Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 483

ตอนที่ 483 เอ่อท้น

วันที่ 3 มีนาคม

ในที่สุดนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ก็วางจำหน่าย

เมื่อนิยายเล่มนี้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ในฐานะผู้จัดการของหลินเยวียน จินมู่ได้อ่านเนื้อหาส่วนใหญ่ของนิยายเรื่องนี้ล่วงหน้าแล้ว “ข้อดีของการได้เป็นผู้จัดการของหัวหน้าก็คือได้อ่านหนังสือเล่มใหม่ก่อนคนอื่นๆ…”

ขณะนั้น เขาพลิกเปิดเล่มสุดท้ายของนิยายชุดปัวโรต์

เล่มนี้มีชื่อว่า ‘ผ้าม่าน’

ด้านข้างมีวงเล็บเขียนว่า ‘คดีสุดท้าย’

จินมู่พลันรู้สึกซับซ้อนขึ้นมา

และเมื่อเขาเห็นบทเปิดเรื่องใน ‘ผ้าม่าน’ อารมณ์ก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นอีก

ปัวโรต์เชิญเฮสติงส์กลับไปยังคฤหาสน์สไตล์ส

นี่คือสถานที่ซึ่งปัวโรต์และเฮสติงส์พบกันเป็นครั้งแรก

ต่างจากความคล่องแคล่วมีชีวิตชีวาเมื่อก่อน ยามนี้ปัวโรต์ร่างกายโรยรา ถึงขั้นนั่งอยู่บนรถเข็น

อ้างอิงจากเส้นเวลาของเรื่อง นี่เป็นเรื่องปกติ คนเราต้องแก่เฒ่าเป็นธรรมดา

แต่ในฐานะผู้อ่าน จินมู่กลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…

จินมู่อ่านต่อไปพร้อมกับความเจ็บปวดนี้

เวลาผันเปลี่ยน

ปัจจุบันนี้คฤหาสน์ซึ่งปัวโรต์และผู้ช่วยของเขาพบกันเป็นครั้งแรกถูกดัดแปลงเป็นโรงแรมหรู

มีตัวผู้คนหลากหลายประเภทอยู่ในโรงแรม

นี่คือจุดเริ่มต้นของคดีที่คลาสสิกที่สุดของปัวโรต์

จัดกลุ่มคนในพื้นที่ซึ่งกำหนดไว้ และปัวโรต์จำเป็นต้องตามหาตัวฆาตกรในนั้น และปัวโรต์ไม่พลาด!

เป็นดังคาด

เมื่อเห็นผู้ช่วยเฮสติงส์ ปัวโรต์จึงหยิบกองหนังสือพิมพ์ออกมา ซึ่งมีรายงานคดีฆาตกรรมห้าครั้ง

ปัวโรต์กล่าวว่า

“มีความเชื่อมโยงกันระหว่างคนที่เข้าพักในโรงแรม และระหว่างพวกเขากับผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมครั้งอื่นๆ”

อารัมภบทคลาสสิก!

รู้สึกคุ้นเคยกระทั่งสนิทชิดเชื้อ ต่อจากนี้คงจะเป็นวิธีการไขคดีแสนคลาสสิกของปัวโรต์

นี่มันปัวโรต์สุดๆ!

จินมู่คิดเช่นนี้ รอยยิ้มคาดหวังปรากฏบนใบหน้า

ทว่าการดำเนินเรื่องหลังจากนั้น กลับทำให้จินมู่ตะลึงงัน

เหยื่อซึ่งสาเหตุการตายมีความน่าสงสัยปรากฏขึ้น

ผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมมองปราดเดียวก็รู้ว่าผู้ตายถูกฆ่า ทว่าปัวโรต์กลับยืนกรานว่าเป็นการฆ่าตัวตาย!

ปัวโรต์กับเฮสติงส์ถกเถียงกันเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ทำไม”

ความสนิทชิดเชื้อที่มีหมดสิ้นไป

จู่ๆ จินมู่ก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

ปัวโรต์แปลกไป แปลกจนไม่เหมือนปัวโรต์

หรือว่าปัวโรต์แก่แล้ว จึงประมวลผลความคิดไม่ทัน?

จินมู่กัดฟัน

เล่มนี้หนักเหมือนกันแฮะ

แต่ในขณะนั้น บทบรรยายต่อมากลับทำให้จินมู่ ราวกับถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว!

ปัวโรต์ตายแล้ว!

คดียังไม่ทันคลี่คลาย จู่ๆ ปัวโรต์ก็…

ตายแล้ว!!

หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม!!!

ชั่วขณะนั้น มือซึ่งถือหนังสืออยู่ของจินมู่ก็สั่นเทิ้ม จากนั้นจึงตระหนักได้

“เป็นไปไม่ได้!”

คดีสุดท้ายเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นาน คดียังไม่ได้รับคำตอบ ปัวโรต์ก็ตายซะแล้ว?

นี่มันการดำเนินเรื่องที่พิลึกพิลั่นอะไรปานนี้!?

หัวหน้าเขียนให้ตัวเอกตายเหรอเนี่ย!!

สมองของจินมู่ชาและนิ่งค้าง ลมหายใจของเขากระชั้นขึ้น ลุกขึ้นเดินไปมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์กลับมา

จบสิ้นแล้ว!

จินมู่กระจ่างดีว่าการที่หัวหน้าเขียนให้ตัวเอกซึ่งได้รับความนิยมสูงมากอย่างปัวโรต์ตาย สำหรับผู้อ่านแล้วมีความหมายว่าอย่างไร!

มันคือการทำร้ายจิตใจ!