Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 50

ตอนที่ 50 แฮ่กๆๆ

หลังจากหลินเยวียนไป โจวรุ่ยหมิงก็ฟังเพลงลูกโป่งอีกครั้ง

“คุณภาพไม่เลวก็จริง…”

ฟังครั้งที่สอง เหล่าโจวยังคงประเมินออกมาเหมือนเดิม

เพลงนี้ไม่ได้ทำให้เหล่าโจวตกตะลึงทันทีที่ได้ยินเหมือนกับเพลงปลายักษ์

แต่เหล่าโจวเข้าใจดีว่านี่สิถึงจะปกติ

ไม่มีนักประพันธ์เพลงคนไหนที่ทำได้ถึงขั้นที่ผลงานทุกชิ้นที่ปล่อยออกมาจะกลายเป็นเพลงดัง

หลังจากที่หลินเยวียนทำเพลงดังออกมาติดต่อกันสามเพลง แล้วยังส่งเพลงใหม่ที่คุณภาพไม่เลวมาอีก ก็ทำให้เหล่าโจวพึงพอใจมากแล้ว

“เพลงนี้เหมาะที่จะปล่อยเดือนมีนา ยังไงเดือนหน้าก็มีแต่เทพเซียนสู้กัน…”

เพราะฉะนั้นการหลีกเลี่ยงเดือนกุมภาพันธ์จึงเป็นตัวเลือกที่สมเหตุสมผลของนักร้องหลายคน

ต้องเข้าใจก่อนว่า

กลุ่มแห่งความตายในเดือนธันวาคม ต่อให้เป็นเพลงระดับปลายักษ์ ก็คงทะลวงไปได้แค่อันดับสิบเท่านั้น

เหล่าโจวได้ศึกษาสถิติมาแล้ว

หลังจากวิเคราะห์จึงได้ข้อสรุปว่า ต่อให้ในตอนนั้นเพลงปลายักษ์เข้าไปในชาร์ตตั้งแต่ต้นเดือน สุดท้ายแล้วน่าจะเก็บได้สักประมาณอันดับห้า

เมื่อนึกถึงตรงนี้

เหล่าโจวก็ติดต่อจ้าวเจวี๋ย พร้อมกับส่งเพลงลูกโป่งไปให้

“เพลงของหลินเยวียน?”

จ้าวเจวี๋ยฟังเพลงจบ ก็พูดด้วยความตกใจ “หลินเยวียนผลิตเพลงเร็วจริงๆ”

เหล่าโจวเห็นด้วย “ผลิตเพลงเร็วจริงๆ แถมเพลงครั้งนี้คุณภาพก็ไม่เลวด้วยนะ ถึงภาพรวมจะรู้สึกว่าสู้เพลงก่อนๆ ไม่ได้ แต่ฉันก็คิดว่าถ้าปล่อยเดือนมีนาก็มีหวังแตะที่หนึ่งนะ อีกอย่างคือเขาบอกว่าให้เจียงขุยมาร้อง”

“เจียงขุยเหรอ”

จ้าวเจวี๋ยครุ่นคิด “หลังจากเพลงปลายักษ์ ชื่อเสียงของเจียงขุยดีมากทีเดียว บริษัทคิดจะอุ้มชูเจียงขุยจริงๆ ถ้าจะให้เธอร้องเพลงนี้ฉันไม่มีความเห็นอะไร”

“อื้ม”

เหล่าโจวไตร่ตรอง พูดว่า “สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจก็คืออินโทรยาวมาก ฉันฟังเพลงมาตั้งเยอะ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินอินโทรยาวขนาดนี้”

จ้าวเจวี๋ยกล่าวกลั้วหัวเราะ “ไม่เป็นไร เจียงขุยเป็นนักร้องมืออาชีพ เรื่องนี้ไม่น่าเหลือบ่ากว่าแรง”

เหล่าโจวขบคิด แล้วตอบไปว่า “ก็จริง”

……

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสองสามประโยคก็ยืนยันแผนงาน

และหลังจากที่เจียงขุยได้รับแจ้งไป เธอก็ตื่นเต้นจนกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงนั้น

อาจารย์เซี่ยนอวี๋ให้เพลงใหม่เธอมาร้องจริงๆ ด้วย!

เดิมทีก็แค่ประจบประแจง ประจบจนถึงวินาทีสุดท้าย และก็ได้มาสมใจปรารถนาจริงๆ!

กระนั้นแล้วทันทีที่เห็นเนื้อเพลงลูกโป่ง เจียงขุยถึงได้รู้ว่าตนเองดีใจเก้อเกินไปหน่อย

โดยเฉพาะเมื่อเริ่มเข้าไปในห้องอัดเสียง เธอถึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าทำไมเมื่อวานหลินเยวียนถึงถามตนว่าความจุปอดเป็นอย่างไร

ก็เพราะว่าเพลงนี้ทำให้เธอหาย! ใจ! ไม่! ทัน!

ถามว่าหายใจไม่ทันถึงขนาดไหนน่ะเหรอ

แค่ดูเนื้อเพลงท่อนแรกก็รู้แล้วละ ‘สีดำสีขาวสีแดงสีเหลืองสีม่วงสีฟ้าสีเขียวสีเทาของคุณของฉันของเขาของเธออันเล็กอันใหญ่อันกลมอันแบนทั้งดีทั้งเลวทั้งสวยน่าเกลียดทั้งใหม่ทั้งเก่าแต่ละรูปแบบแต่ละสีสันเชิญเลือกตามใจ’

เจียงขุยอุตส่าห์นับพยางค์

ใช่แล้ว ยี่สิบหกพยางค์เต็มๆ!

อีกทั้งระหว่างคำก็ไม่มีโอกาสได้หายใจหายคอเลย

ท่อนแรกของเวิร์สจะต้องเชื่อมคำพวกนี้เข้าด้วยกัน จากนั้นก็ร้องให้ครบทุกคำ

เดินเข้าไปในห้องอัดเสียง