Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 549
ไม่เพียงในห้องส่ง
ผู้ชมจอมกวนหน้าจอก็ทนไม่ไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้ยินเพลงรื่นเริงและเสียงดังอื้ออึง ทุกคนแทบจินตนาการได้เลยว่าเป็นเพลงอะไร!
‘เปิดเวทีขนาดนี้ ยังจะบอกพวกเราอีกว่าโชคดีมาแล้ว’
‘พี่ห่าวอวิ้นโชคดีจริงๆ ได้เจอคนที่อบอุ่นอย่างพ่อเพลงอวี๋ตั้งสองรอบ เขายอมร่วมมือกับเธอ แต่โชคของผู้ชมอย่างเราๆ นี่สิที่ไม่ดี!’
‘เซี่ยนอวี๋สุดยอด ถึงกับใช้ชื่อเพลงเอาเรื่องขนาดนี้ ผลิตได้ตามสั่งจริงๆ !’
‘พ่อเพลงอวี๋ไม่เดินบนเส้นทางเดิมซ้ำแล้ว’
‘พ่อเพลงอวี๋ คุณเป็นเทพ คุณไม่จำเป็นต้องลงมาเล่นพิเรนทร์กับปุถุชนอย่างเราก็ได้!’
‘ปิดประตูไว้ อย่าให้หลุดรอดไปไหนได้แม้แต่คนเดียว!’
‘ประตูรถลงกลอนให้สนิท! ใครก็อย่าคิดจะลงจากรถ!’
‘ตายเรียบแน่!’
‘…’
เข้ามาเลย!
กลัวที่ไหน!
ผู้ชมพยายามกันสุดชีวิต แม้แต่เพลงลำนำพื้นเมืองสุดเจ๋ง ทุกคนยังรอดชีวิตกันมาได้ ยังจะมีอะไรต้องกลัวอีก!
เผ่าหมียักษ์กล้าหาญไม่หวั่นเกรง!
ทั้งในห้องส่งและหน้าจอ ทุกคนล้วนเผยสีหน้าละเหี่ยใจ!
บนเวที
เว่ยห่าวอวิ้นหยิบไมโครโฟนขึ้นมา เสียงอันคุ้นเคยขับขานทำนองเสนาะหูออกมาทันใด
“โชคดีมา ขอให้คุณโชคดี
โชคดีนำพาความรักความสุขขี
โชคดีผองเราทุกคนโชคดี
โชคดีจากทุกสารทิศต้อนรับความเปรมปรีดิ์…”
พรึบๆๆ
ผู้ชมต่างตกตะลึง
ไม่มีใครถูกเพลงนี้นำพาไปสู่กิจกรรมเต้นรำกลางจัตุรัส แต่กลับสัมผัสได้ว่าตนกำลังรับชมงานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิอันครื้นเครง
ผู้ชมมีสีหน้างุนงง
เพลงนี้…
คล้ายกับว่าจะไม่เหมือนที่จินตนาการไว้
ทั้งยังเป็น ‘โชคดีมาแล้ว’ จริงๆ โชคดีใน ชื่อห่าวอวิ้น!
ครึกครื้น!
รื่นเริง!
อบอุ่น!
ภาพความงดงามที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ทุกคนทำอะไรไม่ถูก!
ไม่มีใครรู้สึกว่าเพลงนี้หยาบกระด้าง ทว่าตรงกันข้าม ทุกคนกลับคิดว่าเพลงนี้ไพเราะเหลือเกิน!
น่าสนุกสุดๆ !
เว่ยห่าวอวิ้น
“พับกระเรียนพันตัว ผูกริบบิ้นสีแดง ขอให้โชคดีมาสู่คนดีในทุกวัน มุมานะชีวิตดี ร่างกายแข็งแรงเยาว์วัย ขอให้ความพยายามนำรอยยิ้มมาให้…”
ไพเราะ!
ดีงาม!
เสียงอันเรียบง่ายไร้เทคนิคซับซ้อนของเว่ยห่าวอวิ้น เหมือนว่าจะเป็นการส่งความปรารถนาดีให้กับผู้ชม!
เว่ยห่าวอวิ้นยังคงร้องต่อไป
“ผูกใจสมัครสมาน รอรับลมวสันต์ตัดเชือกเปิดงาน ขอให้บลูสตาร์โชคดีตลอดปีตลอดไป ให้คุณสงบและผาสุก ให้คุณรุ่งเรืองในยุคสมัยใหม่ ให้ครอบครัวร่มเย็นรับความแจ่มใส!”
ด้านหลังเวที
นักร้องต่างมองหน้ากัน
นักประพันธ์เพลงก็มองหน้ากัน
“สไตล์เปลี่ยนไปแล้ว!”
“เพลงนี้สุดยอด!”
“ทำนองเรียบง่าย แต่เนื้อหาจริงใจ!”
“เพลงนี้ไม่เชยเลยสักนิด ไม่ล้างสมองด้วย แต่กลับฟังแล้วทำให้รู้สึกประทับใจ”
“เซี่ยนอวี๋รู้จักเล่นนะ!”
“…”
รู้จักเล่นจริงๆ นั่นแหละ!
ทุกคนคิดว่าเขาจะเปิดกิจกรรมเต้นรำ แต่ปรากฏว่าเขากลับนำ ‘งานเลี้ยงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ’ มาถึงห้องส่ง!
“พระเจ้าช่วย…”
“เหมือนว่าฉันจะถูกพี่ห่าวอวิ้นตกซะแล้ว”
“ฉันไปตอนนี้ยังทันไหม?”
“ฟังเพลงของพี่ห่าวอวิ้นมาตั้งเยอะ นี่เป็นเพลงที่ปังที่สุด!”
“…”
ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่
ในคอมเมนต์ปรากฏข้อความขอพรนับไม่ถ้วน
‘พี่ห่าวอวิ้นช่วยให้ฉันเปิดการ์ดได้ด้วยเถอะ!’
‘ขอให้ผมสอบราชการเดือนหน้าได้อย่างราบรื่นด้วยเถอะครับ!’
‘ขอให้สอบหลักสูตรเฉพาะทางผ่านด้วยคะแนนสูง!’
‘พี่ห่าวอวิ้นขอให้ฉันสัมภาษณ์ผ่าน พรุ่งนี้ฉันจะฟังเพลงนี้ก่อนไปสัมภาษณ์!’
‘สูบความโชคดี!’
‘สูบความโชคดีจากพี่ห่าวอวิ้น พรุ่งนี้ผมจะไปสารภาพรักกับสาว!’
‘ขอให้ได้ ขอให้ได้ขอให้โดน!’
‘คำอวยพรของคอมเมนต์บนเป็นคำอวยพรที่จริงใจที่สุด!’
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน