Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 482

ตอนที่ 482 ตัดเสบียง

เป็นความย้อนแย้งอย่างบอกไม่ถูก

ด้วยความช่วยเหลือจากระบบ ในปีนี้หลินเยวียนจึงมีสุขภาพแข็งแรงมาก

ขณะที่ปัวโรต์ซึ่งถือกำเนิดขึ้นจากปลายปากกาของเขา ยอดนักสืบผู้น่ารักซึ่งมีเซลล์สมองสีเทาและหนวดสองแฉกเพิ่มความหยิ่งทะนง ในขณะนี้กลับแก่ชราลง

ยามที่ปัวโรต์เริ่มเรียกลมเรียกฝนในวงการนักสืบ…

ยามที่ปัวโรค์ค่อยๆ กลายเป็นตำนานในใจนักอ่านวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน…

ยามที่ปัวโรต์ใช้สติปัญญาของเขาลงโทษคนร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า

ใครเล่าจะจินตนาการได้ว่า!

บุรุษที่หยิ่งผยองเช่นนี้ เมื่อแก่ตัวลงจะเป็นอย่างไร

ใครเล่าจะจินตนาการได้ว่า!

ปัวโรต์จะยอมรับความตายในคดีสุดท้ายในชีวิตของเขาได้ไหม…

ดังนั้นหลินเยวียนจึงสงสัย

เขาถึงขั้นนึกอยากเปลี่ยนแปลงตอนจบโดยพลการ เพื่อให้ปัวโรต์ปลดเกษียณอย่างเป็นทางการ และมอบความสุขในวัยชราให้เขา!

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการฟื้นฟูของร่างกายหรือเพราะผลกระทบอย่างอื่น

หลินเยวียนรู้สึกว่าตนนับวันยิ่งอ่อนไหวขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ราวกับว่าการถอนหายใจจะทำให้เขาผ่อนคลาย

แววตาเป็นประกายวาบ

ท้ายที่สุดหลินเยวียนกลับล้มเลิกความคิดตามอำเภอใจนี้ไป

ไม่รู้ว่าขณะที่อกาธา คริสตีเขียนเรื่องผ้าม่าน เธอเกิดความขัดแย้งในใจหรือเปล่า

แต่ในแง่หนึ่ง แทนที่จะปล่อยให้ผู้อ่านจินตนาการว่าวัยชราของปัวโรต์จะเป็นอย่างไร บางทีความตายถึงจะเป็นความโล่งใจมากกว่า

คนเรามักจะจงใจหลีกเลี่ยงความจริงบางอย่างเสมอ…

ตัวอย่างเช่น ความจริงว่าคนเราต้องตาย

อันที่จริง เกิดมาเป็นคนมีแต่จะต้องตาย

ต่อให้ปัวโรต์จะเป็น ‘เทพเจ้า’ ในใจของแฟนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนหลายคน แต่เขาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

ถึงแม้การตายของเขาจะไม่ใช่การเกิดแก่เจ็บตายทั่วไป

“ฮู้ว”

หลินเยวียนพรูลมหายใจยาว

เขาไม่ลังเลอีกต่อไป เริ่มใช้ความเร็วสูงพิมพ์ลงบนคีย์บอร์ด [ไม่ว่าใครเมื่อได้สัมผัสความรู้สึกเดิมๆ ในวันวานหรืออารมณ์ที่ละม้ายคล้ายคลึงกับในอดีต จะไม่คิดว่าหลงอยู่ในความฝันหรอกหรือ?]

ปัวโรต์เชิญเฮสติงส์กลับไปยังคฤหาสน์ซึ่งพวกเขาร่วมสืบคดีกันเป็นครั้งแรก

คฤหาสน์ได้รับการดัดแปลงเป็นโรงแรมหรู

สิ่งที่ทำให้เฮสติงส์ตกใจคือ ปัวโรต์แก่ชราและอ่อนแอลง

เขาทำได้เพียงนั่งอยู่บนรถเข็น ทั้งยังไล่จอร์จซึ่งคอยรับใช้เขามาอย่างยาวนานออกไป…

แกร็กๆๆๆ

เสียงเคาะคีย์บอร์ดหยุดลงในเวลาสิบเอ็ดโมงสามสิบสองนาที

หลินเยวียนจ้องมองต้นฉบับ ในที่สุดก็พิมพ์ว่า ‘จบบริบูรณ์’

ขณะที่กำลังจะปิดแล็ปท็อป การเคลื่อนไหวของหลินเยวียนก็ชะงัก

หลังจากปัวโรต์ เขาควรเขียนเรื่องราวของเชอร์ล็อก โฮล์มส์ต่อ…

น่าจะไม่มีความเชื่อมโยงกันระหว่างตัวละครทั้งสองนี้ เพราะนักเขียนเป็นคนละคนกัน

แต่บนบลูสตาร์ ผลงานทั้งสองชิ้นนี้ควรมาจากปลายปากกาของฉู่ขวง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมไม่ให้บุคคลที่โดดเด่นที่สุดในประวัติศาสตร์วงการนักสืบ เกิดความเชื่อมโยงกันล่ะ?

ความเชื่อมโยงนี้อาจเบาบางมากก็ได้

แต่ทั้งสองคนควรมีจุดตัดกันในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง

เรื่องนี้นับว่าเป็นทีเซอร์กลายๆ ของหนังสือเรื่องใหม่

ผู้ชมจะเข้าใจเอง

ว่าหลังจากปัวโรต์ยังมีสุภาพบุรุษอีกคนหนึ่ง ซึ่งจะประสบความสำเร็จอย่างโดดเด่นในสายอาชีพนี้ไม่แพ้กัน

“แบบนี้ก็แล้วกัน…”

หลินเยวียนแตะลงบนคีย์บอร์ดและพิมพ์ลงไป

นั่นคือในงานศพของปัวโรต์

หลังจากที่เฮสติงส์วางดอกไม้และโค้งคำนับ ขณะที่กำลังจะออกไป เขาก็พบชายลึกลับคนหนึ่งสวมหมวกทรงกลมกำลังพยักหน้าให้กับป้ายหลุมศพของปัวโรต์

……

วันรุ่งขึ้น

หลินเยวียนส่งนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ซึ่งเขียนเสร็จแล้วให้กับจินมู่

“เขียนเสร็จแล้ว?”

จินมู่รู้ว่าระยะนี้หลินเยวียนวางแผนจะเขียนนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ให้จบ

แต่เมื่อได้รับต้นฉบับมามากมายเช่นนี้ สีหน้าของเขายังคงตื่นตกใจพอสมควร “ช่วงนี้คุณเขียนไปกี่ตัวอักษรครับเนี่ย”

“ไม่รู้ครับ”