ในระดับกลาง จัดเป็นบทเพลงบาริโทนตามแบบฉบับ

หลินเยวียนเป็นบาริโทนก่อนที่เสียงจะเสียหาย นี่คือช่วงเสียงที่เขาขับร้องได้สบายๆ

อย่างไรก็ตาม ขณะที่จับสลาก เรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่งก็เกิดขึ้น

ถงถงช่วยหลินเยวียนจับสลาก และจับได้หมายเลขหนึ่งอีกครั้ง!

“เหอะๆ!”

ตากล้องรู้สึกขบขันขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ถงถงคนนี้มือตกจริงๆ!

เวทีแรก ถงถงจับได้หมายเลขสาม รับเวทีต่อจากหงส์ขาวพอดี!

เวทีที่สาม ถงถงจับได้หมายเลขหนึ่ง เปิดเวที!

เวทีที่สี่ ถงถงจับได้หมายเลขหนึ่ง เปิดเวทีต่อไป!

มีเพียงเวทีที่สองซึ่งได้ลำดับที่ไม่เลว หลานหลิงอ๋องขึ้นเวทีเป็นลำดับสุดท้าย

แต่ปัญหาก็คือ!

สลากในเวทีที่สอง หลานหลิงอ๋องเป็นคนจับด้วยตัวเอง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับถงถง!

“อ๊าาาาาา!”

ถงถงแทบล้มทั้งยืน “ทำไมฉันถึงโชคไม่ดีขนาดนี้ ครั้งต่อไปอาจารย์หลานหลิงอ๋องจับสลากเองดีกว่าค่ะ!”

หลินเยวียน “…”

ในแง่หนึ่ง ถงถงนั้นโชคร้ายจริงๆ เขาไม่เคยเห็นคนที่โชคร้ายขนาดนี้มาก่อน แต่เขาไม่ได้ใส่ใจว่าจะขึ้นเวทีเป็นลำดับที่เท่าไหร่

ไม่นาน

การบันทึกเทปรายการเริ่มต้นขึ้นแล้ว

หลินเยวียนเดินขึ้นเวทีไปพร้อมกับถงถง

สายตาของผู้ชมจับจ้องไปยังหลานหลิงอ๋อง ทุกคนต่างสงสัยว่าเวทีนี้หลานหลิงอ๋องจะร้องเพลงอะไร

ปรากฏว่าเมื่อหลานหลิงอ๋องเริ่มร้องเพลง ทุกคนล้วนรู้สึกประหลาดใจ…

เป็นเพลงของหยางจงหมิง?

ในตำแหน่งคณะกรรมการตัดสิน

เหมาเสวี่ยวั่งและคนอื่นๆ คลี่ยิ้ม หันไปมองยังหยางจงหมิง “เพลงของคุณ”

หยางจงหมิงพยักหน้า ฟังอย่างตั้งใจ

“ให้ฉันอยู่ต่อ แต่เธอเองกลับจากไป”

“กล้าบอกว่ารักไม่ได้ ทิ้งลงน้ำรอจางหาย”

“จากไปให้ไกล เก็บความรักเธอกลับไป วางบนผืนทราย รอลมหนาวพัดสลาย สิ่งที่ฝันใฝ่ สำหรับเธอไร้ความหมาย เฝ้ารอทั้งใจ หวนรอวันเริ่มต้นใหม่…ที่จากกันไป เธอคิดไว้ไม่เสียดาย…”

เพลงจากไปนี้นับว่าเป็นเพลงที่ผู้คนบนบลูสตาร์คุ้นหูกันดี

หลินเยวียนดัดแปลงเล็กน้อย เพื่อให้เหมาะสมกับบรรยากาศบนเวที แต่ทำนองโดยภาพรวมไม่เปลี่ยนแปลง หลินเยวียนยังคงใช้วิธีสลับเสียงหญิงชาย

ลูกเล่นนี้ใช้ได้ผลชะงัดกับผู้ชม

ขณะนั้นในห้องส่งก็พลันปรากฏเสียงเชียร์ไม่น้อย

เมื่อร้องจบ

เสียงปรบมือดังขึ้น

เวทีนี้ไม่ได้ทรงพลังเท่าเพลงผืนน้ำเย้ยเยาะ แต่ผู้ชมก็ไม่ได้ต้องการให้หลานหลิงอ๋องระเบิดเวทีทุกสัปดาห์

ฟังดูแล้วรื่นหู

เพลงคู่ชายหญิงเปี่ยมไปด้วยอารมณ์

พิธีกรมองไปยังคณะกรรมการตัดสิน “เวทีนี้ควรให้อาจารย์หยางจงหมิงเริ่มให้ความเห็นก่อนเลยครับ”

หยางจงหมิงพยักหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก “ผมคิดว่าไม่เลวเลย หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ทักษะในการร้องเพลงของคุณดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลงนี้ คุณเหนือกว่าต้นฉบับ ผมคิดว่าร้องได้ดีกว่าต้นฉบับของเฟ่ยหยาง…”

ทั้งห้องส่งพลันฮือฮาขึ้นทันที!

ภายใต้สถานการณ์ปกติ ต่อให้คณะกรรมการคิดว่าหลานหลิงอ๋องร้องได้ดี ก็จะกล่าวอย่างอ้อมค้อมประโยคเดียวว่า ‘เทียบได้กับต้นฉบับ’

หรือไม่ก็คำพูดประเภท ‘ดีคนละแบบ’

ถึงอย่างไรเฟ่ยหยางก็เป็นถึงราชาเพลง ในรายการอื่นล้วนเป็นบุคลากรระดับคณะกรรมการตัดสิน เมื่อกล่าวว่ามีคนร้องดีกว่าเวอร์ชันต้นฉบับของเขา ก็เท่ากับล่วงเกินเฟ่ยหยางถึงขั้นสุด

ทว่ารายการนี้ต่างออกไป!

พ่อเพลงหยางจงหมิงพูดอย่างไรหมายความว่าอย่างนั้น ไม่ได้สนใจว่าใครเป็นราชาเพลงใครเป็นราชินีเพลง ต่อให้เป็นเฟ่ยหยางก็ต้องฟัง!

แน่นอน