Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 550
หลังจากรายการจบลง
เพลงโชคดีมาแล้วก็กลายเป็นเพลงฮิตขึ้นมาในทันที!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มผู้สูงอายุ พวกเขาชื่นชอบเพลงประเภทนี้มาก!
หลังจากการแข่งขัน
ทีมงานรายการยังเปิดเผยสถิติการโหวตอย่างเป็นทางการ
กลุ่มผู้โหวตเพลงลำนำพื้นเมืองสุดเจ๋ง ส่วนใหญ่นั้นเป็นบรรดาแม่ๆ ผู้มีใจรักในการเต้นรำกลางจัตุรัส
ทว่าผู้ที่โหวตให้เพลงโชคดีมาแล้ว ส่วนมากกลับเป็นคุณตาคุณยายรุ่นใหญ่…
ครอบครัวมีผู้สูงอายุ ประดุจมีสมบัติล้ำค่า
หากกล่าวว่า แม่ๆ คือผู้กุมอำนาจในครอบครัว
เช่นนั้นคุณตาคุณยายรุ่นใหญ่ ก็คือจักรพรรดิของตระกูล!
โดยปกติจักรพรรดิจะไม่มีรับสั่ง แต่เมื่อใดที่รับสั่งแล้ว มีใครกล้าไม่ฟังบ้าง?
ยิ่งไปกว่านั้น…
คุณตาคุณยายรุ่นใหญ่ชื่นชอบเพลงนี้ ผู้ชมวัยรุ่นหลายคนอันที่จริงก็ชื่นชอบเพลงนี้เช่นกัน
โดยเฉพาะหลังจากที่ทุกคนฟังเพลงลำนำพื้นเมืองสุดเจ๋ง
เมื่อเทียบกับบทเพลงประกอบการเต้นรำกลางจัตุรัสแล้ว บทเพลงในครั้งนี้จริงจังกว่า และเปี่ยมไปด้วยพลังบวกซึ่งกลมกลืนกันอย่างลงตัว!
พ่อเพลงอวี๋กลับมาผงาดแล้ว!
ดังนั้น
ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม…
ทุกคนพร้อมใจกันโหวตให้โชคดีมาแล้วเป็นอันดับหนึ่งในสัปดาห์นี้!
อย่างไรก็ตาม
อิทธิพลซึ่งมาพร้อมกับเพลงนี้ แน่นอนว่าไม่ได้จำกัดอยู่เพียงในรายการเท่านั้น
วันรุ่งขึ้น
หลินเซวียนลากเหยาเหยาออกไปช็อปปิงอย่างที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก
และขณะที่กำลังช็อปปิงอยู่นั้น พวกเธอก็พบว่าสถานที่จำพวกซูเปอร์มาร์เก็ตหลายแห่งกำลังเปิดเพลงเดียวกัน
“โชคดีมา ขอให้คุณโชคดี…”
กว่าจะเปลี่ยนเป็นอีกร้านหนึ่งได้ ปรากฏว่าร้านนี้ก็เปิดเพลง
“โชคดีนำพาความรักความสุขขี…”
ถึงแม้จะเป็นเพลงของน้องชายสุดที่รัก แต่หลินเซวียนรู้สึกว่าเธอฟังจนเอียนแล้ว
เธอเปลี่ยนร้านอีกครั้ง เสียงเพลงก็ดังกระทบโสตประสาทอีกครั้ง
“โชคดีผองเราทุกคนโชคดี โชคดีจากทุกสารทิศต้อนรับความเปรมปรีดิ์…”
ให้ตายเถอะ!
ยังไม่จบอีกใช่ไหม!
โชคดีมาแล้ว แต่ไล่ก็ไม่ไป หลบก็หลบไม่พ้น!
หลังจากช็อปปิงเสร็จ หลินเซวียนและหลินเหยาฟังโชคดีมาแล้วเกือบทั้งวัน จนแทบถูกล้างสมองเสียแล้ว!
เมื่อช็อปปิงเสร็จเรียบร้อย หลินเซวียนจึงขับรถกลับบ้าน
ขณะกำลังรอไฟแดง หลินเซวียนเอ่ยอย่างสะท้อนใจ “ในที่สุดก็ไม่ต้องฟังโชคดีมาแล้ว”
หลินเหยาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยอย่างยิ่ง
ปรากฏว่าเมื่อทั้งสองขับรถผ่านจัตุรัสกลางเมือง เพลงที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็ดังขึ้นในโสตประสาท
“ความรักของฉันคือผืนฟ้ากว้างใหญ่ เชิงเขาขจีมีหมู่บุปผาแมกไม้!”
เพลงลำนำพื้นเมืองสุดเจ๋ง!
หลินเซวียน “…”
หลินเหยา “…”
ปล่อยฉันไปเถอะ!
พวกเราฟังโชคดีมาแล้วต่อยังไม่พออีกเหรอ!
หลินเซวียนแทบสติแตก
ก่อนที่หลินเหยาจะเปิดหน้าต่างรถ เธอได้ยินเสียงของพี่ชายดังออกมาจากลำโพง
“สุดหัวใจ!”
ทั้งสุดหัวใจ ทั้งโชคดีมาแล้ว หลินเหยาแทบสติแตกเช่นกัน
ในวันนี้
วิบากกรรมที่หลินเซวียนและหลินเหยาต้องพบเจอนั้นไม่ใช่ข้อยกเว้นอย่างแน่นอน
เพราะในวันเดียวกัน
แทบทุกคนที่ออกไปข้างนอก ล้วนถูกครอบงำด้วยเพลงโชคดีมาแล้วทุกหัวถนนและตรอกซอกซอย!
ต่อให้หนีเพลงโชคดีมาแล้วพ้น
หลังจากนั้นจะยังมีเพลงลำนำพื้นเมืองสุดเจ๋งรอพวกเขาอยู่
ราวกับบนโลกนี้เต็มไปด้วยพี่ห่าวอวิ้น!
ดังนั้นทุกคนจึงสติแตกกันถ้วนหน้า!
พรึบๆๆ !
การบ่นแสดงความคับข้องใจของผู้คนอาจล่าช้า แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมาอย่างแน่นอน
‘ซูเปอร์มาเก็ตแถวบ้านโดนเพลงโชคดีมาแล้วยึดไปแล้ว!’
‘ซูเปอร์มาเก็ตก็เปิด ร้านอาหารก็เปิด แม้แต่ร้านขายเสื้อผ้าก็ยังเปิดเพลงนี้!’
‘ต่อให้เพลงจะเพราะยังไง แต่ให้ผมฟังทั้งวันก็ไม่ไหวเหมือนกัน!’
‘ก่อนหน้านี้ใครบอกว่าเพลงโชคดีมาแล้วไม่ล้างสมอง แสดงตัวมาเดี๋ยวนี้นะ ตอนนี้ฉันเห็นสี่คำนี้จนตาจะบอด เห็นทีไรเป็นต้องร้องออกมาทุกที!’
‘นี่ก็เป็นเพลงล้างสมองเหมือนกันนั่นแหละ!’
‘มีพี่ห่าวอวิ้นอยู่เต็มไปหมด!’
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน